ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 334
ตอนที่ 334 โลหิตดำ
โดย
Ink Stone_Fantasy
ด้านทิศตะวันตกของเกาะตะพาบน้ำ
เทือกเขาสีเขียวทอดยาวจากทิศตะวันตกไปยังทิศตะวันออก
ยอดเขายักษ์พุ่งสูงเสียดฟ้าที่ตั้งอยู่ในสถานที่บางแห่งของเทือกเขา สูงราวๆ หมื่นกว่าจั้ง แลดูโดดเด่น และใหญ่โตเป็นอย่างมาก
กลางไหล่เขาที่ไม่รู้ว่าลึกเท่าไหร่ ผนังรอบด้านล้วนเป็นหลุมเป็นบ่อ ทางแคบยาวคดเคี้ยวไปด้านหน้า ดูจากหน้าผาที่ลาดเอียงเล็กน้อย ทำให้เห็นว่าทางเดินทอดไปยังส่วนลึกของไหล่เขา ทางเดินยิ่งลึกลงไป หลุมบ่อที่อยู่บนผนังก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ
ท้ายสุดแล้ว ผนังทั้งสองข้างก็เหลือเพียงร่องรอยร้อยกว่าแห่งที่ดูเหมือนถูกขุดขึ้นมา
ผนังหน้าผาทั้งสองข้าง เริ่มมีจุดแสงสีเขียวจางๆ ขนาดเท่าเมล็ดข้าวสารปรากฏออกมา แลดูคล้ายกับดวงดาวสีเขียว ทางเดินดูเหมือนตลบอบอวลไปด้วยไอสีเขียว
เสียงโลหะกระทบกัน และเสียงโลหะเคาะตีหินผา ก็เริ่มดังขึ้นมา
ที่แท้สถานที่แห่งนี้ก็เป็นสายแร่ผลึกหินตามธรรมชาติที่หาได้ยาก และซ่อนอยู่กลางไหล่เขา
จุดสิ้นสุดของทางเดินบางแห่ง มีคนงานเหมืองแร่สวมใส่เสื้อผ้าขาดๆ หลายสิบคน พวกเขากำลังถือเสียมที่ทำจากโลหะสีดำขุดแร่อย่างเงียบๆ มีเศษหินกลิ้งอยู่บริเวณเท้าตลอดเวลา ดูเหมือนว่าพวกเขาส่วนมากจะเป็นมนุษย์ และก็มีมนุษย์อสูร และเผ่าอื่นๆ ที่ไม่ใช่มนุษย์ด้วย ในกลุ่มมนุษย์ดูเหมือนจะมีคนแต่งกายเป็นผู้ฝึกฝน แต่กลับไม่มีกลิ่นไอพลังจิตวิญญาณแผ่ออกจากตัวเลยแม้แต่น้อย
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมา คนงานเหมืองแร่ที่เป็นมนุษย์และสวมชุดผู้ฝึกฝนคนหนึ่งล้มไปกับพื้นไม่ขยับเขยื้อน
และคนงานที่อยู่ด้านข้าง ไม่มองดูเขาเลยแม้แต่น้อย ยังคงทำงานต่อราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ
……
และในขณะเดียวกัน สถานที่บางแห่งของเมืองหนานกู่ที่อยู่ทางด้านใต้ของหุบเขาผลึก ในวิหารหินขนาดสูงใหญ่ที่สร้างจากหินขนาดยักษ์ที่ไม่ทราบชื่อ
เงาร่างสูงใหญ่สวมชุดคลุมยาวสีม่วงอ่อน กำลังหันหลังให้กับคนต่างเผ่าที่ดูเหมือนจะเป็นองครักษ์ เขานำแผ่นหยกสีขาวติดหน้าผาก ดูจากกลิ่นไอที่แผ่ออกมา ทำให้เห็นว่าเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับผลึก
ผ่านไปนานสองนาน เขาถึงนำแผ่นหยกออกมา
“ทางหุบเขากระตุ้นทาสเหมืองแร่ให้ทำงานหนักอีกแล้ว ช่วงนี้ค่อนข้างถี่ไปหน่อย เจ้าไปที่คุกจิตวิญญาณสักครา นำผู้ที่หาเรื่องตีกันในตลาดมาทำลายการฝึกฝน และคุมตัวไปรายงานที่หุบเขาซะ” เงาร่างสูงใหญ่ขยี้แผ่นหยกจนแตกละเอียด และค่อยๆ กล่าวออกมา น้ำเสียงดูแก่หง่อมเป็นอย่างมาก
“ทราบ ผู้อาวุโส!” องครักษ์ตอบรับแล้วก็ถอยออกมา จากนั้นก็ไปดำเนินการตามคำสั่ง
เงาร่างที่สวมชุดคลุมสีม่วงยังคงยืนหันหลังให้เช่นเดิม ดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่
……
“อาจารย์อาเย่ เมืองด้านหน้าคงเป็นเมืองกู่หนานแล้ว”
บนเรือรูปกระสวย หลิ่วหมิงที่สวมชุดคลุมสีเทาทั้งตัวกำลังยืนอยู่ตรงส่วนหน้าของเรือ และมองออกไปไกลๆ ทันใดนั้นเขาก็หันกลับมากล่าว
เย่เทียนเหมยที่สวมชุดสีขาวทั้งตัว กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงท้ายของเรือเหาะ เพื่อทำการพักผ่อน พอได้ยินหลิ่วหมิงกล่าวเช่นนี้ นางก็เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ราวกับคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่กล่าวอะไรออกมา
หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ ก็ยิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปมองด้านหน้าต่อ ในระยะเวลาหลายวันนี้ ดูเหมือนเขาจะคุ้นเคยกับท่าทีไม่สนใจใยดีของเย่เทียนเหมยแล้ว
พวกเขาจากท่าเรือในเมืองเล็กๆ แห่งนั้นมาได้ครึ่งเดือนกว่า และจากการสอบถามในระหว่างทาง ทำให้รู้สถานการณ์ของเกาะตะพาบน้ำกับเมืองกู่หนาวคร่าวๆ แล้ว
ปราณจิตวิญญาณบนเกาะหนาแน่นเป็นพิเศษ เป็นสถานที่สุดยอดสำหรับผู้ฝึกฝน ด้วยเหตุนี้ สัดส่วนของผู้ฝึกฝนบนเกาะจึงค่อนข้างน่าตกใจมาก โดยมีจำนวนมากกว่าเกาะอวิ๋นชวนสามสี่เท่า คนธรรมดาบนเกาะมักจะทำการแลกหินจิตวิญญาณอยู่บ่อยๆ จึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรกับผู้ฝึกฝนตั้งแต่แรกแล้ว
และหุบเขาผลึกเป็นหนึ่งในสามกลุ่มอิทธิพลใหญ่บนเกาะตะพาบน้ำ แม้จะต่อสู้กับอีกสองกลุ่มอิทธิพลทั้งในที่ลับและที่แจ้งก็ตาม แต่ภายนอกยังต้องรักษาการทำการค้าไว้ ขณะเดียวกัน ทรัพยากรสายแร่หินจิตวิญญาณหายากที่พวกเขาครอบครองอยู่ ก็ดึงดูดให้นิกายต่างๆ ทั้งในเกาะและนอกเกาะมาทำการค้ากับพวกเขาอยู่บ่อยๆ
และเมืองหนานเฉิงเป็นฐานที่มั่นที่อยู่ใกล้กับหุบเขาผลึกมากที่สุด ทั้งยังเป็นเมืองที่หุบเขาผลึกก่อตั้งขึ้น ทำให้ยิ่งดึงดูดพ่อค้าต่างถิ่นที่มีชื่อเสียงเข้ามามาก หุบผลึกเองย่อมเห็นถึงความสำคัญของเมืองแห่งนี้ จึงส่งผู้แข็งแกร่งระดับผลึกขั้นต้นมาดูแลระยะยาว ด้วยเหตุนี้ โดยปกติแล้วผู้ที่มาจากภายนอก ย่อมไม่กล้าเจตนาหาเรื่องในเมืองแห่งนี้ มิเช่นนั้นผลลัพธ์ก็จะมีอยู่สองอย่าง
โทษอย่างเบาคือถูกขับไล่ออกจากเมือง โทษอย่างหนักคือถูกผู้แข็งแกร่งของหุบเขาผลึก ใช้พลังเวทย์ทำลายทะเลจิตวิญญาน ทำให้ระดับการฝึกฝนถูกทำลายจนหมดสิ้น
เพราะสถานที่อย่างเกาะตะพาบน้ำ ยอมรับแต่กำปั้นไม่ยอมรับคน กำปั้นใครแข็งแกร่งกว่า คนนั้นถึงจะมีชีวิตอยู่ได้ นี่คือหลักสัจธรรมที่ว่า ผู้ชนะเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์อยู่รอด
บริเวณรอบๆ เมืองหนานกู่ยังมีกลุ่มอิทธิพลระดับกลางและระดับเล็ก รวมถึงนิกายจำนวนหนึ่งยึดครองอยู่ หนึ่งในนั้นมีจำนวนไม่น้อยที่แอบพึ่งพาหุบเขาผลึก
“ดูท่าเรื่องราวคงจะซับซ้อนเล็กน้อย” หลิ่วหมิงกล่าวราวกับคิดะไรอยู่
……
ขณะนี้เป็นเวลาฟ้าสาง ท้องฟ้ากำลังสว่าง ตะวันสีแดงค่อยๆ โผล่ขึ้นมา แสงสีทองสาดลงมาในเมืองที่ด้านหนึ่งติดกับภูเขา อีกด้านหนึ่งติดกับทะเล
เมืองนี้มีพื้นที่ค่อนข้างใหญ่ มีขนาดไม่ต่ำกว่าหลายร้อยลี้ มองลงจากอากาศจะเห็นกำแพงเมืองสีเทาๆ สิ่งก่อสร้างในเมืองล้วนใช้หินสีดำขนาดใหญ่สร้างขึ้นมา ดูสะอาดเรียบร้อยเป็นอย่างมาก ขณะนี้ มีกลุ่มพ่อค้าและนักเดินทางเข้าออกตรงประตูเมือง
องครักษ์สิบกว่าคนสวมชุดเกราะแบบเดียวกันยืนอยู่หน้าประตูเมือง พวกเขากำลังจ้องมองกลุ่มคนที่หลั่งไหลไปมาด้วยลักษณะท่าทางที่น่าเกรงขาม และทำการตรวจสอบผู้คนที่เข้าเมืองอย่างละเอียด บางครั้งก็คุยอะไรกันเบาๆ แน่นอนว่าการตรวจสอบนี้ มีไว้สำหรับผู้เข้าเมืองเท่านั้น ส่วนผู้ที่ออกเมืองกลับไม่มีใครสอบถามเลย
ชุดเกราะที่องครักษ์เหล่านี้สวมอยู่ มีสีม่วงจางๆ มันห่อหุ้มอย่างแน่นหนาตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ดูจากรูปร่างแล้ว มันแตกต่างกันมาก ราวกับว่าไม่ใช่คนจากเผ่าเดียวกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา