ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1162

เมื่อเห็นแมลงยักษ์ระดับแก่นแท้ของเผ่าหนอนผีเสื้อสองตัวล้มลงบนพื้นในพริบตา เผิงเยวี่ยพลันหน้าซีดเผือด ไม่อยากเชื่อสายตาตนเองอยู่บ้าง

“พวกเจ้าเป็น…คนของนิกายยอดบริสุทธิ์หรือ? คนผู้นั้นเมื่อครู่คือผู้ใด?” เผิงเยวี่ยถามบุรุษใบหน้าเหลี่ยมคนหนึ่งของนิกายยอดบริสุทธิ์

“ผู้ที่อยู่ใต้ระดับดาราพยากรณ์แล้วสังหารแมลงระดับแก่นแท้สองตัวได้ง่ายดายชั่วยกฝ่ามือย่อมเป็นศิษย์พี่หลิ่วหลิ่วหมิงศิษย์ลับแห่งนิกายยอดบริสุทธิ์ของพวกเราน่ะสิ!” บุรุษหน้าเหลี่ยมไม่ร่ำไร เอ่ยออกมาอย่างแฝงความภาคภูมิใจ

แม้เสียงพูดไม่ดัง แต่กลับส่งมาถึงหูศิษย์นิกายเทียนกงทุกคนที่นั่นชัดเจนยิ่งนัก ทุกคนเผยสีหน้าตกตะลึงออกมาทันที

เผิงเยวี่ยถึงขนาดยืนอึ้งอยู่กับที่!

แม้ยามได้ยินเสียงมังกรพยัคฆ์อันคุ้นเคยนั่น ชั่วแวบหนึ่งเขาก็คิดว่าอาจเป็นหลิ่วหมิง แต่พลังอันแข็งแกร่งของอีกฝ่ายกลับทำให้เขาปฏิเสธข้อสันนิษฐานนี้ในพริบตา เวลานี้หลังได้ฟังคำตอบที่แท้จริง ในใจตกตะลึงเพียงไรคิดดูก็รู้

ถึงอย่างไร “หลิ่วหมิง” ผู้นี้ที่อีกฝ่ายพูดถึงในอดีตก็เคยพลังระดับใกล้เคียงกับตน

แม้การต่อสู้ที่นี่ยังดำเนินต่อไป แต่เพราะแมลงระดับแก่นแท้สองตัวตายแล้ว อีกทั้งมีกำลังเสริมของนิกายยอดบริสุทธิ์เข้าร่วม ผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์จึงโจมตีโต้กลับประหนึ่งหมาป่าบุกฝูงแกะ แมลงรอบด้านฉับพลันถูกโจมตีถอยร่นแตกกระเจิง

……

ในวันหนึ่งหลังจากนั้นครึ่งค่อนปี

ทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเทือกเขาหยกฝันที่ตั้งตระกูลโอวหยาง ที่แห่งนี้เดิมทีเป็นที่ตั้งของเมืองหนานหมิงซึ่งมีประชากรอยู่เกือบสิบล้านคน ทว่ายามนี้เมืองที่เคยใหญ่โตกลับไร้ความรุ่งโรจน์ที่เคยมี

แม่น้ำหนานหมิงหน้าตัวเมืองแห้งขอด กำแพงเมืองรอบด้านกลายเป็นซากปรักหักพัง ร้านค้า บ้านเรือนรวมถึงตำหนักพระราชวังและที่ว่าการขุนนางในเมืองต่างเละเทะระเนระนาด

ศพของผู้เฒ่าเด็กสตรีที่ยังคงมีสีหน้าหวาดผวาพบเห็นได้ทั่วทุกหนแห่ง แสงตะวันร้อนแรงสาดส่องให้ศพส่งกลิ่นเหม็นฉึ่งตลบอบอวล

หากมีผู้ฝึกฝนใช้จิตสัมผัสกวาดผ่านความหายนะก็จะพบว่าทั้งเมืองหนานหมิงไม่มีผู้รอดชีวิตแม้สักคน สิ่งที่ยึดครองเมืองอยู่กลับเป็นแมลงยักษ์เผ่าหนอนผีเสื้อมากมายล้นหลามหลายหมื่นตัว

สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหนานหมิง แมลงยักษ์ร่างมนุษย์ที่ขนาดใหญ่กว่าแมลงตัวอื่นไม่น้อยตัวหนึ่งลอยอยู่บนท้องนภา

ทั้งร่างของมันสีแดงปลอด สองแขนลักษณะเป็นก้าม ผิวที่เป็นเกล็ดสีแดงมีประกายสีดำไหลวนอยู่เลือนราง บนแผ่นหลังมีหางยาวสองจั้งกว่าเส้นหนึ่งแกว่งไกวซ้ายขวาอยู่กลางอากาศ ลมปราณที่แผ่ออกมาเห็นชัดว่าบรรลุระดับดาราพยากรณ์ขั้นกลาง

ด้านหลังร่างของมันมีแมลงยักษ์เผ่าหนอนผีเสื้อที่พลังไม่ต่ำต้อยสิบกว่าตัวยืนอยู่ แม้ยังไม่ได้กลายร่างเป็นมนุษย์ แต่แรงกดดันที่แผ่ออกมาอย่างน้อยก็พลังระดับแก่นแท้

ในเวลาเดียวกันท่ามกลางผืนป่ารกครึ้มแห่งหนึ่งระหว่างเมืองหนานหมิงกับเทือกเขาหยกฝัน ผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์ที่สวมเสื้อผ้าแตกต่างกันหลายสิบคนกำลังเก็บงำลมปราณซุ่มซ่อนอยู่ที่นี่

พิจารณาจากเสื้อผ้าจะพบว่าคนเหล่านี้มาจากนิกายยอดบริสุทธิ์ นิกายปีศาจลี้ลับ สำนักเฮ่าหรานรวมถึงตระกูลโอวหยาง ระดับพลังล้วนสูงกว่าระดับผลึก อีกทั้งในหมู่พวกเขายังมีผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้สิบกว่าคน

“ท่านเซียนโอวหยาง ข่าวที่ตระกูลโอวหยางของพวกท่านบอกมาก่อนหน้านี้ไม่น่าเชื่อถือเท่าใด แม้ทางนั้นจะมีแมลงระดับแก่นแท้เพียงสิบกว่าตัวดังที่แจ้ง แต่ตอนนี้กลับมีระดับดาราพยากรณ์เพิ่มมาหนึ่งตัว ท่านแน่ใจหรือว่าหลิ่วหมิงผู้นั้นจะล่อมันออกมาได้สำเร็จ?” ผู้ที่เอ่ยคือผู้เฒ่าคิ้วขาวที่สวมชุดของนิกายปีศาจลี้ลับคนหนึ่ง ใบหน้าเขาเผยสีหน้าอดรนทนไม่ไหวเล็กน้อย

“แม้ตอนนี้หลิ่วหมิงผู้นี้จะเป็นผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้ขั้นปลาย แต่ได้ยินว่าเมื่อร้อยกว่าปีก่อนเขาเป็นเพียงผู้ฝึกฝนระดับแก่นเสมือนคนหนึ่ง คงจะใช้วิชาลับต้องห้ามอันใดฝืนเลื่อนขั้นกระมัง รากฐานพลังไม่มั่นคงก็ช่างเถิด อย่าถ่วงแข้งถ่วงขาพวกเราก็แล้วกัน” บัณฑิตคิ้วขาวจากสำนักเฮ่าหรานอีกคนหนึ่งถือพัดกระดาษหยกขาวเล่มหนึ่งในมือขณะที่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าดูแคลน

“ครั้งนี้สหายทุกท่านกรุณาเดินทางมาไกลเพื่อช่วยเหลือตระกูลโอวหยางของเรา โอวหยางเชี่ยนขอขอบคุณยิ่งนัก ในเมื่อยามนี้พันธมิตรส่งศิษย์พี่หลิ่วมาเป็นผู้ดูแลภารกิจครั้งนี้ พวกเขาย่อมมีเหตุผล ถึงเวลาพวกเราทำตามคำสั่งของเขาก็พอ” หญิงสาวเรือนร่างเพรียวบางดวงหน้าดุจภาพวาดผู้สวมกระโปรงสีม่วงที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งเอ่ยออกมาเรียบๆ

นางก็คือโอวหยางเชี่ยน

แม้นางเอ่ยเช่นนี้ แต่คิ้วเรียวงามก็ขมวดนิดๆ ลึกลงไปในดวงตาแฝงแววกังวลอยู่เลือนราง

หลังจากต้านกองทัพเผ่าหนอนผีเสื้อมาหลายปี ยามนี้ผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์กับเผ่าหนอนผีเสื้อตกอยู่ในสภาวะสมดุล แต่ละวันมีผู้ฝึกฝนไม่น้อยตายในสงคราม กลุ่มอำนาจใหญ่แต่ละแห่งวิ่งวุ่นจนเหนื่อยล้า สูญเสียกำลังไปไม่น้อย

สถานการณ์ของตระกูลโอวหยางในเวลานี้มิอาจมองในแง่ดีได้นัก

นอกจากเขตตะวันออกเฉียงใต้ ยามนี้ตะวันตกเฉียงเหนือกับตะวันออกเฉียงเหนือสองทิศถูกกองทัพเผ่าหนอนผีเสื้อยึดครองไปแล้ว อีกทั้งจำนวนมากเสียยิ่งกว่าที่แห่งนี้ เมื่อรวมเมืองหนานหมิงก็มีเมืองขนาดใหญ่ซึ่งเป็นฐานที่มั่นสิบกว่าเมืองแล้วที่ถูกตีแตก พวกมันท่าทางเหมือนจะถอนรากถอนโคนตระกูลโอวหยาง

แม้ผู้อาวุโสระดับเชี่ยวชาญมหัศจรรย์ในตระกูลจะออกโรงดูแลมหาค่ายกลพิทักษ์สำนัก ส่วนผู้อาวุโสระดับดาราพยากรณ์สองคนที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บก็พาผู้ฝึกฝนในตระกูลออกไปต่อต้าน ในเวลาสั้นๆ คงไม่มีอันตรายถึงขั้นตระกูลพินาศ แต่หากเป็นเช่นนี้ระยะยาว ท้ายที่สุดตระกูลก็คงจะเสียหายจนไม่อาจฟื้นฟูกลับมาได้

ดังนั้นตระกูลโอวหยางจึงได้แต่ขอความช่วยเหลือจากพันธมิตรด้วยความจนปัญญา

สตรีนางนี้หลายปีก่อนเพิ่งผนึกแก่นแท้ ยามนี้ชีวิตเผชิญกับอันตรายจึงเดินทางมาติดต่อกับกำลังเสริมที่พันธมิตรส่งมาเพื่อร่วมต่อต้านกองทัพเผ่าหนอนผีเสื้อหลายหมื่นตัวที่ยึดครองทางตะวันออกเฉียงใต้อยู่ หัวหน้าที่พันธมิตรส่งมาก็บังเอิญเป็นหลิ่วหมิงที่รู้จักมักคุ้นกับนาง นี่จึงทำให้นางวางใจลงได้บ้าง

ทว่ายามที่เผ่าหนอนผีเสื้อระดับดาราพยากรณ์ตัวนั้นเหาะผ่านชายป่า มุมปากกลับยกขึ้นเล็กน้อย เมฆสีแดงรอบร่างแบ่งตัวเป็นพายุหมุนสีแดงฉานหลายลูกกวาดเข้าใส่เบื้องล่างอย่างเร็วผิดธรรมดา

พริบตาที่พลังกวาดออกมา ป่าที่อยู่ด้านล่างก็ถูกเป่าจนเอนซ้ายเอียงขวา ราวกับป่าทั้งผืนจะหักโค่นในทันใด

ในตอนนี้เองป่าทึบด้านล่างก็มีเงาคนหลายสิบคนพุ่งออกมาจากตำแหน่งต่างๆ แต่ะคนเผยสีหน้าหวาดหวั่นรีบกระตุ้นแสงจิตวิญญาณคุ้มกันร่าง

เดิมทีแผนของพวกเขาคือล้อมโจมตีดึงแมลงระดับดาราพยากรณ์ตัวนี้จากด้านหลัง คิดไม่ถึงว่ากลับถูกอีกฝ่ายมองออกเสียก่อน

“เหอะ มีอุบายซ่อนอยู่จริงๆ! สังหารเผ่ามนุษย์ไม่รู้จักกลัวตายพวกนี้ให้สิ้น!” แมลงปีกแข็งระดับแก่นแท้ขั้นปลายที่มีเขาข้างหนึ่งบนหัวตัวนั้นเห็นสถานการณ์จากบนท้องฟ้าห่างไปด้านหลังพันจั้ง ก็เอ่ยขึ้นเช่นนี้ จากนั้นนำกองทัพเผ่าหนอนผีเสื้อยั้วเยี้ยด้านหลังเลี้ยวเปลี่ยนทิศเหาะไปยังป่าทึบ

เผ่าหนอนผีเสื้อร่างมนุษย์ระดับดาราพยากรณ์มองเงาร่างของหลิ่วหมิงที่ไม่ลดความเร็วลงเบื้องหน้า ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปวูบหนึ่งก่อนจะสะบัดแขนข้างหนึ่งลงด้านล่าง เหวี่ยงใส่ทิศทางที่ผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์อยู่

“ฟึบ” เงาก้ามยักษ์ข้างหนึ่งที่มีหมอกสีแดงรายล้อมปรากฏขึ้นกลางท้องฟ้า หนีบเข้าใส่บัณฑิตคิ้วขาว

บัณฑิตคิ้วขาวตื่นตระหนกจนหน้าถอดสี ร่างกายขยับหมายจะหลบ ทว่าสายไปเสียแล้ว

พลังอันแข็งแกร่งซัดเข้ามา ยังไม่ทันปะทะถูกบัณฑิต แรงกดดันล่องหนสายหนึ่งก็ร่วงลงมาใส่

แสงจิตวิญญาณคุ้มกันร่างสีขาวรอบตัวบัณฑิตคิ้วขาวแตกสลายเสียงดังลั่น หน้าอกสะท้านเฮือกหนึ่งประหนึ่งถูกศิลายักษ์หนักพันชั่งกระแทกลงบนร่าง เขาพ่นเลือดออกจากปากทันที ร่างกายลอยอยู่กลางท้องฟ้ากระดิกไม่ได้แม้แต่น้อย

คนที่เหลือตกใจจนหน้าถอดสี พวกเขาต่างใช้อาวุธจิตวิญญาณในมือส่งเสาแสงหลากสีหลายสิบเส้นออกไปหมายจะขวางเงาก้ามยักษ์ที่กำลังร่วงลงมา

“ปึง” เสียงดังสนั่นดังขึ้นหลายครั้ง

เมื่อลำแสงปะทะบนเงาก้ามกลางท้องฟ้า พวกมันกลับระเบิดในพริบตาส่งคลื่นอันน่าหวาดกลัวแผ่ขยายออกมาเป็นวง

การโจมตีเหล่านี้เพียงทำให้เงาก้ามหม่นแสงลงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ไม่อาจขัดขวางมันจากการร่วงลงมาได้ ขณะที่บัณฑิตคิ้วขาวกำลังจะถูกสังหาร

ในตอนนั้นเองเงาคนร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาปรากฏตัวด้านหลังบัณฑิตคิ้วขาวดุจภูตพราย เขาก็คือหลิ่วหมิงที่เห็นความผิดปกติแล้วย้อนกลับมานั่นเอง ในเวลาเดียวกันนั้นเงาหัวพยัคฆ์ขนาดเท่าตึกหัวหนึ่งก็โจมตีออกไปพร้อมเสียงสายลมพัดดังฮู่