ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 496

สรุปบท ตอนที่ 496: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 496 – ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา โดย Internet

บท ตอนที่ 496 ของ ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา ในหมวดนิยายกำลังภายใน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 496 ย้อนกลับ
ตอนที่ 496 ย้อนกลับ
โดย
Ink Stone_Fantasy
พอหลิ่วหมิงทำท่ามือ หมอกทรายก็พวยพุ่งรวมตัวเป็นลูกทรายยักษ์ลูกหนึ่ง ขณะเดียวกัน ด้านในก็มีแท่งแหลมๆ พุ่งออกมาเป็นจำนวนมาก และหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง

วิหคเพลิงที่อยู่ด้านในส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนา และถูกแท่งแหลมคมเหล่านี้ปั่นจนเละ

จากนั้นลูกทรายสีทองก็ระเบิดตัวเป็นหมอกทราย และม้วนตัวไปทางอัคคีจิตวิญญาณสองตัวที่อยู่กลางอากาศ

และพออัคคีจิตวิญญาณสองตัวกลางอากาศเห็นเช่นนี้ ก็ส่งเสียงร้องแหลมออกมา มันพลิ้วไหวรวมตัวเข้าด้วยกัน จากนั้นก็กลายเป็นลูกไฟยักษ์พุ่งยิงออกไป และกระพริบแค่ไม่กี่ที ก็หนีออกไปไกลหลายสิบจั้ง

พอหมาป่าเพลิงที่เหลืออยู่ได้ล่างได้ยินเสียงร้องแหลมของอัคคีจิตวิญญาณ ก็พุ่งถอยออกไปไกลๆ ท่ามกลางเมฆอัคคีที่พวยพุ่ง

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็หรี่ตาทั้งคู่ลง และโบกมือข้างหนึ่งไปกลางอากาศ ทันใดนั้นทรายทองคำร่วงกับกระบี่บินก็พุ่งกลับเข้ามา และไม่ได้ตามไล่ล่าพวกมันอีก

พอเฉินเติงและคนอื่นๆ เห็นหลิ่วหมิงโผล่มาโดยไม่คาดคิด ทั้งยังแสดงวิธีการอันร้ายกาจเช่นนี้ ก็รู้สึกดีใจเป็นล้นพ้น และตะลึงพรึงเพริดกันเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณพี่หลิ่วที่ยื่นมือเข้าช่วย น้ำใจนี้ข้าจดจำไว้แล้ว ภายหลังจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอน” จั้งเสวียนถอนหายใจยาวๆ และกล่าวขอบคุณหลิ่วหมิง

ศิษย์สายนอกอีกสองคนก็พากันกุมมือคารวะขอบคุณหลิ่วหมิง

เฉินเติงก็ทำท่ามือเก็บค่ายกล จากนั้นม่านแสงสีฟ้าก็กระพริบหายไป สีหน้าเขาดูซึ้งในน้ำใจของหลิ่วหมิงมาก และพูดอะไรบางอย่างกับหลิ่วหมิง

แต่ทว่าในขณะนี้ พลันมีเสียงสั่นสะเทือนดังโครมครามมาจากด้านหลังของหุบเขา จากนั้นเสาเพลิงก็พุ่งขึ้นจากขอบฟ้าที่อยู่ไกลๆ เมฆรูปดอกเห็ดสีแดงขนาดเท่าศีรษะปรากฏขึ้นมา พวกมันคือฝูงอสูรเพลิงที่ตามล่าหลิ่วหมิงในก่อนหน้านั้น และกำลังพุ่งมาทางหุบเขา!

“ที่นี่อยู่นานไม่ได้ พวกเราเดินทางไปด้วยพูดไปด้วยดีกว่า” หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ ก็กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พอทำท่ามือด้วยมือเดียว ไอดำก็ก่อตัวตรงใต้เท้า จากนั้นก็พุ่งไปตรงปากทางเข้าหุบเขา

เฉินเติงและคนอื่นๆ ย่อมมองเห็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นตรงขอบฟ้า จึงพากันทะยานขึ้นฟ้าด้วยความตกใจ

ภายในแสงหลบหลีก คนกลุ่มนี้ต่างก็กุมหินจิตวิญญาณไว้ เพื่อฟื้นฟูพลังเวทโดยเร็ว

“พี่เฉิน หากยังคงพัวพันกับอสูรเพลิงและอัคคีจิตวิญญาณจำนวนมากอยู่เช่นนี้ พวกเราจะสูญเสียพลังเวทไปมาก ไม่สามารถฟื้นฟูได้ทัน เกรงว่าคงไม่อาจยืนหยัดได้นาน ไม่ทราบว่าท่านมีวิธีการรับมือหรือไม่?” หลิ่วหมิงถามเฉินเติงอย่างราบเรียบในฉับพลัน

เฉินเติงไม่เพียงแต่มีระดับการฝึกฝนสูงสุดในที่นี้ ทั้งยังเชี่ยวชาญค่ายกลมากมาย อาวุธจิตวิญญาณในมือก็ไม่ได้อ่อนแอ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ที่มีเบื้องหลังอันยิ่งใหญ่

“ไม่ทราบว่าตลอดการหลบหนี พี่หลิ่วค้นพบอะไรแปลกๆ บ้างหรือไม่?” เฉินเติงไม่ได้ตอบคำถามหลิ่วหมิงโดยตรง แต่กลับถามออกมาเช่นนี้

“หรือว่า……พี่เฉินจะหมายถึงอัคคีจิตวิญญาณยักษ์ตัวนั้น?” หลิ่วหมิงรู้สึกเย็นสะท้านขึ้นมา แต่ยังคงกล่าวด้วยสีหน้าปกติ

“ไม่ผิด! ศึกในตอนนั้น พวกเขาทั้งสองเคยบุกเข้าไปถึงหลุมใหญ่แห่งหนึ่งที่อยู่ในส่วนลึกของหุบเขา และเห็นกับตาว่าอัคคีจิตวิญญาณกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมเสาผลึกยักษ์ต้นหนึ่งอยู่ และที่นั่งอยู่บนเสาผลึกก็คืออัคคีจิตวิญญาณที่มีขนาดสองจั้ง คิดว่ามันคงเป็นอัคคีจิตวิญญาณยักษ์ที่พี่หลิ่วเห็นตัวนั้นแล้วล่ะ และดูเหมือนว่าการฝึกฝนของมันเข้าใกล้ระดับผลึกแล้ว คงจะเป็นราชาของแดนอบอ้าวแห่งนี้ และไม่แน่ว่าเสาผลึกต้นนั้น อาจจะเป็นของล้ำค่าชิ้นนั้นที่ทำให้ปราณพลังฟ้าดินเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็ได้” เฉินเติงเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ชี้ไปที่ศิษย์นิกายยอดบริสุทธิ์ทั้งสองแล้วกล่าวออกมา

“หรือว่าความหมายของพี่เฉินก็คือ……” หลิ่วหมิงฟังมาถึงจุดนี้ ก็กล่าวด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“พวกเราหลบหนีมันอย่างไร้จุดหมายเช่นนี้ ไม่สู้หันหลังชนฝาสู้กันสักตั้ง ถือโอกาสที่อัคคีจิตวิญญาณส่วนมากอยู่ภายนอก เข้าไปทำลายเสาผลึกยักษ์ต้นนั้น หากเสาผลึกล้มลง อัคคีจิตวิญญาณยักษ์คงจะรับรู้ได้และรีบกลับมาตรวจสอบในทันที พอพวกเรารวมพลังจัดการมันได้ ฝูงอสูรเพลิงและอัคคีจิตวิญญาณก็จะเหมือนกับมังกรที่ไม่มีจ่าฝูง และเกิดความวุ่นวายขึ้นมา” เฉินเติงหัวเราะเฮ่อๆ! แล้วบอกความคิดของตนเองให้กับหลิ่วหมิง

“วิธีการนี้น่าลองดู แต่ดูเหมือนว่าอัคคีจิตวิญญาณในแดนลึกลับ จะเป็นร่างแฝงของอัคคีจิตวิญญาณยักษ์ไปหมดแล้ว พลังจิตของมันแข็งแกร่งมาก สามารถจับตำแหน่งและร่องรอยของพวกเราได้ตลอดเวลา เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแฝงตัวเข้าไปในหุบเขาได้อย่างสมบูรณ์” หลิ่วหมิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดความกังวลของตนเองออกมา

“สำหรับเรื่องนี้ พี่หลิ่วไม่ต้องกังวลเกินไป ข้ามีอาวุธจิตวิญญาณที่สามารถหลบหลีกพลังจิตของราชาอัคคีจิตวิญญาณได้ชั่วคราว ถึงแม้ไม่อาจยืนหยัดได้นาน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเราเข้าไปในหุบเขาได้ ส่วนอัคคีจิตวิญญาณกับอสูรเพลิงที่อยู่นอกหุบเขา ด้วยความสามารถของพี่เฉิน คงจะมีวิธีการหน่วงเหนี่ยวมันไว้” จั้งเสวียนที่อยู่บริเวณนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เหมือนกับจะรู้เรื่องที่จิตรับรู้ของอัคคีจิตวิญญาณยักษ์แฝงอยู่ในตัวของอัคคีจิตวิญญาณทั่วไป

แต่ศิษย์อีกสองคนที่ตามอยู่ด้านหลัง กลับฟังจนปากอ้าตาค้าง

“ไม่ผิด! ข้ามีค่ายกลวิญญาณน้ำแข็งแสงลี้ลับอยู่ชุดหนึ่ง สามารถล่ออสูรเพลิงกับอัคคีจิตวิญญาณได้ชั่วคราว เดิมทีข้ากับพี่จั้งก็มีแผนเช่นนี้ แต่รู้ดีว่ามีพลังไม่พอถึงไม่ได้ลงมือจริงๆ ตอนนี้มีพี่หลิ่วเข้าร่วมด้วย ก็ลงมือทำได้เต็มที่แล้ว” เฉินเติงหัวเราะแล้วกล่าวออกมา

“ดี! ถ้าอย่างนั้นพวกเราค่อยๆ ปรึกษากันให้ดีเสียก่อน” หลิ่วหมิงครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว หลังจากคิดว่าหากร่วมมือกับจั้งเสวียนจัดการกับอัคคียักษ์ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

หลายชั่วยามผ่านไป หลิ่วหมิงมาปรากฏตัวในป่าดงดิบสีแดงที่ห่างจากหุบเขาใหญ่ไม่ไกล

หลังจากพวกเขาหารือแผนการใหญ่กันแล้ว ก็อาศัยดวงตาทั้งคู่ของจั้งเสวียนแสดงวิชา ทำให้พวกเขาหลบเลี่ยงฝูงอสูรเพลิงส่วนใหญ่ได้ และโจมตีอสูรหลายกลุ่มที่ตามล่า ในที่สุดอัคคีจิตวิญญาณที่ไล่ตามมา ก็ถูกทิ้งห่างไว้ไกลๆ และพวกเขาก็อ้อมกลับมาตรงจุดที่อยู่ห่างจากที่อยู่ของอัคคีจิตวิญญาณไม่ไกล

ขณะนี้จั้งเสวียนมีสีหน้าขาวซีด ประจักษ์ชัดว่าการกระตุ้นเคล็ดวิชาติดต่อกัน ทำให้เขาสูญเสียพลังเวทไปมาก

“ข้ามีโอสถระดับสูงสำหรับผู้ฝึกฝนระดับของเหลว ทุกท่านฟื้นฟูพลังเวทก่อน หลังจากวางค่ายกลใหญ่เสร็จแล้ว พวกเจ้าก็รีบเข้าไปในหุบเขาโดยเร็ว และดำเนินการตามแผนที่วางไว้” เฉินเติงเห็นเช่นนี้ก็กล่าวด้วยสีหน้าปวดใจเล็กน้อย และหยิบขวดสีเขียวมรกตออกมาใบหนึ่ง จากนั้นก็เทโอสถสีเขียวที่แผ่ปราณจิตวิญญาณอันหนาแน่นออกมาห้าเม็ด เขาแบ่งให้จั้งเสวียนและคนอื่นๆ ส่วนตนเองก็กลืนลงไปเม็ดหนึ่งเช่นกัน

หลิ่วหมิงรับโอสถมาแล้วก็ส่งพลังจิตกวาดดูก่อนที่จะกลืนลงไป

พอโอสถเข้าปากก็รู้สึกขมเล็กน้อย แต่กลับกลืนลงคอได้อย่างง่ายดาย

ผ่านไปซักพัก ก็รู้สึกอบอุ่นในจุดตันเถียนอย่างน่าประหลาดใจ ต่อมาพลังเวทบริสุทธิ์มากมายก็ทะลักออกมาไม่หยุด และซึมเข้าไปในทะเลจิตวิญญาณ เขารู้สึกได้ทันทีว่าโอสถนี้ไม่ใช่สิ่งที่โอสถระดับสูงทั่วไปจะสามารถเปรียบเทียบได้

“ได้! พวกเราไปกันเถอะ!”

จั้งเสวียนตะคอกออกมา พอสะบัดแขนเสื้อ ผ้าดิ้นสีม่วงผืนหนึ่งก็ลอยออกมา

มีหัวปีศาจแปลกประหลาดประทับอยู่บนผ้าดิ้น ดวงตาทั้งคู่มีแสงสีม่วงเปล่งประกายอยู่ไม่หยุด ซึ่งเหมือนกับแสงสีม่วงที่หมุนวนอยู่ในดวงตาของจั้งเสวียนไม่มีผิด

พอปล่อยพลังลงบนผ้าดิ้น มันก็หมุนติ้วๆ กลางอากาศ จากนั้นก็กลายเป็นจุดแสงสีม่วง และก่อตัวเป็นม่านแสงสีม่วงจางๆ ปกคลุมคนทั้งสี่ไว้

หลิวหมิงรู้สึกแค่ว่าอากาศโดยรอบแข็งตัวในม่านแสงสีม่วง พอปล่อยพลังจิตออกไปสัมผัส มันก็กระเด็นกลับมาราวกับถูกชั้นกำจัดกั้นไว้

ดูท่านี่คงเป็นอาวุธจิตวิญญาณที่สามารถหลบเลี่ยงพลังจิตของราชาอัคคีจิตวิญญาณได้ชั่วคราวตามที่จั้งเสวียนกล่าวถึง

ภายใต้การปกคลุมของแสงสีม่วง ทั้งสี่ก็ทะยานฟ้าพุ่งไปทางหุบเขาทันที

บริเวณหลุมยักษ์ที่อยู่ส่วนลึกของรังอัคคีจิตวิญญาณ มีเมฆอัคคีพวยพุ่งอยู่รอบด้านอย่างหนาแน่น

พอมองออกไปภายในหลุมยักษ์ จะเห็นอัคคีจิตวิญญาณห้าหกตัวกำลังดูดซับแสงสีแดง ที่แผ่ออกมาจากเสาผลึกโปร่งแสงอย่างตามอำเภอใจ ดูเหมือนว่าเปลวไฟบนตัวจะเข้มขึ้นมาเล็กน้อย ขณะเดียวกัน ยังส่งเสียงร้องแหลมออกมาตลอดเวลา ดูเหมือนจะชอบเป็นพิเศษ

“ลงมือ!”

เสียงตะโกนดังขึ้นมาในฉับพลัน หลังจากมีเสียงดังกังวาน แสงกระบี่สีเหลืองกับสีฟ้าที่ยาวหลายจั้ง ก็พุ่งออกจากเมฆอัคคีบริเวณนั้น

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ทันได้ระวัง อัคคีจิตวิญญาณสองตัวที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ถูกแสงกระบี่สองลำเจาะทะลุศีรษะ

มีเงาร่างเคลื่อนไหวหลังเมฆอัคคี จากนั้นหลิ่วหมิง จั้งเสวียน และคนอื่นๆ ก็ปรากฏออกมา

พอหลิ่วหมิงกับจั้งเสวียนยกแขนขึ้น กระบี่บินของตนเองก็พุ่งกลับมา

…………………………………