ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 292

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 292 วิชาดึงวิญญาณ
ตอนที่ 292 วิชาดึงวิญญาณ
โดย
Ink Stone_Fantasy
“อาวุธจิตวิญญาณชิ้นนี้ ลี้ลับมหัศจรรย์ถึงเพียงนี้เชียวหรือ? โอกาสสำเร็จเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย แต่เรื่องเกี่ยวกับแผ่นเก้าวัฏจักรจิตวิญญาณนี้ อาเยี่ยนรับรู้ด้วยหรือไม่?” หลิ่วหมิงถามด้วยตาที่เป็นประกาย

“สหายเยี่ยนย่อมรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะยอมให้ศิษย์แกนนำอย่างพวกเจ้ามาเสี่ยงอันตรายได้อย่างไร แน่นอนว่าหากเจ้ารับปากเรื่องนี้ พวกเรานิกายจันทราสวรรค์ย่อมตอบแทนให้อย่างสมใจ จะไม่ให้ศิษย์หลานหลิ่วเสี่ยงอันตรายอย่างเปล่าประโยชน์ ส่วนเงื่อนไขที่เป็นรูปธรรมนั้น ให้เจ้าเสนอกับนิกายเราได้เลย ศิษย์หลานหลิ่ว เจ้าคิดให้ละเอียดก่อนแล้วค่อยตอบข้า” เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ข้าสามารถเสนอเองได้?” หลิ่วหมิงฟังถึงจุดนี้ ก็รู้สึกใจเต้นอย่างอดไม่ได้

อย่างที่รู้ว่า เรื่องที่เขากังวลที่สุดในตอนนี้คือการถูกยึดร่าง ด้วยกำลังของนิกายจันทราสวรรค์ ถึงแม้อาจจะไม่มีอาวุธจิตวิญญาณที่เกี่ยวข้อง แต่ยันต์ที่ใช้ในการป้องกันคงหาได้ไม่ยาก

พอเห็นหลิ่วหมิงทำท่าครุ่นคิดและไม่พูดอะไรออกมา เย่เทียนเหมยก็กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนกับยิ้ม

“ข้ารู้ว่าวิชากระบี่ของเจ้าในตอนนี้ นับว่าเข้าสู่ขั้นต้นแล้ว แต่วิชากระบี่ขั้นสูงไม่ได้มีขายตามตลาด ถ้าเจ้าช่วยจางซิ่วเหนียงฟื้นมาได้ล่ะก็ ข้าสามารถถ่ายทอดเคล็ดวิชากระบี่ขั้นสูงที่ไม่ใช่ของนิกายเราให้ได้ แม้มันไม่อาจเทียบได้กับเคล็ดวิชากระบี่ของนิกายเรา แต่ก็ทำให้เจ้ามีโอกาสเป็นผู้ฝึกฝนกระบี่ที่แท้จริงได้”

“เคล็ดวิชากระบี่ขั้นสูง! ขอบคุณความเมตตาของผู้อาวุโส ต่อไปข้าน้อยต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง เพื่อเตรียมฝึกฝนวิชาเฉพาะของนิกาย วิชากระบี่บินต้องเก็บไว้ก่อน” พอหลิ่วหมิงได้ยินเช่นนี้ เคล็ดวิชาระดับเหนือสุดยอดอย่างเคล็ดกระบี่ปราณแกร่งก็ผุดขึ้นในสมอง จากนั้นก็ปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

“อันนี้ก็แล้วแต่เจ้า แต่ดูจากสภาพของเจ้า คงจะมีสิ่งของที่อยากได้แล้วสินะ” เย่เทียนเหมยไม่แสดงสีหน้าแปลกใจออกมาเลย

“ผู้อาวุโสเย่มีสายตาเฉียบแหลมมาก ข้าน้อยต้องการของบางอย่างจริงๆ แต่ไม่ทราบว่านิกายของท่านมีหรือไม่?” หลิ่วหมิงกล่าวด้วยตาที่เป็นประกาย

“อืม! ลองพูดมาคร่าวๆ ก่อน ต่อให้นิกายเราจะไม่มี ข้าก็รับปากจะหาให้เจ้า” เย่เทียนเหมยแสดงสีหน้าสนใจออกมาเป็นครั้งแรก

“ในเมื่อผู้อาวุโสกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าน้อยก็จะพูดตามตรง” หลิ่วหมิงถอนหายใจ และแสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา

……

ชั่วเวลาหนึ่งมื้อข้าวผ่านไป เมื่ออาจารย์อาเยี่ยน เหลิ่งเยวี่ยซือไท่ และหยวนหมัวได้รับการบอกล่าวให้กลับเข้าห้องโถงใหญ่นั้น หลิ่วหมิงยังคงยืนอยู่หน้าเย่เทียนเหมยอย่างนอบน้อม

“อะไรนะ! ท่านเซียนเย่พูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว!” อาจารย์อาเยี่ยนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รีบเอ่ยปากถามเป็นคนแรก

เหลิ่งเยวี่ยซือไท่ ก็แสดงสีหน้าสนใจออกมา

“พี่เยี่ยนวางใจเถอะ! ข้าจะรังแกผู้น้อยได้อย่างไร ศิษย์หลานหลิ่วรับปากจะช่วยแล้ว และข้าก็รับปากจะตอบแทนให้เขาอย่างพอใจ” เย่เทียนเหมยปราดสายตามองอาจารย์อาเยี่ยนทีหนึ่ง และกล่าวออกมา

“ศิษย์หลานหลิ่ว มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ หรือ?” อาจารย์อาเยี่ยนมาถามหลิ่วหมิงอย่างไม่เกรงใจ

“ขอบคุณอาจารย์อาที่เป็นห่วง ผู้อาวุโสเย่ได้รับปากในสิ่งที่ศิษย์อยากได้มากที่สุดแล้ว” หลิ่วหมิงกล่าวอย่างนอบน้อม

“ได้!” อาจารย์อาเยี่ยนพยักหน้า และรู้สึกวางใจขึ้นมาจริงๆ

“ดีมาก! ศิษย์น้องเย่ลำบากเจ้าแล้ว” เหลิ่งเยวี่ยซือไท่แสดงสีหน้าดีใจออกมาอย่างอดไม่ได้

“ในเมื่อสหายทุกท่านพูดคุยกับศิษย์หลานหลิ่วเรียบร้อยแล้ว อย่าได้ชักช้าอยู่เลย รีบวางค่ายกลที่เกี่ยวข้องเถอะ สถานการณ์ของศิษย์หลานจางในตอนนี้ ยิ่งยืดเวลานานออกไปก็จะยิ่งเลวร้ายมากขึ้น นอกจากนี้ สหายเยี่ยน ท่านบอกเรื่องที่จำเป็นต้องระมัดระวังให้กับศิษย์หลานหลิ่วด้วย ท่านเซียนเย่ ตอนนี้ท่านไปยืมแผ่นเก้าวัฏจักรจิตวิญญาณที่นิกายหมื่นมหัศจรรย์มาเถอะ!” หยวนหมัวเห็นเช่นนี้ ก็สั่งอย่างไม่เกรงใจ

เมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลอันดับหนึ่งในอวิ๋นชวน ทุกคนย่อมตอบรับอย่างไม่ลังเล

ครึ่งวันต่อมา ค่ายกลสีทองขนาดใหญ่หมู่กว่าๆ ก็ถูกตั้งวางอยู่ในห้องโถงใหญ่

ไม่เพียงแต่มีผลึกหินหลากสีเกือบร้อยก้อน เลี่ยมฝังอยู่ในรอยเว้าตรงขอบค่ายกลเท่านั้น ใจกลางค่ายกลยังมีแท่นหยกที่สูงจั้งกว่าๆ สองแท่น

บนแท่นหยกแท่นหนึ่ง มีหญิงสาวสวยงาม ใบหน้าซีดขาว คิ้วเรียวยาว ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิทนอนอยู่

นางคือจางซิ่วเหนียงนั่นเอง

บนแท่นหยกอีกแท่นกลับว่างเปล่า แต่มีแสงทรงกรดเจ็ดสีเปล่งประกายอยู่ด้านบน แผ่นกลมๆ สีขาวขนาดเท่าฝ่ามือลอยอยู่ในนั้น

หยวนหมัวและคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงขอบค่ายกล และมีหญิงชุดม่วงแห่งนิกายหมื่นมหัศจรรย์ที่เรียกกันว่า ‘ท่านเซียนสือ’ อยู่ในนั้นด้วย

นางสังเกตเห็นดูค่ายกลสีทองในห้องโถงด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

หลิ่วหมิงยืนอยู่ไกลออกไปอีกหน่อย บนตัวมียันต์สิบกว่าแผ่นแปะอยู่ และอักขระสีเงินจางๆ จำนวนมากที่ดูซับซ้อนปรากฏอยู่บนชุดคลุมยาว ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย

“ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี ได้เวลาพอประมาณแล้ว ศิษย์หลานหลิ่วเข้าค่ายกลได้แล้ว” หยวนหมัวกำลังถือแหวนอยู่ในมือ หลังจากเงยหน้ามองออกไปนอกประตูวิหารแล้ว ก็หรี่ตาแล้วกล่าวออกมา

“ทราบ! ข้าน้อยรับคำสั่ง!”