ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1013

หลิ่วหมิงที่อยู่กลางรุ้งกระบี่หัวเราะหยัน

แม้หางกระดูกของผีสุนัขยักษ์ตัวนี้จะนับได้ว่าทนทาน แต่เมื่อครู่ก็ถูกวิชากระบี่ยักษ์ของกระบี่ขู่หลุนฟันบาดเจ็บไปแล้ว ต่อให้ใช้พลังวิเศษบางอย่างของภูตผีทำให้แข็งแกร่งขึ้น แต่จะขวางการโจมตีของวิชากระบี่ร่างเป็นหนึ่งได้อีกอย่างไร

เขาโบกมือข้างหนึ่ง รุ้งกระบี่สีม่วงส่ายแผ่วเบาหนหนึ่งก็เคลื่อนเป็นวงรอบกระบองกระดูกที่เกิดจากหางอสูรได้อย่างสบายๆ

ฉึบ! หางกระดูกของสุนัขยักษ์ฉับพลันถูกตัดเรียบเสมอฐานจนกลายเป็นท่อนๆ

แต่รุ้งกระบี่สีม่วงก็ชะงัก จากที่ฟันลงมาหยุดไปชั่วครู่เช่นกัน

สุนัขยักษ์สีดำไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดที่ส่งมาจากส่วนหาง สี่ขาหมอบกับพื้น ร่างกายก้มโค้งหมายจะพุ่งถอยไปด้านหลัง

หลังจากประมือเมื่อครู่ ผีตนนี้ก็รู้แล้วว่าคู่ต่อสู้ตรงหน้าคนนี้ที่ดูเหมือนพลังเวทจะอ่อนแอกว่ามันมาก แท้จริงพลังแข็งแกร่งจนน่ากลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิชาท่าร่างที่ผลุบโผล่ดั่งภูตผีของเขา เมื่อประสานกับแสงกระบี่สีม่วงที่ดุดันอย่างที่สุดสายนั้น กระทั่งหางกระดูกที่แข็งแกร่งที่สุดในร่างกายมันก็ยังถูกฟันขาดอย่างง่ายดาย สิ่งนี้ทำให้มันรู้สึกว่าต้านทานไม่ไหวอย่างสิ้นเชิง

ในตอนนี้เอง เหตุพลิกผันก็บังเกิด!

พริบตาที่สุนัขยักษ์สีดำเอนตัวพุ่งออกมา กองเศษหินข้างใต้ร่างก็ส่งเสียงดัง “บึ๊ม” โคลนเลนสีดำนับไม่ถ้วนที่มีก้อนหินปะปนอยู่ระเบิดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ แสงสีทองสว่างวูบหนึ่ง แมงป่องกระดูกขนาดเท่าฝ่ามือก็พุ่งรวดเร็วออกมาจากด้านในแล้วขยับวูบเดียวไปปรากฏตัวตรงท้องของสุนัขยักษ์ มันก็คือเซียเอ๋อร์ที่ไม่รู้กลับมามีขนาดเท่าเดิมตั้งแต่เมื่อไรนั่นเอง

แมงป่องกระดูกร่างกายขยายใหญ่ขึ้นในฉับพลัน เหล็กในที่ปลายหางกลายเป็นสีทองอร่ามแล้วสะบัด

“ฉึกๆ” เส้นสีทองสิบกว่าเส้นพุ่งเร็วรี่ออกมามากมาย เพียงพริบตาก็ทะลวงผ่านปราณสีดำที่ปกป้องร่างกายของสุนัขยักษ์อยู่แล้วจมเข้าไปในท้องน้อยซึ่งเป็นจุดอ่อนแอที่สุดของมัน

สุนัขยักษ์สีดำคิดไม่ถึงว่าจะถูกจู่โจมกะทันหันจากด้านล่าง ร่างกายมหึมาสั่นสะท้านกลางอากาศ ปากก็ร้องโหยหวน ปราณสีดำรอบร่างฉับพลันปั่นป่วน มันเซวูบหนึ่งหวิดจะร่วงจากท้องฟ้า

ในพริบตานี้เองรุ้งกระบี่สีม่วงที่อยู่ไม่ไกลก็ขยับขึ้นมาอีกครั้งแล้วพุ่งเข้ามาตวัดรอบลำคอของสุนัขยักษ์

สีหน้าเจ็บปวดทรมานบนใบหน้าของสุนัขยักษ์นิ่งค้าง หลังจากนั้นรอยเส้นสีเลือดวงหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงลำคอของมัน

“ตุ้บ” หัวมหึมาเอียงกะเท่เร่จากนั้นร่วงลงมากลิ้งหลุนๆ เหมือนผลแตงที่ถูกตัด ร่างกายมหึมาของมันล้มกระแทกกองเศษหินเบื้องล่างอย่างหนักหน่วงพร้อมกัน เศษฝุ่นควันปลิวฟุ้งอยู่พักหนึ่งจึงสงบลง

แสงกระบี่สีม่วงดับลงเผยให้เห็นร่างของหลิ่วหมิง กระบี่ขู่หลุนเบื้องหน้าสั่นเล็กน้อยก่อนจะกลายเป็นแสงสีม่วงสายหนึ่งบินเข้าไปในแขนเสื้อของเขา

เขามองศพของสุนัขยักษ์สีดำแล้วกวาดจิตสัมผัสรอบหนึ่ง เมื่อแน่ใจว่ามันตายจนไม่อาจตายได้อีกแล้ว เขาจึงถอนหายใจยาว

อสูรตัวนี้พลังแข็งแกร่ง พลังเวทเทียบเท่ากับผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้ขั้นกลางแล้ว แต่สุดท้ายน่าเสียดายที่สติปัญญามีไม่พอ มิเช่นนั้นเขาคงไม่อาจสังหารมันได้อย่างฉับไวเช่นนี้

ในเวลานี้เองตราสัญลักษณ์มงกุฎสีทองบนหัวของแมงป่องที่ลอยอยู่กลางอากาศก็เปล่งแสงสีทองสว่าง สาดแสงสีทองแสบตามากมายลงไปเบื้องล่าง

เลือดเนื้อบนศพของสุนัขยักษ์ส่งเสียงดังชี่ท่ามกลางแสงสีทองที่สาดส่องแล้วกลายเป็นปราณดำลอยพวยพุ่งขึ้นไป

แมงป่องกรีดร้องอย่างตื่นเต้นเบาๆ มันอ้าปากแล้วออกแรงสูด ปราณสีดำทั้งหมดทะลักเข้าไปในปากของมันราวกับวาฬสูบน้ำ

หลิ่วหมิงมองภาพตรงหน้า คิ้วขมวดเล็กน้อยแต่ไม่ได้ขัดขวาง

เห็นชัดว่าเนื่องจากเซียเอ๋อร์กลืนไข่ของอสูรประหลาดซือเฉินลงไปก่อนหน้านี้ มันจึงมีพลังป้องกันพิเศษบางอย่าง แสงสีทองที่เปล่งออกมาเหมือนจะปราบภูตผีได้และเลือดเนื้อของสุนัขตัวนี้ก็ดูเหมือนจะดึงดูดมันอย่างมาก ก่อนหน้านี้มันจึงแสดงท่าทีก้าวร้าวเช่นนั้น

แต่ความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้จะดีหรือร้าย เขาไม่อาจคาดเดาได้ ทว่าจนถึงตอนนี้ทุกสิ่งเหมือนจะพัฒนาไปในทิศทางที่ดี

หลังจากสูดปราณดำจำนวนมากเข้าไป รอยปริแตกรอบร่างเซียเอ๋อร์ก็ฟื้นคืนสภาพเดิมอย่างรวดเร็ว แสงสีทองที่เปล่งออกมาจากร่างยิ่งสว่างขึ้นทุกที ส่วนศพของผีสุนัขยักษ์ก็สลายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเช่นกัน

ขณะที่หัวมหึมาของมันใกล้จะสลายไปจนหมดนั่นเอง “ฟึบ” แสงมืดหม่นสีดำเส้นหนึ่งก็พุ่งเร็วรี่ออกมาจากด้านใน พุ่งขึ้นไปยังหลุมยักษ์ด้านบนอย่างเร็วไวยิ่งนัก

“เหอะ!”

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ดวงตาพลันทอแสงเย็นเยียบ แสงหม่นดวงนี้เห็นชัดว่าเป็นวิญญาณของผีสุนัขยักษ์ตัวนี้ เขาจะต้องสังหารมันเสีย

ไหนเลยเขาจะรู้แสงหม่นสีดำเพิ่งบินออกไปได้ไม่ไกล แมงป่องกระดูกฉับพลันอ้าปาก แสงสีทองสายหนึ่งพุ่งออกมาโจมตีไอสีดำที่พุ่งหายวับไปอย่างจัง

เสียงกรีดร้องทุกข์ทรมานดังออกมาจากในดวงแสง ครู่หนึ่งหลังจากนั้นดวงแสงมืดหม่นก็แตกกระจายดุจฟองอากาศกลายเป็นไอสีดำจุดแล้วจุดเล่าสลายไป

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ในดวงตาก็เผยแววตาพอใจออกมาจางๆ ดูท่าความสามารถในการข่มภูตผี ของเซียเอ๋อร์จะเหนือกว่าที่คาดไว้ก่อนหน้านี้

เวลานี้ศพของสุนัขยักษ์สีดำสลายหายไปหมดแล้ว เมื่อไอสีดำจุดสุดท้ายถูกเซียเอ๋อร์กลืนลงไป รอยแผลรอบร่างของมันไม่เพียงหายดีดังเดิม แต่เปลือกสีเงินยังทอแสงแวววาวออกมาอีกด้วย

“นายท่าน!” หลังจากร่างของเซียเอ๋อร์ส่องแสงออกมา มันก็กลายร่างเป็นหญิงสาวผู้สวมชุดตาข่ายสีดำนางหนึ่ง สองมือลูบท้อง ใบหน้าเผยสีหน้าพออกพอใจ

ทว่านับจากที่หลิ่วหมิงลงมาในหลุมจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเพียงครึ่งก้านธูปเท่านั้น

ผู้เฒ่าหลังค่อมกับคุณชายเยาว์วัยสบตากัน สายตายามมองมาหาหลิ่วหมิงอีกครั้งมีความยำเกรงเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย

แม้พวกเขาสองคนจะแปะยันต์สยบปราณหยินอยู่ แต่เมื่อมาถึงก้นหลุมยักษ์แห่งนี้ก็ยังรู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่ออยู่บ้าง เคลื่อนไหวไม่สะดวกนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงต่อสู้ดุเดือดกับภูตผีตนอื่น

“ดูท่าภูตผีที่ครอบครองพื้นที่นี้จะถูกศิษย์น้องหลิ่วสังหารไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นภูตผีอะไร” บุรุษแซ่หมิ่นกวาดสายตามองพื้นที่รูปวงกลมที่ก้นหลุมรอบหนึ่งเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ไม่พบเศษซากภูตผีสักนิดจึงอดไม่ได้เอ่ยถามขึ้นมา

“มันเป็นสุนัขยักษ์สีดำตัวหนึ่ง บนร่างมีหนามกระดูกงอกอยู่ทั่วแล้วยังมีหางเส้นโตที่ราวกับแส้อีกเส้นหนึ่ง…แต่ศพของมัน ข้าเอาให้อสูรเลี้ยงที่เป็นอสูรวิญญาณตัวนั้นกินไปแล้ว” หลิ่วหมิงไม่ได้ปิดบัง เขาบอกรูปร่างลักษณะภายนอกของสุนัขยักษ์สีดำออกมาคร่าวๆ

“หากพูดเช่นนี้ ในสิบมีแปดเก้าส่วนน่าจะเป็นผีสุนัขล่าเนื้อที่ไม่ได้ถูกเลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง” บุรุษแซ่หมิ่นได้ยินก็ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นมา

“อ้อ ที่แท้หัวหน้าหมิ่นก็เคยเห็นภูตผีชนิดนี้มาก่อนแล้วหรือ?” หลิ่วหมิงเลิกคิ้วถาม

“ไม่ผิด เมื่อสามสิบกว่าปีก่อนตอนที่ผู้แซ่หมิ่นเพิ่งเข้าสู่ระดับแก่นแท้ ระหว่างการต่อสู้ชุลมุนระหว่างกองทัพของเรากับกองทัพผี ข้าเห็นผีแม่ทัพใหญ่ระดับดาราพยากรณ์ผู้หนึ่งในกองทัพผีนั่งอยู่บนหลังผีสุนัขล่าเนื้อจากไกลๆ หน้าตาของมันเหมือนกับที่ศิษย์น้องหลิ่วเล่าไม่มีผิด แต่ตัวนั้นน่าจะระดับแก่นแท้ขั้นปลายแล้ว ศิษย์ระดับผลึกกับแก่นแท้ไม่น้อยในกองทัพเราตายอนาถในปากของมัน…ต่อมาสืบข่าวดูจึงรู้ว่าสัตว์ตัวนี้เป็นภูตผีขนาดใหญ่ที่ค่อนข้างหาพบได้ยากในทางปีศาจร้ายแห่งนี้ หลังโตเต็มที่จะมีพลังถึงระดับแก่นแท้ขั้นต้น คิดไม่ถึงว่าศิษย์น้องหลิ่วจะสังหารมันได้ด้วยตัวคนเดียว” บุรุษแซ่หมิ่นเอ่ยไปพลาง ในดวงตาก็ฉายแววย้อนคิดจางๆ

“หัวหน้าหมิ่นชมเกินไปแล้ว” หลิ่วหมิงยิ้มน้อยๆ เอ่ยตอบ สายตากวาดมองจุดที่เมื่อครู่ศพของสุนัขยักษ์ทอดร่างอยู่ ทันใดนั้นสายตาก็ตะลึง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกวัก ผลึกสีดำขนาดเท่าศีรษะลูกหนึ่งลอยออกมาจากท่ามกลางกองเศษหินบนพื้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ในดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย ของชิ้นนี้ก็คือผลึกความมืดของผีสุนัขยักษ์ตนนั้น เดิมทีคิดว่าถูกเซียเอ๋อร์กินเข้าไปพร้อมกับศพแล้วเสียอีก

เวลานี้ปราณหยินเข้มข้นที่อยู่รอบด้านยังไม่ทันสลายไป อีกทั้งของสิ่งนี้อยู่ปะปนกับหินกลมสีดำเหล่านั้น เมื่อไม่เพ่งมองอย่างละเอียดจึงแยกไม่ออกเลยสักนิด

“เอ๋ ดูจากขนาดของผลึกความมืดชิ้นนี้กับปราณหยินที่แผ่ออกมา นี่…หรือว่าตัวที่ศิษย์น้องหลิ่วสังหารไปจะเป็นระดับแกนแท้ขั้นกลาง…ไม่สิ เป็นผีสุนัขล่าเนื้อระดับแก่นแท้ขั้นปลาย?” สายตาของบุรุษแซ่หมิ่นจับจ้องอยู่บนผลึกความมืดในมือหลิ่วหมิง ดวงตาฉายแววไม่อยากเชื่ออย่างที่ยากจะปิดบังแล้วถามขึ้นมา

“แก่น…แก่นแท้ขั้นปลาย?”

ผู้เฒ่าหลังค่อมกับคุณชายเยาว์วัยได้ยินต่างก็เผยสีหน้าตกตะลึง

หลิ่วหมิงสังหารอสูรแห่งความมืดระดับแกนแท้ขั้นต้นตัวหนึ่งได้เพียงลำพัง พวกเขายังพอยอมรับได้

เพราะไม่ว่าพลังของผู้ใดในหน่วยย่อยที่เจ็ดก็พอเป็นไปได้ที่จะต่อกรกับภูตผีระดับแก่นแท้ขั้นต้นที่สติปัญญาไม่สูงตัวหนึ่งทั้งนั้น แต่ยามนี้ได้รู้ว่าผีที่หลิ่วหมิงสังหารเป็นอสูรแห่งความมืดระดับแก่นแท้ขั้นปลายตัวหนึ่ง อีกทั้งยังสังหารได้ภายในเวลาสั้นเช่นนี้ นั่นน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว