ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 298

สรุปบท ตอนที่ 298: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา

ตอน ตอนที่ 298 จาก ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 298 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 298 บุพเพเจ็ดชาติ
ตอนที่ 298 บุพเพเจ็ดชาติ
โดย
Ink Stone_Fantasy
หลายวันต่อมา ริมแม่น้ำที่ไหลซัดสาด หญิงมีแผลเป็นบนใบหน้าโยนจดหมายในมือลงแม่น้ำด้วยสีหน้าซึมกระทือ ขณะเดียวกันก็พูดพึมพำออกมา

“ผู้ฝึกฝนอะไรกัน! โลกมายาที่แมลงพิษสร้างขึ้นอะไรกัน! ที่แท้ท่านพี่ก็เป็นบ้าตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ล่ะก็ หลิงเอ๋อร์ก็จะไม่โทษท่าน ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนท่านเดี๋ยวนี้”

พอกล่าวจบก็มีเสียงดัง “ตู๊ม!”

หญิงวัยกลางคนกระโดดลงแม่น้ำอันขุ่นข้น

……

หลิ่วหมิงกับจางซิ่วเหนียงผ่านการเกิดใหม่ในพื้นที่สลัวๆ อยู่หลายครั้ง

ในระหว่างเวลานั้น จางซิ่วเหนียงเกิดเป็นเจ้าหญิง ขอทาน หญิงตกระกรำลำบากและสถานะอื่นๆ ที่แตกต่างกันไป

ทุกครั้งหลิ่วหมิงจะเกิดเป็นคนที่สนิทกับนางเป็นอย่างมาก นอกจากเป็นสามีภรรยาแล้ว ยังเป็นพ่อลูก พี่น้องเป็นต้น

ทุกครั้งที่หลิ่วหมิงอายุยี่สิบปี จะระลึกเกี่ยวกับเรื่องที่ตนเองเป็นผู้ฝึกฝนได้

ด้วยเหตุนี้ เขาย่อมใช้วิธีการต่างๆ กระตุ้นจางซิ่วเหนียง เพื่อหวังว่านางจะจำสถานะที่แท้จริงของตนเองได้

ในระหว่างนี้ มีสองครั้งที่หลิ่วหมิงเกือบทำสำเร็จ

แต่น่าเสียดายที่ถูกเงาร่างแมลงพิษยักษ์ตนนั้น ใช้พายุเย็นสะท้านลบเลือนความจำของจางซิ่วเหนียงกับหลิ่วหมิงจนหมดสิ้น ด้วยเหตุนี้จึงล้มเหลวมาโดยตลอด

แม้หลิ่วหมิงจะรู้สึกหงุดหงิด แต่ดีที่เงาร่างแมลงยักษ์ไม่สามารถปรากฏออกมาได้โดยง่าย ทุกครั้งที่มันปรากฏออกมา เงาร่างของมันก็จะลางเลือนลงไปมาก

ครั้งที่สามที่มันปรากฏตัวออกมา มันดูลางเลือนไปทั้งตัว และก็ไม่เคยปรากฏออกมาอีกเลย

……

ชาติที่เจ็ด

แม่ทัพหญิงสวมเกราะสีเงินกับชายหนุ่มสวมเกราะสีดำ ต่างก็ปักกระบี่และดาบยาวไว้ตรงจุดตายของฝ่ายตรงข้าม ทั้งสองโอบกอดกัน และกลิ้งลงจากหน้าผาที่สูงชะโงกเงื้อม

ทั้งสองตกลงบนกองหญ้าแห้งหนาๆ มือเท้าทั้งสี่คลายตัวออกจากฝ่ายตรงข้าม

แม้ว่าชายหนุ่มจะถูกฝ่ายตรงข้ามแทงหน้าอก แต่เขากลับจ้องมองแม่ทัพหญิงองอาจที่อยู่ไม่ไกลด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนกับยิ้ม

ส่วนหญิงสาว แม้จะหายใจรวยริน แต่สายตาที่จ้องมองชายหนุ่มกลับเต็มไปด้วยความแปลกใจ ขณะที่กำลังขยับปากจะพูดอะไรออกมานั้น ท้องฟ้าก็พลันมืดลง น้ำเสียงแหลมเศร้ากำสรดดังมาจากท้องฟ้า

จากนั้นฝนโลหิตไร้ขอบเขตก็สาดลงมา จนดูเหมือนจะปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ของโลกใบนี้

แต่ที่ไม่คาดคิดก็คือ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ หรือสิ่งมีชีวิตต่างๆ พอสัมผัสโดนฝนโลหิตก็ละลายไปในพริบตา

แต่แสงสีขาวปรากฏออกมาปกคลุมร่างของแม่ทัพหญิงกับชายหนุ่มเกราะดำไว้ ทำให้ฝนโลหิตตกลงบนนั้น และไหลลงไปด้านข้าง

“สหายหลิ่ว ครั้งนี้ต้องชื่นชมเจ้าแล้ว” แม่ทัพหญิงเกราะเงินเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่มีสีหน้าประหลาดใจเลย แต่กลับเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวออกมาอย่างสงบ

“ในที่สุดสหายจางก็ฟื้นขึ้นมาสักที ยินดีด้วย! ตอนนี้แมลงพิษตัวนั้นคงโดนทำลายไปแล้ว อีกไม่นานพวกเราคงจะได้ออกไป” ชายหนุ่มเกราะดำตรงหน้าหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวออกมา

“อืม! วันที่ข้าฟื้นขึ้นมา คือวันตายของแมลงตัวนี้” หญิงเกราะเงินจ้องมองหลิ่วหมิงแล้วกล่าวด้วยตาที่เป็นประกายเล็กน้อย

ชายหนุ่มเกราะดำหัวเราะฮ่าๆ! และขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่างนั้น ร่างของทั้งสองก็พร่าวมัวกลายเป็นจุดแสงสีขาวและสลายไป

……

กลางค่ายกลที่อยู่ในห้องโถงใหญ่

จางซิ่วเหนียงที่อยู่บนแท่นหยกร้องครวญครางออกมา เปลือกตาขยับสองสามที และค่อยๆ ลืมขึ้นมา

“สุดยอดไปเลย ศิษย์หลานจางฟื้นแล้ว” พอเหลิ่งเยวี่ยซือไท่และคนอื่นๆ เห็นเช่นนี้ ต่างก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

หญิงชุดม่วงที่แสดงวิชาอยู่ ก็ยิ้มออกมาพร้อมเก็บพลังเวทย์เข้าไป ทำให้แผ่นเก้าวัฏจักรจิตวิญญาณที่หมุนวนอยู่เหนือค่ายกลค่อยๆ หยุดลง

หยวนหมัวยิ้มบางๆ แล้วชี้มือข้างหนึ่งไปทางค่ายกล

ทันใดนั้นค่ายกลที่ส่งเสียงดังหวึ่งๆ ก็หยุดชะงักลง แสงทั้งหมดดับลงทันที

เงาร่างสะพานโค้งสีทองที่พาดระหว่างแท่นหยกทั้งสองแตกกระจายไปในพริบตา

ขณะนี้ ศิษย์หญิงนิกายจันทราสวรรค์สองคนก็รีบเข้าไปในค่ายกล คนหนึ่งหยิบโอสถใส่ปากจางซิ่วเหนียง อีกคนก็แปะยันต์เจ็ดแปดผืนลงบนตัวนางท่ามกลางแสงที่เปล่งประกาย

แม้จางซิ่วเหนียงจะหลุดออกจากโลกที่แมลงพิษสร้างขึ้นได้ แต่เวลานานเช่นนี้ ทำให้จิตของนางอ่อนระโหยโรยแรงเป็นอย่างมาก ทั้งยังสูญเสียพลังต้นกำเนิดไปไม่ใช่น้อย ถ้าไม่รีบช่วยเหลือล่ะก็ คงมีผลกระทบตามมาไม่ใช่น้อย

อีกด้านหนึ่ง หลิ่วหมิงค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากแท่นหยก และหยิบโอสถสีแดงมาทานอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเวลาจริงๆ ผ่านไปแค่ครึ่งวัน แต่สำหรับเขาแล้ว มันเหมือนกับว่าผ่านไปหลายร้อยปีจริงๆ พอสายตากวาดมองผู้คนในห้องแล้ว ก็รู้สึกใจลอยเล็กน้อย

“ครั้งนี้ศิษย์หลานหลิ่วทำได้ดีมาก ช่วยจางซิ่วเหนียงออกมาได้นับว่ามีความดีความชอบเป็นอย่างมาก วางใจเถอะ! เรื่องที่ข้ารับปากเจ้า จะต้องไม่คืนคำอย่างแน่นอน” เย่เทียนเหมยเดินมาทางหลิ่วหมิง และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ผู้อาวุโสเย่ชมเกินไปแล้ว ข้าน้อยเพียงแค่ทำอย่างสุดความสามารถเท่านั้น” เพราะหลิ่วหมิงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ต่อให้สภาพจิตใจจะยังไม่ปกติ แต่ก็รีบกระโดดลงจากแท่นหยก และทำการโค้งคารวะ

หลิ่วหมิงย่อมตามอาจารย์อาเยี่ยนกลับไปที่พักของตนเอง

หลังจากกลับถึงที่พัก เรื่องแรกที่เขาทำคือขึ้นไปนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

ผ่านประสบการณ์ในโลกมายามาหนึ่งรอบ ทำให้จิตใจเขาเหนื่อยล้ามาก จำต้องรีบพักผ่อนอย่างแท้จริงโดยเร็ว

หลิ่วหมิงหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน

หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา ก็รีบกระโดดลงเตียงแสดงวิชาปล่อยหยดน้ำออกมาเพื่อล้างหน้า หลังจากรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแล้ว ก็นั่งขัดสมาธิลงบนเบาะกลมๆ

หลิ่วหมิงไม่ได้ปรับแต่งอาวุธจิตวิญญาณของตนเองต่อในทันที แต่กลับทำท่ามือด้วยมือทั้งสอง และเข้าฌานอย่างเงียบๆ

หลังจากที่เขาผ่านโลกมายามาหลายชาติ แม้ว่าพลังจิตจะเพิ่มขึ้นมามาก แต่สภาพจิตใจยังไม่ค่อยมั่นคง จำต้องทำให้มันมั่นคงถึงจะได้

สามวันต่อมา ขณะที่หลิ่วหมิงลืมตาทั้งสองขึ้นนั้น ดวงตาทั้งคู่ก็ใสแจ๋วเป็นอย่างมาก

เวลาต่อมา เขาก็ปรับแต่งกระบี่จันทราทองคำกับมุกสีดำอยู่ในห้อง

ขณะเดียวกัน ผู้ฝึกฝนระดับสูงของนิกายปีศาจ หยวนหมัว และผู้แข็งแกร่งในอวิ๋นชวนกลับรวมตัวกัน ดูเหมือนว่ากำลังหารือเรื่องสำคัญอะไรอยู่

ครึ่งเดือนต่อมา กองกำลังใหญ่ของแต่ละนิกายในเมืองยักษ์ ต่างก็กล่าวลาและทำการเคลื่อนพล เหลือทิ้งไว้แค่ศิษย์ที่แต่ละนิกายนัดหมายไว้เท่านั้น

ในวันนี้ ประมุขนิกายปีศาจเริ่มเรียกรวมตัวบรรดาศิษย์ เพื่อเตรียมกลับนิกายของตนเอง

หลิ่วหมิง เกาชง หยางเฉียน และคนอื่นๆ ต่างก็กลับนิกาย

ครึ่งวันต่อมา เรือเหาะจำนวนมากก็พุ่งขึ้นจากเมืองยักษ์ ประมุขนิกายปีศาจ และคนจำนวนมาก ต่างก็พากันพุ่งกลับไปยังทิศทางที่จากมาในตอนแรก

สามเดือนต่อมา หลิ่วหมิงและคนอื่นๆ ก็กลับถึงนิกายปีศาจ

พอศิษย์ที่ดูแลนิกายอยู่ทราบข่าว ก็เปิดผนึกที่ปกคลุมนิกายไว้ เพื่อต้อนรับกองกำลังที่ได้รับชัยชนะกลับมา

มีพิธีเฉลิมฉลองใหญ่โตติดต่อกันนานหลายวัน เพื่อให้ศิษย์ทั้งหมดได้เฉลิมฉลองกันซักพักหนึ่ง จากนั้นถึงได้สิ้นสุดลง

สิบกว่าวันต่อมา นิกายปีศาจก็กลับมาสงบเช่นเดิม

………………………………………