ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1051

ทั้งสองสบตากัน หลิ่วหมิงลอบร้องว่าแย่แล้วในใจ นี่มันผีระดับแม่ทัพใหญ่ตนหนึ่งชัดๆ!

“เจ้านั่นเอง!” ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกชะงักไปชั่วครู่ก็จำหลิ่วหมิงได้ทันที เขาคำรามออกมาอย่างโกรธจัด

วันนั้นพวกหลิ่วหมิงสี่คนฝ่ามหาค่ายกลสุสานผีหนีออกจากป้อมปราการไท่เทียนไปได้ใต้หนังตาของเขา ทำให้เขาเสียหน้ายิ่งนัก

ร่างกายของผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกเปล่งแสงสีเขียววูบหนึ่ง ในมือพลันมีดาบกระดูกสีเขียวหยกรูปร่างประหลาดคล้ายพระจันทร์เสี้ยวขนาดหลายฉื่อเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมา เขาสะบัดครั้งเดียวดาบก็ขยายใหญ่ขึ้นกลายเป็นหลายสิบจั้งในทันใดแล้วฟันลงมาที่ศีรษะของหลิ่วหมิง

หลิ่วหมิงย่อมไม่ฝืนตั้งรับการโจมตีของผู้ฝึกฝนระดับดาราพยากรณ์ตรงๆ เท้ากระทืบหนักหน่วงครั้งหนึ่ง ร่างกายพลันเลือนหายหลบพ้นอันตรายได้อย่างหวุดหวิด ในเวลาเดียวกันทั้งร่างก็กลายเป็นแสงสีดำเส้นหนึ่งพุ่งพรวดไปใจกลางวงต่อสู้

เขาหัวเราะฝืดเฝื่อน ในใจ เมื่อครู่เพิ่งออกมาจากตรงนั้น ตอนนี้ก็ต้องกลับไปอีกแล้ว

แต่นี่ก็ช่วยไม่ได้ แม้เขาพอมีพลังอยู่บ้างแต่คงไม่อาจต้านผีแม่ทัพใหญ่ระดับดาราพยากรณ์ตนหนึ่งไหว จึงได้แต่พุ่งทะลวงเข้าไปยังจุดที่การต่อสู้หนาแน่นที่สุด หมายจะกวนน้ำจับปลาหลบการไล่ล่าสังหารของผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูก

“เจ้าหนู จะหนีไปไหน!”

ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกตวาดเย็นชา จากนั้นมือข้างนั้นก็ยกขึ้นขยุ้มอากาศ

ฉับพลันอากาศด้านหลังร่างของหลิ่วหมิงก็มีปราณหยินทะลักออกมาจากความว่างเปล่ากลายเป็นกระแสลมหมุนมหึมา เกิดแรงดูดมหาศาลขึ้นกะทันหัน

หลิ่วหมิงรู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้าน ร่างกายที่กำลังเหาะหนีหยุดชะงักไปชั่วครู่

ทว่าอึดใจต่อมาปราณสีดำก็ทะลักออกมาจากร่าง พร้อมกับที่ในร่างมีเสียงประหลาดดัง “หงับ” ทันใดนั้นทั้งร่างก็ลอยสูงขึ้นหลายฉื่อ พริบตาเดียวหลุดจากแรงดึงดูดของกระแสลมหมุน

แต่เวลาที่เสียไปชั่วครู่นี้ก็ทำให้ระยะห่างลดลงไปไม่น้อย

ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกยกมือขึ้นเหวี่ยง ดาบกระดูกรูปทรงประหลาดในมือหลุดจากมือกลายเป็นแสงสีเขียวแถบหนึ่งบินรี่เข้ามาฟันศีรษะของหลิ่วหมิง พลังดาบดุดันราวกับจะผ่าหลิ่วหมิงเป็นสองเสี่ยงในดาบเดียว!

หลิ่วหมิงหน้าถอดสี แสงดาบนี้เร็วนัก ถึงจะใช้วิชาท่าร่างของเขาก็หลบไม่พ้น หลิ่วหมิงได้แต่กัดฟันกรอดพร้อมกับหมุนตัว สองมือใช้เคล็ดวิชาอย่างว่องไวแล้วอ้าปากพ่นมุกกลมสีเหลืองลูกหนึ่งออกมา มุกบรรพตธาราที่เสร็จสมบูรณ์ครึ่งเดียวนั่นเอง!

มุกบรรพตธาราหมุนติ้วรอบหนึ่งก็ขยายพรวดระหว่างที่โต้ลม เงาภูเขาน้อยสีเหลืองเข้มลูกหนึ่งปรากฏออกมาขวางเหนือศีรษะของหลิ่วหมิง

ทันทีที่ดาบกระดูกสีเขียวกับเงาภูเขาสัมผัสกันก็ระเบิดส่งเสียงดังสนั่นชวนตะลึง!

ผ่านไปเพียงหนึ่งลมหายใจ ภูเขาน้อยที่มุกบรรพตธาราสร้างขึ้นก็ปริแตกเป็นรอยร้าวนับไม่ถ้วนก่อนจะพังทลายกลับกลายเป็นมุกกลมสีเหลืองลูกหนึ่งพุ่งย้อนกลับมา

หลิ่วหมิงสะท้านไปทั้งร่าง เขาถูกพลังที่เหลือกระแทกปลิวออกไปและกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ

“เอ๋!”

ผีแม่ทัพใหญ่เกรากระดูกเผยสีหน้าตกใจออกมาเล็กน้อย สายตาจับจ้องอยู่บนมุกบรรพตธาราขณะที่ใบหน้าฉายแววแปลกใจแวบหนึ่ง จากนั้นมือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นคว้าอากาศตรงหน้า ฝ่ามือสีดำใหญ่หนึ่งหมู่ข้างหนึ่งปรากฏขึ้นแล้วคว้าไปจับหลิ่วหมิง

วิ้ง!

ลำแสงสีทองแสบตาสายหนึ่งพุ่งพรวดออกจากหัวไหล่ของหลิ่วหมิงตรงมาหาผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูก

เมื่อผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกสัมผัสได้ถึงลมปราณที่แฝงอยู่ในแสงสีทอง สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้พลังของเขาอยู่ในระดับดาราพยากรณ์ก็ไม่ยินดีแตะต้องมันแม้แต่นิด

มือยักษ์สีดำเปลี่ยนทิศทางมาขวางเบื้องหน้าทันที ทันทีที่ลำแสงสีทองสาดลงบนนั้น ปราณสีดำพลันสลายตัว แต่เมื่อนิ้วทั้งห้าของมือยักษ์กำเบาๆ ก็บดขยี้ลำแสงสีทองสำเร็จ

เวลาหนึ่งลมหายใจที่เซียเอ๋อร์แย่งชิงมานี้ทำให้หลิ่วหมิงได้พักหายใจ เขากวักมือเรียกมุกบรรพตธารากลับมา ขณะที่ร่างกายขยับวูบเดียวถอยห่างไปสิบกว่าจั้ง เขาสะบัดเคล็ดวิชากระบี่ที่มือ ทันใดนั้นแสงกระบี่สีม่วงสายหนึ่งพลันม้วนรอบร่างเขาแล้วพุ่งเร็วจี๋ไปทางช่องว่างทิศเหนือของสนามรบโดยไม่หยุดแม้แต่น้อย

ในเมื่อไม่อาจปะปนเข้าไปในกลุ่มคนได้ เขาคงต้องผละจากสนามรบไปเลย!

ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกเห็นสถานการณ์เช่นนี้จึงเผยสีหน้าลังเลออกมาเล็กน้อย เขาหันไปมองท้องฟ้าเหนือสนามรบ พวกผู้เฒ่าใบหน้าสีน้ำเงินห้าตนกำลังต่อสู้ดุเดือดอยู่กับผู้ฝึกฝนระดับดาราพยากรณ์สี่คนของเผ่ามนุษย์

แม้เผ่ามนุษย์จะน้อยกว่าอยู่หนึ่งคน แต่พวกผู้เฒ่าใบหน้าสีน้ำเงินเพิ่งต่อสู้กับพลทหารสวรรค์แสงทองของนิกายยอดบริสุทธิ์อย่างดุเดือดมายกหนึ่งเมื่อครู่จึงสูญเสียพลังปราณไปมาก

เวลานี้แม้สู้ห้าต่อสี่แต่ดูแล้วสูสีคู่คี่

เพียงชั่วจังหวะที่ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกลังเล หลิ่วหมิงก็กลายเป็นแสงสีม่วงจุดหนึ่งกำลังจะหายลับไปที่ขอบฟ้าแล้ว

ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกดวงตาวาวโรจน์ ในที่สุดความเคียดแค้นในใจก็เหนือกว่า แสงสีเขียวดวงหนึ่งล้อมรอบร่างเขาก่อนจะไล่ตามหลิ่วหมิงไป

ผู้เฒ่าใบหน้าสีน้ำเงินที่อยู่บนท้องฟ้าเห็นผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกทิ้งสนามรบเพื่อไล่ตามผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์เพียงคนเดียว สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที เขากำลังจะส่งกระแสจิตเรียก

บึ๊ม!

ทันใดนั้นมังกรอัคคีร้อนระอุขนาดร้อยจั้งตัวหนึ่งก็แยกเขี้ยวกางกรงเล็บโถมเข้ามา มังกรอัคคี อสรพิษอัคคี สัตว์ร้ายนานาชนิดพุ่งออกมาจากลูกแก้วกลมสีเพลิงที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของผู้เฒ่าจมูกแดงแห่งนิกายยอดบริสุทธิ์ฝั่งตรงข้ามไม่หยุด

ผู้เฒ่าใบหน้าสีน้ำเงินได้แต่เก็บความคิดที่จะส่งกระแสจิตไปแล้วจดจ่อสมาธิรับมือ

สองมือของผู้เฒ่าจมูกแดงสะบัดส่งเคล็ดวิชาสายแล้วสายเล่าออกมา ขณะที่สายตาจับจ้องลำแสงสองสายที่ผละห่างไปจากสนามรบ

“ผีแม่ทัพใหญ่ตนนั้นเหตุใดจึงไล่ตามหลิ่วหมิง? แต่เป็นเช่นนี้ย่อมมีผีแม่ทัพใหญ่น้อยลงหนึ่งตน เสียดายก็แต่หลิ่วหมิงเจ้าหนูผู้นี้…” ผู้เฒ่าจมูกแดงครุ่นคิดในใจจากนั้นก็เก็บงำอารมณ์เอาไว้

……

เวลานี้ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกสีหน้าถมึงทึงยิ่งกว่าเดิม

เขาผละจากสนามรบมาโดยพลการเพราะความแค้นส่วนตัว หลังจากนี้หากนายท่านทราบเรื่องย่อมไม่อาจละเว้นโทษหนัก วิชาหลบหนีของเจ้าเด็กเผ่ามนุษย์ด้านหน้าก็ยอดเยี่ยมยิ่งนัก ทำให้เขาที่ไม่ถนัดวิชาหลบหนีไล่ตามไม่ทันชั่วขณะ

ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกลอบขบคิดอยู่หลายครั้ง หลังจากลังเลอยู่ในใจพักหนึ่ง ในที่สุดก็กัดฟันพลิกมือเรียกโอสถสีแดงหม่นเม็ดหนึ่งออกมาแล้วแหงนหน้ากินลงไป ชั่วพริบตาใบหน้าก็บิดเบี้ยว

หลิ่วหมิงที่อยู่ห่างไปหลายลี้ด้านหน้าขี่กระบี่อ้อมยอดเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่งตรงหน้า ทันใดนั้นหุบเขาสูงต่ำทอดยาวก็ปรากฏเบื้องหน้า

เขากวาดสายตามองรอบด้าน บนใบหน้าพลันปรากฏสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

เมฆสีดำก้อนแล้วก้อนเล่าลอยล่องอยู่ใกล้หุบเขา แผ่ปราณหยินเสียดแทงกระดูกออกมา ที่นี่ไม่ใช่เนินหลิงจิ้วที่เขาเคยมาหรอกหรือ

เขาใช้วิชาลับอย่างไม่เลือก หนีเอาชีวิตรอดมาตลอดทางจนเหาะมาถึงที่นี่อย่างคิดไม่ถึง!

อาจเพราะสงคราม เวลานี้กำลังพลที่เฝ้าเนินหลิงจิ้วจึงผละจากไปทั้งหมด เหมือนจะเหลืออยู่แต่ชั้นจำกัดด้านล่าง

ดวงตาของหลิ่วหมิงเปล่งประกาย ขณะที่กำลังจะเหาะเร็วไวผ่านที่แห่งนี้ไป ทันใดนั้นเขาก็หน้าถอดสี เขาหันหลังกลับไปเห็นลำแสงสีเขียวสายหนึ่งที่มีประกายแสงสีแดงแทรกอยู่กำลังย่นระยะห่างระหว่างทั้งสองเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เวลาเพียงสิบกว่าลมหายใจ ลำแสงสีเขียวก็มาอยู่ห่างด้านหลังเขาไม่กี่ร้อยจั้งแล้ว

จากนั้นแถบแสงสีเขียวสายหนึ่งก็พุ่งพรวดมาพร้อมเสียงกึกก้องดั่งจะฉีกผืนนภา ฟันลงมาที่ศีรษะของเขา

หลิ่วหมิงหน้าถอดสี ปีกเนื้อบนแผ่นหลังกระพืออย่างแรงครั้งหนึ่ง ทั้งร่างพลันกลายเป็นประกายแสงสีเงินสายหนึ่งโฉบหลบไปด้านข้าง

ฉึบ!

แม้หลิ่วหมิงจะหลบได้เร็ว แต่ปีกข้างหนึ่งก็ยังถูกแถบแสงสีเขียวกรีดเป็นแผลใหญ่เส้นหนึ่ง โลหิตสีฟ้าทะลักออกมา

หลิ่วหมิงเคร่งเครียด พลังเวทในร่างไหลรุมไปในปีกเนื้อ บาดแผลที่ฉีกขาดเริ่มสมาน ทว่าตอนนี้เขาไม่อาจใช้เคล็ดวิชาเกราะอสูรเพิ่มความเร็วได้แล้ว

“ทำให้ข้าเสียเวลามากมายเช่นนี้แล้วยังต้องเสียโอสถโลหิตยมโลกอันล้ำค่าไปเม็ดหนึ่ง! เจ้าหนู มอบอสูรเลี้ยงของเจ้าให้ข้าแล้วข้าจะให้เจ้าเหลือศพครบร่าง!” เงาร่างหนึ่งโผล่มา ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกปรากฏตัวด้านหลังหลิ่วหมิงห่างไปไม่กี่สิบจั้ง เวลานี้บนร่างของเขามีประกายสีเลือดจางๆ วนเวียนอยู่ ดวงตาทอแสงสีแดงเลือนรางแลดูประหลาดยิ่งนัก

หลิ่วหมิงสีหน้าแปรเปลี่ยนไปมาไม่หยุด หลังจากแน่ใจว่าตนไม่อาจใช้วิชาหลบหนีสลัดอีกฝ่ายได้แล้ว เขาจึงแค่นเสียงหยันออกมาคำหนึ่ง แสงจิตวิญญาณส่องสว่างในมือ ธงสีฟ้าผืนหนึ่งปรากฏออกมา

“รนหาที่ตาย!”

ผีแม่ทัพใหญ่เกราะกระดูกเห็นการกระทำในยามนี้ของหลิ่วหมิง ดวงตาพลันเปล่งแสงสีแดง แขนยกขึ้นตบอากาศ มือยักษ์สีดำขนาดหนึ่งหมู่กว่าข้างหนึ่งปรากฏเหนือศีรษะของหลิ่วหมิงพร้อมพลังมหาศาล แล้วตบลงมาอย่างรวดเร็ว