ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 5

ในที่ฉินปิงหลันก็นึกออกสักทีว่าเฉินอีคือใคร

ภาพเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนวนเวียนอยู่ในสมองของเธออย่างไม่สามารถลืมไปได้

ถึงแม้ใบหน้าของเฉินอีจะมีความเปลี่ยนไปบ้าง แต่ฉินปิงหลันรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ก็คือคนบ้าที่ข่มขืนตัวเองที่เมืองอสูรเมื่อห้าปีก่อน จนตัวเองแทบอยากจะเอามีดสักพันเล่มเข้าไปแทงเขาอย่างแรง ！

เฉินอีมองดูฉินปิงหลันอย่างรู้สึกผิด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ โอบกอดความรู้สึกที่ซับซ้อนและร้อนรนเอาไว้แล้วเดินมุ่งหน้าไปหาฉินปิงหลัน เขาหนีไม่ได้แล้ว และก็ไม่อยากจะหนีด้วย

ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาของตัวเองที่ให้ขาดสติจนทำเรื่องไร้ความเป็นคนแบบนั้นไป

แต่ว่าทำร้ายแล้วก็คือทำร้ายไปแล้ว

สิ่งที่ติดค้างเธอ ทั้งชีวิตนี้ก็ชดใช้ไม่หมด

เฉินอีเดินไปตรงหน้าของฉินปิงหลัน ฉินปิงหลันกลับถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยสัญชาตญาณ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอเหมือนคนบ้าไปแวที่เข้าไปคว้าคอเสื้อของเฉินอีเอาไว้

“ลูกล่ะ？ลูกสาวของฉันล่ะ！？” ฉินปิงหลันถามด้วยร่างกายที่สั่นเทา

เฉินอีเห็นอย่างนั้นจึงรีบปลอบฉินปิงหลัน แล้วบอกว่าตัวเขาได้ช่วยลูกสาวเอาไว้แล้ว กำลังรักษาตัวไม่ได้มีอันตรายใดๆ

ฉินปิงหลันหลังจากที่ได้ยินก็ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมาร้องตะคอกพร้อมกับมือที่ทุบตีอย่างแรงไปบนตัวของเฉินอีโดยไม่หยุดยั้ง

“ไอ้คนเลว ปีศาจร้าย ฉันจะฆ่าคุณ ฆ่าคุณ ……อ๊า！！”

“ทำไม？ทำไม？ทำไมถึงได้ทำอย่างนั้นกับฉัน？ทำไมคุณถึงยังไม่ตาย……ทำไม……”

ความเจ็บปวดตลอดห้าปี ความน้อยใจตลอดห้าปี ในที่สุดตอนนี้ฉินปิงหลันก็ได้ระเบิดออกมา

ทั้งหน้าและคอของเฉินอีล้วนถูกฉินปิงหลันตีจนช้ำเลือดไปหมด แม้แต่ปากยังถูกตีจนแตกแล้วเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นให้เธอได้ปลดปล่อยความรู้สึกออกมา

ทั้งด้านมังกรหนึ่งและคนอื่นๆ ต่างแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วหันหน้าไปมองทางอื่นแทน

ถ้าหากเป็นคนอื่นที่กล้ามาแตะต้องแม้แต่ปลายผมของเจ้ามังกร พวกเขาคงจะต้องจับอีกฝ่ายมาใช้มาแยกศพเป็นแน่ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของนายน้อย เป็นผู้หญิงที่เจ้ามังกรตามหามาตลอดสามปี

เฉินอีใช้แรงดึงฉินปิงหลันเข้าไปในอ้อมกอด “ขอโทษ”

สองคำนี้ เป็นคำที่เฉินอีแอบพูดมาตลอดห้าปี

ร่างกายของฉินปิงหลันแข็งทื่อ แต่หลังจากที่ตั้งตัวได้เธอก็ผลักเฉินอีออกอย่างแรง “ไสหัวไป！”

“ขอโทษ？คำขอโทษคำเดียวของคุณทำอะไรได้บ้าง？”

“เป็นเพราะคุณ ฉันถึงถูกไล่ออกจากตระกูล”

“เป็นเพราะคุณ ฉันเลยกลายเป็นตัวตลกของเมืองฉือ”

“และก็เป็นเพราะคุณที่ทำให้ชีวิตของฉันตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสุนัขตัวหนึ่ง”

“คำขอโทษคำเดียวคุณว่าสิ้นเรื่องแล้วงั้นหรอ？ฉันขอบอกคุณไว้เลยว่า ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณจนแทบอยากจเอามีดสักพันเล่มมาแทง ……” ฉินปิงหลันทรุดลงไปนั่งกับพื้น จับหัวเอาไว้พลางร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

เฉินอีชันเข่าลง คลุมเสื้อให้กับฉินปิงหลัน ก่อนจะกอดเธอเอาไว้แน่นๆ อีกครั้ง “หลังจากนี้ ผมจะใช้ทั้งชีวิตนี้ของผมเพื่อที่จะชดใช้ ผมจะไม่มีทางให้ใครมารังแกคุณกับลูกอีก เชื่อผมนะ”

เมื่อได้ยินคำว่าลูกคำนี้ เสียงร้องไห้ของฉินปิงหลันก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

ฉินปิงหลันพยายามลุกขึ้นยืนหวังอยากตามเห็นร่างของลูกสาว แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นหลินเทียนเชิงที่กลายเป็นท่อนไม้ไปแล้วจนถึงกับตกใจ