ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 27

“เจ้ามังกร อันที่จริงแล้วสิ่งที่เต่าดำพูดมานั้นถูกต้อง คุณจะไม่ยอมไปพบนายหญิงเช่นนี้ไม่ได้ นี่จะยิ่งทำให้ความเข้าใจผิดทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น”

หงส์แดงกล่าวเตือน

เฉินอีแสดงสีหน้าจนใจ จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วพูดว่า : “กลับกันเถอะ”

ตอนนี้โต๋วโต๋วกำลังดูแลน้องสาวของเธออยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“คุณลุงคะ คุณลุงคะ ทำไมโน่วโน่วถึงยังไม่ตื่นขึ้นมาสักทีละคะ”

โต๋วต๋วร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา ครั้งนี้โน่วโน่วหมดสติไปเป้นเวลานาน อย่าว่าแต่โต๋วโต๋วเลย แม้กระทั่งฉินปิงหลันเองก็รู้สึกกังวลใจเช่นกัน

แต่เธอไม่ใช่โต๋วโต๋ว จึงไม่อาจลดตัวลงไปถามมังกรหนึ่งได้

“นายน้อยโต๋วโต๋ววางใจเถอะครับ หมอที่พวกเราเชิญมาเป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองฉือ ไม่มีทางเกิดปัญหาอะไรขึ้นแน่นอนครับ”

มังกรหนึ่งทำได้เพียงเอ่ยปลอบใจโต๋วโต๋วเบา ๆ

ในฐานะที่เขาเป็นนักสู้ที่ผ่านสมรภูมิรบมาอย่างโชกโชน จึงรู้ดีว่าอาการของโน่วโน่วมีเหตุผลหลักมาจากการได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจ จึงจำเป็นต้องใช้ในการเยียวยาสักระยะ

“เพียงแต่ครั้งนี้นานกว่าปกติเท่านั้น มิน่าล่ะนายน้อยโต๋วโต๋วถึงได้เป็นห่วงเช่นนี้ หวังว่าเจ้ามังกรจะรีบเดินทางมาโดยเร็ว มีเพียงทักษะทางการแพทย์ของเจ้ามังกรเท่านั้น ที่พอจะเยียวยารักษาอาการของนายน้อยโน่วโน่วได้

มังกรหนึ่งแอบคิดในใจ และอดไม่ได้ที่จะพูดโพล่งออกมา : “รอเจ้ามังกรกลับมา จะต้องรักษาอาการของนายน้อยโน่วโน่วได้อย่างแน่นอน”

“ใครอยากให้เขากลับมากัน ? ฉันไม่เชื่อว่าในโลกนี้ นอกจากเขาแล้วจะไม่มีใครสามารถรักษาลูกสาวของฉันได้ !”

ฉินปิงหลันหันมองมาด้วยสายตาเย็นชา ทำให้มังกรหนึ่งรู้สึกตกใจจนพูดไม่ออก

“แม่คะ ทำไมคุณพ่อยังไม่กลับมาอีกล่ะคะ ?”

โต๋วโต๋วเองก็นึกถึงผู้ชายที่กอดตนเองขึ้นมาได้ เขาคือพ่อของตน แต่ทำไมพ่อถึงออกไปข้ามวันข้ามคืนแล้วยังไม่กลับมาอีก

คงไม่ใช่เพราะไม่ต้องการโต๋วโต๋วแล้วนะ

ตอนนี้น้ำเสียงของฉินปิงหลันอ่อนโยนลงมาก เธอพูดออกมาเบา ๆ ว่า : “โต๋วโต๋ว อย่าเรียกมั่วซั่วสิลูก นั่นไม่ใช่พ่อของหนูนะ พ่อของหนูกลายเป็นดวงดาวบนท้องฟ้าไปตั้งนานแล้ว ไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว”

“ฮือฮือฮือ คุณแม่โกหก เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเมื่อคืนคุณพ่อเป็นคนช่วยคุณแม่กับโต๋วโต๋วและน้องไว้ คุณแม่โกหกหนู !”

โต๋วโต๋วพูดพลางก็ลุกลงจากเตียง

ฉินปิงหลันดึงเธอเอาไว้ แล้วถามว่า : “โต๋วโต๋ว ลูกจะไปไหน ?”

“คุณพ่อกำลังจะกลับมาแล้ว หนูจะไปรับคุณพ่อ !”

โต๋วโต๋วอาศัยจังหวะที่ฉินปิงหลันไม่ทันระวัง รีบวิ่งออกไปทันที

“โต๋วโต๋ว !”

ฉินปิงหลันรีบวิ่งตามไปทันที แล้วดึงโต๋วโต๋วเข้ามากอดเอาไว้ จากนั้นจึงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่สงบ : “แม่เคยบอกแล้วว่า ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อของลูก เขาเป็นแค่ปีศาจ เข้าใจไหม ?”

“หนูไม่เชื่อ คุณพ่อช่วยโต๋วโต๋วกับน้องเอาไว้ เขาไม่ใช่ปีศาจ คุณแม่นิสัยไม่ดี !”

โต๋วโต๋วดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง ถึงแม้ร่างกายของฉินปิงหลันจะอ่อนแอ แต่ก็ใช่ว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะสู้แรงของเธอได้

“แม่บอกแล้วว่าเขาไม่ใช่พ่อของลูก เขาคือปีศาจ !”

ฉินปิงหลันหมดความอดทน เธอตบหน้าของโต๋วโต๋วจนแดงก่ำ

“นายหญิง นี่คุณ !”

มังกรหนึ่งคิดจะเข้าไปขวาง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแววตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของฉินปิงหลัน เขาก็พูดไม่ออกในทันที

แต่มังกรเก้าอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา : “นายหญิง โต๋วโต๋วเธอเป็นเพียงแค่เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง คุณทำเช่นนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ”

“เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่อยากจะพบพ่อ แต่คุณกลับใช้กำลังทั้งหมดของคุณขัดขวางเธอเช่นนี้ คุณยังถือว่าเป็นแม่คนอยู่อีกหรือเปล่า ? !”

“มังกรเก้า !”

มังกรหนึ่งหน้าถอดสี แต่ก็สายเกินไปที่จะหยุดเขาแล้ว

ฉินปิงหลันเหลือบมองกลับไปด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วพูดกลับไปอย่างไม่แยแส : “ฉันจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่ใช่นายหญิงของพวกคุณ และลูกสาวของฉันก็ไม่ใช่นายน้อยของพวกคุณด้วย”

“ส่วนคนที่พวกคุณเรียกว่าเจ้ามังกร เขาก็เป็นเพียงแค่ปีศาจ ต่อให้เขาจะมีอำนาจยิ่งใหญ่คับฟ้าแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันยอมให้ลูกสาวของฉันมีพ่อเป็นปีศาจอย่างแน่นอน !”

“ไป !”

มือซ้ายของเธออุ้มโต๋วโต๋วเอาไว้ ส่วนมือขวาของเธอก็อุ้มโน่วโน่วเอาไว้ จากนั้นจึงเดินมุ่งหน้าไปที่ประตู แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับพบกับเฉินอีที่กำลังเดินมุ่งหน้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“คุณพ่อ !”

ดวงตาของโต๋วโต๋วเบิกโพลง และเต็มไปด้วยความหวัง

เฉินอีเผยรอยยิ้มออกมา และเดินตรงเข้าไปเพื่อที่จะอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ของเขา แต่ฉินปิงหลันกลับหลบเลี่ยง

“......”

“ฉินปิงหลันคนเก่าตายไปแล้ว ฉันในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับคุณอีก ลูกสาวของฉันก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณเช่นกัน ดังนั้นเฉินอี ขอให้คุณเดินตามทางของคุณ ส่วนฉันก็จะเดินตามทางของฉัน”

“ฉันขอร้องคุณ อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของพวกเราอีก ได้ไหม ?”

“เปรี้ยง !”

เฉินอียืนนิ่งอยู่ที่เดิมราวกับถูกฟ้าผ่า

“แม่คะ ทำไมแม่ถึงไม่ต้องการคุณพ่อล่ะคะ ?”

เป็นน้ำเสียงที่แผ่วเบาของเด็กผู้หญิงดังขึ้น ไม่ใช่โต๋วโต๋ว แต่เป็นโน่วโน่ว

เธอไม่ได้กล้าหาญอย่างโต๋วโต๋ว เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของแม่ ก็อดไม่ได้ที่จะจับมุมเสื้อของเธอเอาไว้แน่น

โต๋วโต๋วเองก็รีบส่ายหัวด้วยเช่นกัน

“ใช่แล้ว แม่คะ พวกเราอยากให้คุณพ่ออยู่กับพวกเราด้วย พวกเราสี่คนพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปตลอดชีวิต ทำไมถึงจะต้องไล่คุณพ่อไปด้วยคะ ?”

ลูกสาวทั้งสองคนพูดรับส่งกันเพื่อขอความเห็นใจให้กับเฉินอี

ตอนนี้หัวใจของเฉินอีรู้สึกพองโต เขาอยากที่จะกอดลูกสาวทั้งสองคนเอาไว้แน่น ๆ นั่นเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของผู้เป็นพ่ออย่างเขา

แต่ทว่า มีฉินปิงหลันคอยคั่นกลางอยู่ จนดูเหมือนมีกำแพงกั้นตรงกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย เฉินอีกำมือแน่น เล็บของเขาจมลงบนฝ่ามือจนมีเลือดไหลซึมออกมา และหยดลงไปผสมกับแอ่งน้ำที่อยู่บนพื้นดิน เป็นภาพที่ชวนให้ตกตะลึงอย่างยิ่ง

เต่าดำ มังกรเขียว หงส์แดง เสือขาว

รวมไปถึงบรรดาองครักษ์มังกรที่ยืนอยู่ต่างไม่กล้าส่งเสียง ถึงขั้นไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดัง

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือความเจ็บปวด

เฉินอีเจ็บ

แต่ฉินปิงหลันนั้นเจ็บยิ่งกว่า

คนที่มีโชคชะตาที่อาภัพเหมือนกันทั้งสอง แต่กลับไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ หากเป็นคนอื่นก็คงต้องรู้สึกสั่นสะท้านในใจเช่นเดียวกัน

ฉินปิงหลันสูดหายใจเข้าเต็มปอด

“เฉินอี ฉันจะให้โอกาสคุณสักครั้ง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันยอมยกโทษให้คุณ แต่เป็นเพราะโต๋วโต๋วและโน่วโน่วต้องการพ่อ”

“แต่จำเป็นต้องอาศัยเวลา ถ้าหากฉันไม่อาจยอมรับคุณได้ ก็ต้องขอโทษด้วย ฉันคงไม่อาจอนุญาตให้คุณกลับมาได้อีก เพราะหลายปีมานี้ ฉันใช้ชีวิตเช่นนี้มาโดยตลอด ฉันจึงไม่อยากให้คนนอกเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตของเรา”