ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 423

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 423 แท่นบูชาในป่าหิน
ตอนที่ 423 แท่นบูชาในป่าหิน
โดย
Ink Stone_Fantasy
คนอื่นๆ เห็นเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวอยู่พักหนึ่ง

คิดไม่ถึงว่าภายใต้สถานการณ์ที่ผู้แข็งแกร่งระดับแก่นแท้ผู้นี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังสามารถทำให้พลังเวทย์ของอสูรโฉดระดับผลึกขั้นกลางหมดไปได้ ทั้งยังสังหารมันอย่างง่ายดาย

ตั้งแต่ต้นจนจบ อสูรโฉดตัวนั้นแตะต้องตัวเขาไม่ได้เลยแม้แต่ชายเสื้อ

เป็นอย่างที่หลานสี่พูดในก่อนหน้านั้น หากลงมือกับเขา ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรก็รู้กันดีอยู่แล้ว

หลังจากที่พวกเขาจัดการอสูรโฉดระดับผลึกสองตัว และแบ่งกระดูกกันเล็กน้อยแล้ว ก็ออกเดินทางกันต่อ

แต่เป็นเพราะว่าก่อนหน้านั้นมีคนเสียชีวิตไปไม่น้อย บรรยากาศจึงดูอึดอัดกว่าเดิม

ผ่านไปอีกหลายวัน

ขณะที่ของเหลวจิตวิญญาณในน้ำเต้าใกล้จะหมดนั้น หลานสี่ก็พาพวกเขาออกจากทะเลทรายไร้ขอบเขตได้ในที่สุด

พอไม่มีพายุเย็นสะท้านเหล่านั้นคอยก่อกวน พวกเขาย่อมใช้วิหาเหินเวหาในการเดินทาง โดยลอยอยู่บนอากาศที่ไม่สูงมากนัก

พวกเขาเดินทางผ่านพื้นที่ราบเล็กๆ ที่มีพุ่มไม้เตี้ยไม่ทราบชื่อ และบึงแห่งหนึ่งที่ตลบอบอวลไปด้วยไอพิษ จากนั้นก็มาถึงเขตภูเขาลูกเล็กที่ทอดยาวติดต่อกัน และหยุดอยู่ตรงหน้ายอดเขาสีดำลูกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

ยอดเขาไม่สูงมากนัก สูงราวๆ เจ็ดแปดร้อยจั้ง มันมีสีดำมืดมน มีไอหมอกสีขาวเทาลอยวนเวียนอยู่รอบๆ ทำให้เห็นยอดเขาอยู่รำไร ช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก

ขณะนั้นเอง แผ่นกลมๆ บนมือของหลานสี่ที่อยู่ด้านหน้า พลันส่งเสียงดังหวึ่งๆ และค่อยๆ เปล่งประกายออกมา

หลานสี่เห็นเช่นนี้ ก็ก้มมองอย่างละเอียด จากนั้นก็ป่าวประกาศด้วยความดีใจ

“ในที่สุดก็หาจุดตัดอีกแห่งเจอแล้ว! หากข้าคาดเดาไม่ผิดล่ะก็ ตำแหน่งของจุดตัดน่าจะอยู่ด้านหลังยอดเขา”

จากนั้นเขาก็ทะยานขึ้นฟ้า และพุ่งไปด้านหน้าอย่างเร่งรีบ

คนอื่นๆ เห็นความผิดปกติของแผ่นกลมๆ บนมือของเขาตั้งแรกแล้ว และส่วนมากต่างก็คาดเดาอยู่ในใจได้บ้างแล้ว พอได้ยินหลานสี่กล่าวยืนยันอีกครั้ง พวกเขาย่อมมองไปด้วยความดีใจ และค่อยๆ ตามหลานสี่ไป

แต่พอราชาปีศาจสมุทรเห็นเช่นนี้ ก็ก้มมองเจียมหลานที่หมดสติอยู่ในอ้อมกอดทีหนึ่ง และขมวดคิ้วโดยไม่พูดอะไรออกมา แต่แสงสีฟ้าก็เปล่งประกายออกมาจากตัว และค่อยๆ ตามไป

หลิ่วหมิงหดรูม่านตาจ้องมองยอดเขาสีดำ

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร พริบตาที่เขาเห็นเขาลูกนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างแปลกประหลาด

แต่ภายใต้สถานการณ์ที่คนอื่นๆ ต่างก็นำหน้าไปก่อนแล้ว หลิ่วหมิงก็เพียงแค่ลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็ตามคนอื่นๆ ไป

เพราะในสถานที่อันตรายเช่นนี้ หากอยู่ห่างจากคนอื่นๆ มากเกินไป มันไม่ค่อยปลอดภัยมากนัก

แต่ขณะนี้ เขาออกจากใจกลางของฝูงชนจนรั้งอยู่ท้ายสุดโดยไม่รู้ตัว ขณะเดียวกันริมปากของเขาก็ขยับสองสามที

ซินหยวนที่เดิมทีเหาะอยู่กลางขบวนการเดินทาง พลันได้ยินเสียงของหลิ่วหมิงดังขึ้นข้างหู เขาจึงค่อยๆ หยุดชะงักลง จากนั้นก็เดินหน้าต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความเร็วลดลงไปจากเดิมโดยที่คนอื่นไม่รู้ตัว ไม่นานก็เข้าไปอยู่ในกลุ่มที่อยู่รั้งท้ายสุด

แต่ราชาปีศาจสมุทรกลับหันมามองหลิ่วหมิงทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินหน้าต่อด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

หลิ่วหมิงรู้สึกใจสั่นสะท้าน!

ดูจากพลังที่ไม่อาจคาดเดาได้ของราชาปีศาจสมุทร หากจะบอกว่าเขาได้ยินเสียงที่หลิ่วหมิงส่งมาในก่อนหน้านั้น ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

หลิ่วหมิงคิดเช่นนี้อยู่ในใจ แต่ใบหน้ายังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เขาเพียงแค่เหาะเคียงบ่าไปกับซินหยวน

ครึ่งชั่วยามผ่านไป พวกเขาก็อ้อมยอดเขายักษ์ในก่อนหน้านั้น จนมาถึงพื้นที่ราบตรงด้านหลังของยอดเขา

และสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือ หินสีขาวเทาสูงใหญ่ที่ยืนตั้งเรียงรายกันอย่างหนาแน่น พอมองออกไปไกลๆ ก็ดูเหมือนจะมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดเลย

เมื่อหลิ่วหมิงเห็นเสาหินเหล่านี้ ก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

ป่าหินนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยแบบแปลกๆ และทำให้เขานึกถึงนิกายหยวนหมัวในแผ่นดินอวิ๋นชวนโดยไม่รู้ตัว

ตำแหน่งที่นิกายหยวนหมัวอยู่ ก็ดูคล้ายกับป่าหินขนาดใหญ่ และมีไอหมอกแปลกๆ ลอยวนเวียน

แต่ป่าหินของนิกายหยวนหมัว ล้วนเป็นเสาหินยักษ์ที่มีอักขระสีดำสลักอยู่เป็นจำนวนมาก และไอหมอกก็พุ่งออกมาจากอักขระเหล่านี้

และป่าหินตรงหน้านี้ เป็นแค่หินสูงใหญ่แปลกประหลาดที่มีขนาดแตกต่างกันเท่านั้น ซึ่งไม่มีร่องรอยใดๆ บ่งบอกว่ามนุษย์สร้างมันขึ้นมา

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันก็ยิ่งทำให้หลิ่วหมิงรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

แต่ขณะนั้นเอง หลานสี่ก็หยุดอยู่ตรงหน้าป่าหิน หลังจากก้มมองแผ่นกลมๆ บนมือแล้ว ก็ชี้ไปทางป่าหิน และกล่าวด้วยความมั่นใจ

“จุดตัดที่พวกเราต้องการหา อยู่มุมไหนสักแห่งตรงด้านหน้านี้ ส่วนตำแหน่งที่แม่นยำ รอพวกเราเข้าไปแล้วคงจะรู้ชัดเจนกว่าเดิม”

พอกล่าวจบ เขาก็เหาะนำไปทางป่าหินทันที

ทาสเหมืองแร่คนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ตามเขาไปด้วยความดีใจ

เมื่อหลิ่วหมิงเหาะเข้าไปในป่าหินแล้ว ก็ปล่อยพลังจิตออกไปส่วนหนึ่ง เขาค้นพบว่าเสาหินเหล่านี้ดูคล้ายกับเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ซึ่งตั้งวางอย่างไม่เป็นระเบียบ ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งใดให้ค้นหา และไม่มีอะไรผิดปกติแต่อย่างใด