ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 17

หลินเจิ้นหลงไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง เขาคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าผู้ว่าการเฉ่าจะตัดสินโทษตายตระกูลหลินตรง ๆ แบบนี้

“ผู้ว่าการเฉิน ผมขอถามหน่อยได้ไหม ตระกูลหลินได้ทำผิดอะไรเหรอครับ?”

หลินเจิ้นหลงรู้ว่าลูกชายของตัวเองเป็นคนชั่วช้าเลวทราม แต่เขาก็แค่ทำมิดีมิร้ายกับพวกหญิงสาวเท่านั้นเอง เรื่องนี่ในสายตาของหลินเจิ้นหลงแล้ว มันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรด้วยซ้ำ”

เช่นนั้นตระกูลหลินได้ทำผิดอะไรกันแน่?

เฉินอียิ้มอ่อน ๆ แล้วเอ่ยปากอธิบายกับหลินเจิ้นหลงฟัง ว่าหาเหาใส่หัวคืออะไร!

“นายท่านตระกูลหลิน ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณระเบิดออกมาเอง ใครจะไปรู้ล่ะว่านายท่านตระกูลหลินได้ซ่อนทหารเสือจำนวนสามสิบเก้านายเอาไว้เป็นการส่วนตัว”

“ในพรมแดนไม่อนุญาตให้ครอบครองอาวุธเป็นการส่วนตัว และยิ่งไม่อนุญาตให้สร้างกองทัพส่วนตัว จุดนี้ คุณ ไม่รู้หรอกเหรอ?!”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น

ทุกเสียงแทบจะปลิดชีวิต

“แก แก แก!” หลินเจิ้นหลงพูดไม่ออก

เขาเองก็รู้ว่าแอบซ่อนอาวุธ และก่อตั้งกองทัพเป็นการส่วนตัวนั้น เป็นการทำผิดกฎหมายของประเทศ

แต่เมืองฉือแห่งนี้กำลังจะตกเป็นอาณาเขตของเขา ใครยังจะกล้ารายงานความผิดของเขาอีกล่ะ?

ยิ่งไม่มีใครคาดคิดว่า เฉ่าเฉียงข้าราชการสูงสุดแห่งเมืองชิงชวนท่านนี้ จะจะรู้เรื่องนี้พวกนี้ด้วย!

วังจ่างหลินกลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน

“ผู้ว่าการเฉ่าเหมือนจะเคารพชายหนุ่ม ไม่สิ เป็นคุณเฉินคนนั้นมากเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าต่อให้ตำแหน่งของคุณเฉินท่านนี้จะเทียบกับผู้ว่าการเฉ่าไม่ได้ แต่ภูมิหลังจะต้องแข็งแกร่งไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

เขาฉลาดมาก สามารถมองสถานการณ์ตรงหน้าออกได้ภายในพริบตา และยังสามารถวิเคราะห์ได้อย่างถูกต้องชัดเจน

ส่วนคนที่ติดตามวังว่างหลินพวกนั้น ต่างก็วางใจขึ้นมา

มีเฉ่าเฉียงอยู่ วันจบสิ้นของตระกูลหลินกำลังจะมาถึง พวกเขาก็จะสามารถเอาชีวิตรอดออกมาจากอันตรายได้

เพียงแต่ว่า!

“ผู้ว่าการเฉ่า คุณอย่าได้ฟังไอ้หมอนี่พูดจาเหลวไหล ทหารเสือพวกนี้เป็นของตระกูลหลินจริง ๆ แต่เรื่องมันมีต้นสายปลายเหตุ!”

“ไอ้หมอนี้คิดจะล้างตระกูลหลินของผม ยังทำลายลูกชายของผม ท่านผู้อาวุโสสาม และยังฆ่าน้องรองของผม ยังมีท่านผู้อาวุโสสี่ท่านผู้อาวุโสห้า รวมทั้งคนอื่น ๆ”

“ที่ผมทำแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นการทำผิดกฎหมายบ้านเมือง แต่ก็ทำเพื่อปกป้องตัวเอง หวังว่าผู้ว่าการเฉ่าจะจัดการอย่างใจกว้าง และแก้แค้นให้กับคนในครอบครัวของผมที่เสียชีวิตไป!”

กัดกลับ

เป็นการกัดกลับที่สมบูรณ์แบบมากเลยทีเดียว

เฉ่าเฉียงโมโหจนแทบจะหัวเราะออกมา

แต่เมื่อเขามองไปที่เฉินอี ในใจก็มีความคิดที่จะล้อเล่นกับหลินเจิ้นหลงสักหน่อย

ในเมื่อคิดจะเล่น เช่นนั้นก็เล่นให้เต็มที่ เล่นให้แกมีความหวัง จากนั้นก็ให้แกค่อย ๆ ก้าวสู่ความสิ้นหวัง และสุดท้ายก็ถูกทรมานจนบ้าคลั่ง

“กรึบ กรึบ กรึบ!”

เฉ่าเฉียงเดินใกล้เข้าไปทีละก้าว และจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา

“โถ่ เป็นฉันที่คิดไม่ถึง ก่อนหน้านี้ฉันได้รับรายงานจากคนอื่น บอกว่าตระกูลหลินของพวกนายซ่อนอาวุธ และก่อตั้งกองทัพของตัวเอง ดังนั้นจึงได้รีบมาที่นี่”

“ตอนนี้ได้ยินนายท่านตระกูลหลินพูดแบบนี้ ดูเหมือนว่าข้อมูลของฉันจะผิดไป”

“ถึงแม้นายท่านตระกูลหลินได้ทำผิดร้ายแรง แต่ก็ทำไปเพื่อแก้แค้นให้กับคนในครอบครัว ตามหลักศีลธรรมแล้วมันเป็นเรื่องที่สมควร ถ้าเปลี่ยนเป็นฉันฉันก็ต้องทำแบบนี้แน่นอน”

เมื่อเห็นดังนั้น หลินเจิ้นหลงก็รู้สึกดีใจขึ้นมา และเริ่มใส่ร้ายป้ายสีขึ้นมาอีกครั้ง

“ใช่แล้วครับ ผู้ว่าการเฉ่า ล้วนเป็นเพราะไอ้ระยำพวกนี้ อาศัยว่าตัวเองพอมีตำแหน่งในหน่วยงานทหาร เลยรังแกครอบครัวของพวกเรามาโดยตลอด”

“จะต้องรู้ว่า เศรษฐกิจในเมืองฉือแห่งนี้ ส่วนใหญ่ล้วนอาศัยตระกูลหลินของพวกเราและสมาคมเมืองฉือ! ถ้าพวกมันประสบผลสำเร็จจริง ๆ เช่นนั้นอนาคตของเมืองฉือคงน่าเป็นห่วง และนี่ก็เป็นภัยพิบัติของเมืองชิงชวน!”

ท่าทางร้องไห้หาพ่อหาแม่แบบนั้น ท่าทางไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างสุดขีดทำให้วังจ่างหลินมองดูแล้วรู้สึกขบขันขึ้นมาภายในใจ

แต่ก็ทำให้เขามึนงงเล็กน้อย

ผู้ว่าการเฉ่าคนนี้ พึ่งจะพูดคำพูดหนัก ๆ ออกมา แล้วยังบอกว่าตัวเองมาที่นี่เพราะการร้องเรียนอย่างหนึ่ง แต่ไม่ใช่เพราะสถานะของพวกเฉินอีงั้นเหรอ?

“สำหรับเรื่องที่แกบอกว่าตระกูลหลินของพวกแกและสมาคมเมืองฉือเป็นเสาหลักทางเศรษฐกิจของเมืองฉือ ยิ่งทำให้คนรู้สึกตลก”

เฉ่าเฉียงพูดมาถึงตรงนี้ ก็มองไปที่วังจ่างหลิน และทักทาย

“ประธานวังวังจ่างหลิน ใช่ไหม?”

“มานี่มา บอกผมมาสิ หลายปีมานี้ คนพวกนี้กดขี่ข่มเหงบริษัทที่มีคุณธรรมที่เป็นคนในพื้นที่ของเมืองฉือยังไงบ้าง และสนับสนุน พวกบริษัทไร้คุณธรรม และบริษัทจากภายนอกยังไง และใช้โอกาสนี้กลืนกินตลาดเศรษฐกิจต่าง ๆ ทั้งหมดในเมืองฉือยังไง!”

ความจริงแล้วไม่จำเป็นต้องให้วังจ่างหลินพูด คนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็รู้อยู่แก่ใจกันทั้งนั้น

ในวินาทีนี้ ทุกคนที่มีความสัมพันธ์กับตระกูลหลิน ต่างก็ใบหน้าซีดเซียวถึงขีดสุด

หลินเจิ้นหลงยิ่งถึงขั้นล้มลงไปบนพื้น

นับว่าเขาได้เข้าใจแล้ว คิดว่าตัวเองใช้ไพ่ครอบครัว จะสามารถทำให้เฉ่าเฉียงปล่อยเขาไป สุดท้ายแล้วตัวเองกลับเป็นหนูใต้อุ้งมือแมว

เขา วันนี้ไม่อาจหนีมีชีวิตรอดไปได้แล้ว

เฉ่าเฉียงเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะทำเสียงฮึดฮัดออกมาอย่างเหยียดหยาม แต่คนที่สามารถตัดสินใจได้ในที่นี้มีเพียงเฉินอีเท่านั้น ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับคำสั่งของเขา

“คุณเฉินครับ คนร้ายพวกนี้ได้ถูกจับจนหมดแล้ว จะจัดการยังไงดีครับ?”

ตะลึงงัน!

ทุกคนต่างมองไปที่เฉ่าเฉียงโดยสัญชาตญาณ เละก็มองไปทางเฉินอี

เฉ่าเฉียงเป็นถึงข้าราชการตำแหน่งใหญ่โตของเมืองเมืองหนึ่ง คิดจะลงโทษตระกูลหลินก็เพียงแค่ขยับริมฝีปากเท่านั้นเอง นี้ยังต้องขอความเห็นจากเฉินอี”

ถ้าจะบอกว่าใครที่ตกตะลึงมากที่สุด นอกจากหลินเจิ้นหลงและคนตระกูลหลินแล้ว นั่นก็คงเป็นวังจ่างหลิน

ชายหนุ่มคนนี้ เป็นใครมาใหญ่มาจากไหนกันแน่!

ทันทีทันใด ผู้คนที่เดิมติดตามวังจ่างหลิน แต่กลับเปลี่ยนไปติดตามตระกูลหลินในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อต่างจิตใจสับสนวุ่นวาย และยิ่งรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างสุดขีด

ส่วนคนที่ยืนหยัดที่จะติดตามวังจ่างหลิน ในเวลานี้ต่างก็วางใจลง