ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 862

ตอนที่ 862 เมืองหนานหมิง
“บิดเบือนความทรงจำ…ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง แต่ผู้อาวุโสชิงหลิงลำบากเสียแรงปิดบังสถานที่ซึ่งบิดาเจ้าไปเช่นนี้ น่าจะมีเหตุผลกระมัง?” หลิ่วหมิงได้ยิน สายตาก็ทอประกาย เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น

“นั่นก็เพราะนายท่านกับท่านพ่อสัญญากันไว้ หากท่านพ่อตามหาของสิ่งหนึ่งให้นายท่าน นายท่านจะปลดสัญญาเลือดในร่างท่านแม่ของข้า ปล่อยพวกเขาออกจากทะเลทรายกุ่ยโม่ ยามนั้นนายท่านถูกขังอยู่ในวิหารศักดิ์สิทธิ์ เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องนี้รั่วไหล ดังนั้นจึงบิดเบือนความทรงจำของคนเผ่าทรายทั้งหมดแล้วส่งบิดาของข้าออกไปเพียงคนเดียว แต่จนกระทั่งวันนี้ก็ยังไม่กลับมา” ซาฉู่เอ๋อร์เห็นว่าหลิ่วหมิงไม่โกรธก็ลอบโล่งใจ ริมฝีปากงามอธิบายแผ่วเบาต่อ

“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง แต่วันนี้ผู้อาวุโสชิงหลิงแก้วิชาลับบนร่างแม่นางซาแล้ว ดูท่าหลายปีนี้แม่นางซาคงจะได้รับความไว้วางใจจากผู้อาวุโสชิงหลิงยิ่งนัก น่ายินดีน่าฉลองจริงๆ” หลังจากหลิ่วหมิงเข้าใจเรื่องราวก็แย้มยิ้มเอ่ยขึ้นมาทันที

“นายท่านดีต่อข้ามากจริงๆ แต่น่าเสียดายข้าออกจากทะเลกุ่ยโม่มาหลายปี จนวันนี้ก็ยังหาร่องรอยของบิดาไม่พบแม้แต่น้อย วันนี้ลำบากนักกว่าจะมาถึงตระกูลโอวหยาง แต่ท่านก็เห็นแล้วว่าหัวหน้าตระกูลโอวหยางไม่ยอมพบหน้าข้าเลย” ซาฉู่เอ๋อร์สีหน้าหม่นหมอง ริมฝีปากสีผลอิงเถาขบเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“ในเมื่อผู้อาวุโสชิงหลิงให้บิดาของเจ้าตามหาของสิ่งหนึ่งให้เขา บางทีอาจเริ่มจากตรงนี้ได้” หลิ่วหมิงดวงตาทอประกายวูบหนึ่งแล้วเอ่ยปากเตือนสติ

“นายท่านไม่บอกข้าว่าบิดากำลังตามหาสิ่งใด ดังนั้นจำต้องคิดหาวิธีอื่น หลายวันนี้ข้าอยู่ใกล้ๆ เขาหยกฝันจึงได้ยินเรื่องเกี่ยวกับพี่หลิ่วมาไม่น้อย ในเมื่อพี่หลิ่วเป็นศิษย์ของนิกายยอดบริสุทธิ์ ไม่ทราบจะช่วยน้องสาวสืบข่าวร่องรอยของบิดาอีกแรงได้หรือไม่?” ดวงเนตรงามของซาฉู่เอ๋อร์มองมาหาหลิ่วหมิงด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

“เรื่องนี้…” หลิ่วหมิงลังเลอยู่บ้าง

แม้ก่อนหน้านี้ในตำหนักใหญ่ของตระกูลโอวหยาง โอวหยางซินจะเอ่ยปากปฏิเสธว่าโอวหยางหมิงไม่ใช่คนตระกูลโอวหยาง แต่จากปฏิกิริยาของเขาก็เห็นชัดว่ากำลังพูดโกหก

เป็นไปได้เกินครึ่งว่าบิดาของซาฉู๋เอ๋อร์จะพัวพันกับความลับซ่อนเร้นของตระกูลโอวหยาง นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับขุยตี้แห่งหนานฮวงอีกย่อมยิ่งสลับซับซ้อน บุ่มบ่ามเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ไม่ใช่การกระทำที่ฉลาด

แต่ด้วยมิตรภาพระหว่างซาฉู่เอ๋อร์กับเขาในทะเลทรายกุ่ยโม่ จะให้เขาเอ่ยปากปฏิเสธอย่างเด็ดขาด หลิ่วหมิงก็เอ่ยปากไม่ออกอยู่บ้าง

ขณะที่หลิ่วหมิงลำบากใจอย่างยิ่งอยู่นั่นเอง ซาฉู่เอ๋อร์ก็ถอนหายใจแผ่วเบาเอ่ยต่อว่า

“ฉู่เอ๋อร์เข้าใจว่าเรื่องนี้ทำให้คนลำบากใจอยู่บ้าง แต่น้องไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆ จึงขอความช่วยเหลือจากพี่หลิ่ว ขอเพียงได้เงื่อนงำของบิดาสักนิดจากตระกูลโอวหยางก็พอ หากพบสถานการณ์ที่ยากจะตัดสินใจ พี่หลิ่ววางมือได้ตลอดเวลา น้องจะยังคงซาบซึ้งอย่างยิ่ง”

“ในเมื่อแม่นางซาพูดถึงขั้นนี้ ผู้แซ่หลิ่วไม่ช่วยก็แลดูจะแล้งน้ำใจเกินไป ได้ ข้าจะช่วยแม่นางฉู่เอ๋อร์สืบข่าวสักหน่อยแล้วกัน!” หลิ่วหมิงเห็นสีหน้าหม่นหมองของซาฉู่เอ๋อร์ก็อดไม่ได้นึกถึงตอนที่ตนเองคิดถึงบิดาบนเกาะมฤตยู ใจอ่อนยวบทันที ท้ายที่สุดจึงหัวเราะฝืดเฝื่อนแล้วตัดสินใจ

“ดีเหลือเกิน พี่หลิ่วมีบุญคุณใหญ่หลวง น้องจะไม่มีวันลืม” ซาฉู่เอ๋อร์ได้ยินก็ดีใจยิ่งนัก คำนับอย่างอ่อนช้อยทีหนึ่ง

ต่อจากนั้นซาฉู่เอ๋อร์ก็เล่าเรื่องราวหลังออกจากทะเลทรายกุ่ยโม่มาตามหาโอวหยางหมิงให้ฟังสั้นๆ รอบหนึ่ง

หลิ่วหมิงฟังจบก็ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า

“ในเมื่อบิดาของเจ้าเป็นศิษย์ตระกูลโอวหยางแน่นอน เรื่องนี้อย่างไรก็คงต้องเริ่มต้นจากตระกูลโอวหยาง เอาเช่นนี้เถิด ข้าจะลองถามสหายตระกูลโอวหยางสองคนดูก่อน”

พูดแล้วหลิ่วหมิงก็พลิกมือเรียกแผ่นค่ายกลสีขาวแผ่นหนึ่งออกมา จากนั้นยิงเคล็ดวิชาหลายสายลงบนนั้นอย่างเร็วไว

บนแผ่นค่ายกลสีขาวมีตัวอักษรน้อยแถวหนึ่งลอยขึ้นมา หลังแสงสีขาวสว่างวูบหนึ่งก็หายไปไม่เห็น

เยี่ยเฮ่าด้านหลังร่างเขาเห็นสิ่งนี้ในดวงตาก็ฉายแววสนใจเล็กน้อย แต่ยังคงนั่งเรียบร้อยอย่างยิ่งไม่ถามสิ่งใดทั้งสิ้น

“หรือนี่จะเป็นแผ่นค่ายกลส่งสารที่ผู้ฝึกฝนของแผ่นดินกลางมักใช้กัน?” ซาฉู่เอ๋อร์มองสำรวจแผ่นค่ายกลสีขาวในมือหลิ่วหมิงอย่างสงสัยใคร่รู้อยู่บ้าง

หลิ่วหมิงพยักหน้าแล้วอดไม่ได้ยกมุมปากขึ้นนิดๆ

ซาฉู่เอ๋อร์ใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายกุ่ยโม่ตั้งแต่เล็ก นิสัยไร้เดียงสาตรงไปตรงมา มีชีวิตตัดขาดจากโลกภายนอก วันนี้พลังบรรลุระดับผลึกแล้วแต่เรื่องมากมายที่เป็นความรู้ทั่วไปในโลกแห่งการฝึกฝนล้วนไม่รู้ ขุยตี้แห่งหนานฮวงกล้าวางใจปล่อยนางออกมาคนเดียวแล้วนางยังสามารถตามหาจนมาถึงตระกูลโอวหยางได้อย่างปลอดภัยอีก

ครึ่งค่อนชั่วยามให้หลัง ลำแสงสีม่วงสองสายก็พุ่งเร็วรี่มาจากท้องฟ้าไกลออกมาไป พวกมันกะพริบวูบหนึ่งแล้วร่อนลงมา เมื่อลำแสงดับหายไปก็เผยร่างของสองพี่น้องโอวหยาง

“พี่หลิ่วเหตุใดจึงจากไปอย่างรีบร้อนเช่นนี้ ยังไม่ทันได้แสดงความยินดีที่ท่านเข้าสู่ระดับแก่นเสมือนสำเร็จต่อหน้าเลย” นัยน์ตาของโอวหยางเชี่ยนทอประกายวูบไหว เมื่อมองเห็นซาฉู่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่หลังร่างหลิ่วหมิง ใบหน้าก็เผยสีหน้าประหลาดเล็กน้อยออกมา

โอวหยางฉินข้างกายนางมองหลิ่วหมิงทีหนึ่งเช่นเดียวกัน แต่จมูกงามกลับแค่นเสียงหยันเบาๆ

เห็นภาพนี้ ในใจหลิ่วหมิงก็อดไม่ได้ยิ้มเจื่อน เห็นชัดว่าสตรีทั้งสองรู้เรื่องที่หัวหน้าตระกูลโอวหยางเสนอการแต่งงานแต่ถูกเขาปฏิเสธแล้ว

แต่อารมณ์กระอักกระอ่วนเล็กน้อยนี่ถูกเขาสลัดทิ้งไปจากหัวอย่างรวดเร็วนัก เขาประสานมือตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้ารีบร้อนจากมาจึงไม่ทันได้บอกลาเซียนทั้งสอง เสียมารยาทแล้วขออภัยด้วย”

“พี่หลิ่วส่งข้อความเชิญพวกเราพี่น้องมาที่นี่อย่างเร่งด่วนเช่นนี้ คงจะไม่ใช่เพื่อสนทนาสัพเพเหระกระมัง เรียกมาเพื่อเหตุใดก็เชิญพูดให้กระจ่างเถิด” โอวหยางฉินเอ่ยอย่างเย็นชา

หลิ่วหมิงหัวเราะฮ่ะๆ แล้วยกมือข้างหนึ่งชี้ซาฉู่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ฮ่ะๆ นั่นแน่นอน ทั้งสองท่านน่าจะยังจำแม่นางซาฉู่เอ๋อร์ที่เคยพบก่อนหน้านี้คนนี้ได้อยู่กระมัง นาง…”