ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 100

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นวดหว่างคิ้ว ระหว่างที่ค้นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอย่างสุดกำลัง

ทว่า ไม่มีร่องรอยความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมแม้แต่น้อย

ภาพภาพนั้น เกรงว่าคงจะเป็นความฝันฉากหนึ่งกระมัง

ยามที่คนเราเหนื่อยล้าถึงขีดสุด สิ่งที่ได้ยิน หรือข้อมูลที่ได้เห็นก่อนนอน มักจะทำงานบนเปลือกสมอง และพัฒนาจนนำไปสู่เนื้อหาของความฝัน

ก่อนนอนตู้เหิงเล่าถึงประสบการณ์ของตงฟางหลีในวัยเยาว์ให้นางฟัง นางสนใจเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง ถึงได้เกิดเป็นความฝันเช่นนี้ออกมา

นี่คือสิ่งที่กล่าวไว้ว่านึกถึงเมื่อตอนกลางวันและเก็บไปฝันยามค่ำคืนกระมัง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลอบยิ้มขมขื่น นางก็คงผิดปกติไปแล้วเช่นกัน ไฉนเลยเรื่องระหว่างตงฟางหลีและซูเตี่ยนฉิงจะเกี่ยวข้องกับนาง?

ชายสารเลวคนหนึ่งที่ตาบอดใจบอดตบตีผู้หญิงย่อมเหมาะสมกับแม่ดอกบัวขาวที่ทำเรื่องไม่ดีแต่โยนความผิดให้คนอื่น บอกได้เพียงแค่ผู้เฒ่าจันทราทำหน้าที่คัดแยกขยะได้ดี แยกขยะที่เป็นอันตรายไปไว้ด้วยกัน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์คิดไปเรื่อยเปื่อย หลังจากดื่มน้ำแกงจื่อซู นางก็เคลิ้มหลับไป

ก้อนเมฆก่อตัวหนาทึบเสียจนอากาศมืดครึ้มตลอดเวลา ราวกับเตรียมโปรยปรายหิมะลงมาห่าใหญ่

เสียงแผดร้องหวีดหวิวของลมหนาวกระทบหน้าต่าง กระดิ่งหยกที่แขวนไว้นอกห้องแกว่งไกวไปมาไม่หยุดหย่อน ลมเหนือพัดม้วนเข้าหาผืนแผ่นดิน สรรพสิ่งเหี่ยวเฉา

ตำหนักหมิงอวี้

ไอเย็นในแววตาตงฟางหลีน่ากริ่งเกรงเสียยิ่งกว่าสภาพอากาศมืดครึ้ม

ตู้เหิงนั่งคุกเข่าหนึ่งข้างลงกับพื้น พร้อมทั้งเหงื่อเย็นไหลอาบลงมา

“ท่านอ๋อง กระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอประทานอภัย? เจ้ามีความผิดอันใด?” น้ำเสียงของตงฟางหลีราบเรียบ ทว่า ยังมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ตู้เหิงทราบดีว่า นี่เป็นการแสดงออกของท่านอ๋องในยามโกรธ

เขาลอบเม้มริมฝีปาก แล้วกล่าวต่อว่า “กระหม่อมมิควรให้พระชายาทำตามอำเภอใจพ่ะย่ะค่ะ”

“อา ทำตามอำเภอใจสินะ” เมื่อตงฟางหลีหวนนึกถึงตอนที่เขาฟื้นขึ้นมา อาภรณ์ถูกปลดเปลื้อง ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่หลับไปพร้อมกับจับข้อมือของเขาไว้ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ ไอสังหารแผ่กระจาย อุณหภูมิราวกับลดลงสองถึงสามองศา