ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 66

สรุปบท ตอนที่ 66: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา

ตอน ตอนที่ 66 จาก ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 66 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 66 ปริศนาแห่งราชาปีศาจ
ตอนที่ 66 ปริศนาแห่งราชาปีศาจ
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ศิษย์น้องก็ไม่เกรงใจละนะ” หลิ่วหมิงเห็นนางกล่าวเช่นนี้ ก็คิดใคร่ครวญเล็กน้อยแล้วกล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจ

เจียหลานเห็นดังนี้ก็เผยรอยยิ้มบนใบหน้าออกมา หลังจากที่คุยกับหลิ่วหมิงอีกไม่กี่ประโยคก็กล่าวลาแล้วจากไป

ผ่านไปชั่วครู่ ดรุณีน้อยใบหน้างดงามก็ขี่เมฆทะยานขึ้นฟ้าเหาะไปยังทิศทางที่อยู่ไกลออกไป

หลิ่วหมิงมองดูจนร่างของดรุณีน้อยหายลับไปแล้ว ถึงก้มหน้ามองดูถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณบนมือ เผยสีหน้าเคร่งขรึมออกมา

ดรุณีน้อยนางนี้มอบสิ่งของที่ล้ำค่าเช่นนี้ให้เขา ถึงแม้จะอยากตอบแทนคุณที่ช่วยชีวิต แต่ความใจกว้างนี้ช่างเหลือชื่อจริงๆ

ถึงแม้ถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณนี้จะเทียบไม่ได้กับอาวุธจิตวิญญาณที่แท้จริง ในนิกายปีศาจเองก็เกรงว่าจะมีแค่อาจารย์จิตวิญญาณที่สามารถมีถุงแบบนี้ได้ ศิษย์จิตวิญญาณทั่วไปคงมีไม่กี่คนที่มีของสิ่งนี้

แต่เจียหลานผู้นี้กลับมีถึงสองใบ ดูท่าเบื้องหลังของนางคงไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น ถึงแม้ร่างละเมอฝันจะมีน้อย นิกายปีศาจมอบถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณให้นางใบหนึ่งก็นับว่าพิเศษมากแล้ว ถ้าสองใบล่ะก็คิดๆ ดูแล้วก็ยังเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่ด้วยเหตุนี้ นางไม่เพียงแต่จะลบล้างบุญคุณที่เขาช่วยชีวิตไว้ แต่เขาเองกลับเหมือนจะติดค้างน้ำใจฝ่ายตรงข้ามด้วย ก็ไม่รู้ว่านางตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรือว่าทำตามใจชอบเท่านั้น

หลิ่วหมิงคิดแบบนี้อยู่ในใจ แต่พอสังเกตดูถุงบนมือแล้วก็ปรากฏรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า

ถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณนี้เป็นของล้ำค่าที่เกือบจะเทียบเท่าอาวุธจิตวิญญาณ ย่อมให้ประโยชน์ที่คาดไม่ถึง

หนึ่งในนั้นคือ ไม่ว่าปีศาจจะมีขนาดใหญ่เล็กหรือหนักเบาแค่ไหนก็สามารถย่อมันให้เล็กลง แล้วใส่ลงไปในถุงพกติดตัวได้อย่างง่ายดาย

ประโยชน์อีกอย่างคือ แค่กระตุ้นค่ายกลอักขระพิเศษที่จารึกในถุงก็สามารถดูดปราณหยินได้จำนวนมากภายในครั้งเดียว แล้วมาสะสมไว้ในนั้น ทำให้ปีศาจที่อยู่ข้างไหนไม่ต้องขาดแคลนปราณหยินจนพลังถดถอย

ประโยชน์ทั้งสองอย่างนี้เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ประโยชน์อย่างหลังหาได้ยากยิ่งกว่า

ลำพังแค่ประโยชน์อย่างแรกล่ะก็ ในนิกายปีศาจยังมีอาวุธอาญาสิทธิ์ชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ‘ถุงปีศาจ’ ซึ่งสามารถเก็บปีศาจไว้ในนั้นเพื่อพกติดตัวได้เช่นกัน

ศิษย์ที่ใช้ปีศาจเหล่านั้น ส่วนมากก็ซื้ออาวุธอาญาสิทธิ์เช่นนี้มาใส่ปีศาจ

แต่ถุงปีศาจนี้ไม่มีพลังในการดูดปราณหยิน และยังมีเวลาใช้ที่แน่นอนในช่วงระยะเวลาหนึ่ง และถุงแต่ละใบยังรองรับขนาดของปีศาจได้แตกต่างกัน ราคาก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน

หลิ่วหมิงเองก็คิดไว้ว่าเมื่อจับปีศาจได้แล้ว กลับไปค่อยใช้หินจิตวิญญาณจำนวนมากเพื่อซื้อถุงปีศาจสักใบ ตอนนี้ดูท่าจะไม่จำเป็นแล้ว

เขาคิดอยู่ในใจ ใช้มือตรวจสอบถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณในมือรอบหนึ่งแล้ววางลงบนพื้นทันที ทำท่ามือด้วยมือเดียว แล้วยื่นมือไปที่มัน

อักขระสีขาวลอยออกมาแล้วกะพริบหายเข้าไปในถุงหนัง

ครู่ต่อมา ผิวภายนอกของถุงหนังก็มีอักขระสีเงินโผล่ออกมา และรวมตัวกันเป็นค่ายกลอักขระแปลกประหลาดเล็กๆ ในขณะเดียวกัน พลังดึงดูดก็ม้วนตัวออกมาจากปากถุง

ปราณหยินบริเวณนั้นสั่นสะเทือนขึ้นมา แล้วก็ถูกดูดเข้าไปในถุงหนังอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกันก็มีเสียงกระหึ่มดังมาจากอากาศบริเวณนั้น ไอสีดำปรากฏออกมาเป็นสาย และยิ่งปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับปราณหยินในรัศมีหลายลี้ต่างก็ทะลักมาที่นี่

หลิ่วหมิงค่อยๆ ยิ้มออกมาแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อให้ถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณนี้ดูดเอาปราณหยินจากทั่วทุกทิศได้อย่างเต็มที่

ตอนนี้แมงป่องกระดูกขาวกลืนกินกระดูกแขนของศพกระดูกชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ จากนั้นก็ใช้ก้ามของมันหนีบกระดูกแต่ละชิ้นไปวางไว้ด้านข้างหลิ่วหมิงราวกับสุนัขตัวน้อยๆ จนซ้อนกันเป็นกองขนาดใหญ่

หลิ่วหมิงปล่อยลูกเปลวไฟออกไปหนึ่งลูก เปลวเพลิงที่คุโชนก็โอบล้อมกระดูกกองนี้ไว้ ครู่เดียวกระดูกส่วนมากก็กลายเป็นขี้เถ้า เหลือแค่กระดูกที่เปล่งประกายแวววาวแค่ยี่สิบกว่าชิ้น

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกดีใจมาก ศพกระดูกนี้สมกับเป็นปีศาจระดับขุนพล กระดูกที่สามารถใช้ได้มีมากถึงเพียงนี้ ถ้าเป็นเช่นล่ะก็สิ่งของที่แมงป่องกระดูกขาวจำเป็นต้องใช้ในการฟื้นฟูร่างกายก็ได้ครบแล้ว

เขาเก็บกระดูกทั้งหมดเหล่านี้ แล้วนั่งขัดสมาธิหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

ครึ่งวันผ่านไป เมื่อมีเสียงดังมาจากถุงหนัง ค่ายกลอักขระสีเงินบนผิวภายนอกถุงหนังก็กะพริบหายไป ปราณหยินที่ปรากฏอยู่แถวนั้นก็ค่อยๆ กระจายหายไป

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ ก็ใช้มือข้างหนึ่งคว้าออกไป แล้วดูดถุงหนังลอยผ่านอากาศมาตกอยู่บนมือ

ใช้มือชั่งดูแล้วน้ำหนักถุงไม่มีการเปลี่ยนแปลง เพียงแค่สีของถุงหนังดูเหมือนจะดำกว่าเดิมเล็กน้อย

หลิ่วหมิงไม่ลังเลอะไรอีกแล้ว เขาให้จิตสื่อสารกับแมงป่องกระดูกขาวแล้วยกถุงหนังส่ายไปหามัน

เสียงดัง “ซู่!”

แสงสีดำพุ่งออกมาจากปากถุง พริบตาเดียวมันก็ม้วนตัวเพื่อนำแมงป่องกระดูกขาวเข้าไปอยู่ในนั้น

จากนั้นร่างแมงป่องกระดูกขาวก็หมุนติ้วๆ ลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว และถูกแสงสีดำดูดเข้าไปในถุงหนัง

หลิ่วหมิงสื่อสารกับปีศาจตนนี้อยู่ครู่หนึ่งแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็นำถุงหนังมาติดไว้ที่เอวอย่างสบายใจ เขาทำท่ามือด้วยมือข้างหนึ่งและใช้วิชาทะยานฟ้าเหาะกลับไปยังฐานที่มั่นของนิกายปีศาจ

ในขณะเดียวกัน เจียหลานที่ขี่เมฆอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง พลันหูของนางได้ยินเสียงที่ส่งมา นางเปลี่ยนทิศเหาะด้วยความดีใจ แล้วเหาะลงไปยังผืนป่าแห่งหนึ่ง

ผ่านไปสักครู่ นางก็มาปรากฏกายอยู่ที่โพรงไม้แห่งหนึ่ง ด้านหน้ามีหญิงงามสีหน้าซีดขาวนั่งขัดสมาธิอยู่ นางก็คืออาจารย์อาปิงนั่นเอง

“ดี ในที่สุดก็ครบสามคนแล้ว ด้วยเหตุนี้ทนฝืนส่งพวกเจ้ากลับหนึ่งครั้ง ก็นับว่าไม่ค่อยสิ้นเปลืองหินฟ้าเท่าไหร่”

พอกล่าวจบ ผู้เฒ่าปีศาจก็เดินไปยังบริเวณค่ายกลสำหรับส่งตัว แล้วก็เริ่มวางผลึกหินสีดำอย่างไม่สนใจใคร

พอหลิ่วหมิงได้ยินจึงเข้าใจขึ้นมาทันที

และหลังผ่านไปสักครู่ เฒ่าปีศาจก็วางผลึกหินฟ้าจนเสร็จ แสดงให้เห็นว่าทั้งหมดสามารถเข้าไปในค่ายกลได้แล้ว

ทั้งสามเห็นเช่นนี้ ต่างก็พากันเดินเข้าไปในค่ายกล

เฒ่าปีศาจทำท่ามือด้วยมือเดียวชี้ผ่านอากาศไปยังค่ายกลสำหรับส่งตัว พลังสายหนึ่งพุ่งเข้าไปในนั้น

ครู่ต่อมา ค่ายกลก็ส่งเสียงดังกระหึ่ม ร่างของทั้งสามก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ผู้เฒ่าปีศาจถึงเดินออกไปนอกประตูอย่างไม่รีบร้อน

ผ่านไปชั่วครู่ พลันมีเสียงฝีเท้าอันรีบร้อนดังขึ้นที่นอกประตู ขณะเดียวกันก็มีเสียงกระหืดกระหอบของชายหนุ่มดังเข้ามา

“เฒ่าปีศาจ รีบกระตุ้นค่ายกลส่งตัว ข้าจะกลับนิกาย”

“รอไปก่อน ตอนนี้จำนวนคนไม่พอ!” เฒ่าปีศาจตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่าย

……

หลังจากที่หลิ่วหมิงวิงเวียนศีรษะอยู่พักหนึ่งแสงสีขาวรอบด้านก็หายไป เขาก็มาปรากฏตัวในห้องลับสีทองที่ถูกส่งตัวไปในตอนแรก

เมื่อเสียงค่ายกลดังกระหึ่มใต้เท้าหยุดลง และแสงกะพริบขึ้นมาประตูแสงบานหนึ่งก็ปรากฏตรงผนังด้านหน้า

“รีบออกมาหน่อย ยังมีคนต้องไปแดนปีศาจปรโลก”

เมื่อเหลยเจิ้นและดรุณีน้อยรูปร่างอรชรได้ยินเช่นนี้ก็เดินออกไปอย่างเร่งรีบ

หลิ่วหมิงขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วก็เดินตามออกไป

……………………………………….