ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 24

“ฉันเคยบอกแล้วว่า ฉันก็เป็นเพียงแค่ทหารรบธรรมดา ๆ คนหนึ่งของสำนักมังกรลับ”

ทหารรบองครักษ์เสือผู้นี้กล่าวออกมาเบา ๆ และไม่คิดที่จะยกตนข่มหลินเจิ้นเป้าเลยแม้แต่น้อย ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนโดนดูถูก

สิ่งที่ทหารรบองครักษ์เสือผู้นี้พูดออกมา หลินเจิ้นเป้าไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน

“ความสามารถในการต่อสู้ของแก หากอยู่ในกองทัพอาจไต่เต้าได้ถึงระดับผู้บัญชาการ แล้วจะเป็นเพียงแค่ทหารรบธรรมดา ๆ ได้อย่างไร !”

หลินเจิ้นเป้าถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในความคิดของเขา คนผู้นี้อาจเป็นคนที่เฉินอีเชิญเข้ามาให้ช่วยเหลือจากต่างประเทศ โดยมีจุดประสงค์เพื่อจัดการกับเขาโดยเฉพาะ

แต่ทว่า !

“ฮ่าฮ่าฮ่า !”

“น่าขำจริง ๆ เมื่อพ่ายแพ้ให้กับทหารฝีมือระดับนี้ก็คิดว่าเขาเป็นยอดฝีมือเสียแล้ว นี่เป็นเรื่องที่น่าขำที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมาในรอบหลายสิบปีเลยนะ”

“จริงด้วย ฉันยังสงสัยเลยว่าเจ้าหมอนี่สมองมีปัญหาหรือเปล่า”

“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้ ทหารในประเทศพวกนี้ไม่ค่อยได้ออกไปปฏิบัติภารกิจมากนัก ส่วนใหญ่วันทั้งวันนอกจากการฝึกก็มีแต่การซ้อมรบ ดูเหมือนเลือดที่แปดเปื้อนอยู่บนมือจะมีอยู่เพียงน้อยนิด จึงไม่รู้ถึงสถานการณ์ของคนที่อยู่ในต่างประเทศอย่างเรา ๆ”

“แหม ชีวิตแบบนี้ก็ดูเหมือนจะสุขสบายไม่น้อยเลยนะ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้กลายเป็นกบในกะลา ในต่างประเทศ และในสำนักมังกรลับของเรา สิ่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องธรรมดาที่ใคร ๆ ต่างก็รู้กันดี”

มีทหารองครักษ์เสือหัวเราะเยาะออกมาไม่หยุด

ตอนนี้เฉินอีเองก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เช่นกัน

“ตอนนั้นฉันเคยแนะนำเหล่าจอมพลในประเทศของพวกนายว่าให้พาทหารรบภายในประเทศ ออกไปฝึกรบที่ต่างประเทศ เพื่อเป็นการเพิ่มพูนความรู้ความสามารถและทักษะในการต่อสู้ แต่เขากลับไม่ฟังคำพูดของฉัน แต่กลับเลือกที่จะทำให้พวกนายกลายเป็นแค่ดอกไม้ในเรือนกระจก ช่างน่าสงสารเสียจริง ๆ”

เขาส่ายหัวไม่หยุด

คนของหน่วยทหารเหล่านี้ดูเหมือนจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่กลับถูกจำกัดสิทธิ์อยู่แต่ภายในประเทศ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองกำลังก่อการร้ายจากต่างประเทศ เกรงว่ากองทัพทั้งหมดคงจะถูกกวาดล้างในทันที

นี่ไม่ใช่เรื่องตลก แต่มันคือความจริง !

“พวกแกคือใครกันแน่ ?”

หลินเจิ้นเป้าแสดงท่าทีขมขื่นออกมา

เขาเองก็ใช่ว่าไม่เคยสัมผัสกับคนของหน่วยทหารชายแดนมาก่อน แต่คนที่สามารถเอาชนะตนเองได้อย่างหมดจดและรวดเร็วขนาดนี้ คงไม่ใช่สิ่งที่ทหารธรรมดา ๆ จะสามารถทำได้อย่างแน่นอน

ฐานะของคนกลุ่มนี้ ดูเหมือนจะเกินจากสิ่งที่เขาคาดคิดเอาไว้มาก

แต่ในวินาทีถัดมา ดูเหมือนเขาจะคิดเชื่อมโยงถึงเรื่องบางอย่างออก ทำให้คิ้วของเขาขมวดขึ้นและตัวสั่นเทาเล็กน้อยในทันที

“หรือว่าพวกแกคือคนของตระกูลมังกรลับ ?”

“ตระกูลมังกรลับ ?”

เฉินอีเองก็ผงะไปเช่นกัน

คนอื่น ๆ ก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน ?”

หลินเจิ้นเป้าไม่ทันสังเกตเห็นถึงความประหลาดใจของคนที่อยู่รอบข้าง แต่กลับแสดงออกถึงความตื่นเต้น

“ใช่แล้ว พวกแกต้องเป็นตระกูลมังกรลับที่อยู่ภายใต้การดูแลของจอมพลมังกรอย่างแน่นอน”

“ถึงว่าทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินชื่อของสำนักมังกรลับมาก่อน แต่เมื่อตอนนี้มาลองคิด ๆ ดูก็รู้ในทันทีว่าพวกแกจะต้องเป็นคนของตระกูลมังกรลับ !”

“ตระกูลมังกรลับ นั่นคือหน่วยทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในชายแดนภาคตะวันตกเฉียงเหนือเลยนะ ได้ยินมาว่าคนที่จะผ่านเกณฑ์การคัดเลือกขั้นต่ำต้องเป็นราชานักรบเท่านั้น เป็นราชาที่อยู่เหนือเหล่าทหารอีกนับร้อยนับพันคน !”

“แต่ทว่า !”

หลินเจิ้นเป้าเงยหน้าขึ้นทันที และจ้องเฉินอีตาเขม็ง

“ต่อให้พวกแกจะเป็นคนของตระกูลมังกรลับ ก็ไม่มีสิทธิ์จะกลับเข้ามาในประเทศเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ อีกอย่างที่นี่คือเขตตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ใช่เขตตะวันตกเฉียงเหนือของพวกแก !”

“......”

เสือขาวลูบหน้าผากโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนเจ้าหมอนี่จะเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง

ถึงแม้พวกเขาจะกลับมาจากชายแดนทางตอนเหนือ แต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจการแบ่งแยกของหน่วยทหารภายในประเทศจริง ๆ

แต่เป็นเพราะหลินเจิ้นเป้ามั่นใจในเหตุผลข้อนี้ จึงจ้องมองพวกของเฉินอีด้วยความโมโห

“พวกเขาต่างรู้ดีว่าสถานการณ์ของตนเองนั้นอันตรายแค่ไหน แต่ก็ยังยืนหยัดที่จะติดตามแก หลินเจิ้นเป้า ถือว่าแกไม่รับความเคารพไม่น้อยทีเดียวนะ”

เฉินอีหัวเราะ

หลินเจิ้นเป้าผู้นี้ถือเป็นแม่ทัพที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง มิเช่นนั้นคนมากมายเหล่านั้นคงไม่ยอมตายเพื่อเขาอย่างแน่นอน

เพียงแต่ !

“ดูเหมือนแกจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์นะ !”

วังจ่างหลินเชิญฉันมาหรือ ? แกลองถามเขาดูว่ามีคุณสมบัติพอไหม ?”

“ไม่ ไม่มีครับ !” วังจ่างหลินรีบพูดขึ้นทันที

ล้อเล่นหรืออย่างไร จู่ ๆ ก็พูดว่าเขาเป็นกบฏ นั่นคือคนที่แม้แต่ผู้ว่าการอย่างเฉ่าเฉียงยังต้องให้ความเคารพ แล้วจะเป็นคนที่พ่อค้าในเมืองฉืออย่างเขามีสิทธิ์เชิญมาได้อย่างไร

หลินเจิ้นเป้าเลิกคิ้ว และกำลังจะพูดบางอย่างออกมา แต่กลับมีเสียงตะโกนด่าดังเข้ามาในหูเสียก่อน

“หลินเจิ้นเป้า !”

“เรื่องครั้งนี้เป็นเพราะตระกูลหลินของพวกคุณกระทำความผิดก่อน ดูถูกภรรยาและลูก ๆ ของคุณเฉิน เรื่องทุกอย่างถึงได้ลุกลามบานปลายมาถึงขั้นนี้”

“เรื่องนี้ฉัน เฉ่าเฉียง สามารถเป็นพยานได้ ต่อให้หน่วยทหารจะต้องได้รับโทษ ฉันก็จะไม่ยอมกลับคำเด็ดขาด !”

เป็นเฉ่าเฉียงที่เห็นหลินเจิ้นเป้ากำลังคิดเองเออเอง ไม่คิดจะถามหาความจริงก็จะลงมือต่อสู้ ทำให้เขารู้สึกโมโห

“อะไรนะ ? เฉ่าเฉียง ?”

ครั้งนี้เป็นหลินเจิ้นเป้าที่ต้องผงะไป

เขามองพิจารณาเฉ่าเฉียงอย่างละเอียด

ก่อนหน้านี้ที่เขาจำไม่ได้ เป็นเพราะโดยปกติแล้วหลินเจิ้นเป้ามักจะใช้เวลาอยู่แต่ในกองทัพ แต่ชื่อของเฉ่าเฉียง เขาเองต้องเคยได้ยินอย่างแน่นอน

“คุณคือเฉ่าเฉียง ผู้ว่าการเมืองชิงชวนหรือ ?”

“ใช่แล้ว ! ฉันเอง เฉ่าเฉียง !”

น้ำเสียงของเฉ่าเฉียงดังก้องกังวาน ไขข้อข้องใจของหลินเจิ้นเป้า