ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 99

ระหว่างอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น รูปภาพบางส่วนได้กระพริบขึ้นอย่างเลือนรางในสมอง

รูปภาพเหล่านั้นพร่าเลือนมาก ราวกับถูกหมอกหนา ๆ ปกคลุมไว้หนึ่งชั้น

ในระหว่างมึนงง ฉินเหยี่ยนเย่ว์ราวกับเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งมองเห็นเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ กลางทะเลสาบท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของลมหนาว

ใบหน้าของเด็กน้อยคนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่าน้ำในทะเลสาบสูงไม่พ้นบ่า ทว่าเขากลับเดินไม่ได้ ได้แต่ดิ้นรนอยู่กลางน้ำ ทว่ายิ่งดิ้นรนเรี่ยวแรงก็ยิ่งลดน้อยลง

เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์หนาวจัด เขาที่ถูกความเย็นกัดมานาน สติสัมปชัญญะพร่าเลือน เบิกตามองตนเองที่กำลังจะร่วงลงไปในทะเลสาบ

เด็กหญิงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจนสุดเสียง ทว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ภายใต้ความร้อนรน นางจึงเดินลงไปในทะเลสาบ ชุดผ้าฝ้ายที่สวมใส่เปียกโชกหนาวเข้าไปถึงกระดูก นางออกแรงจนสุดตัวเพื่อลากเด็กที่หมดสติมาจนถึงริมฝั่ง

ลมพัดแรง พวกเขาเปียกปอนไปทั้งตัวถูกความเย็นจนเนื้อตัวเริ่มเป็นสีม่วง

สถานการณ์ของเด็กหญิงดีกว่าเด็กชายเล็กน้อย นางตบหน้าของเด็กคนนั้น บอกให้เขาอดทน ส่วนนางก็วิ่งไปหาคนมาช่วย

เวลาถัดมา เด็กหญิงก็เจอคนในที่สุด นางชี้ไปยังทิศที่ตั้งของทะเลสาบ ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเสียงดัง จากนั้นก็หมดสติไปในที่สุด

สุดท้ายเด็กชายก็ได้รับความช่วยเหลือ ส่วนเด็กหญิงกลับป่วยหนัก

ภาพประหลาดกระพริบในหัวทีละภาพ ราวกับโลกแห่งความฝัน ทั้งยังเหมือนกับความทรงจำ ดูคลุมเครือและไม่คล้ายเป็นความจริง

สิ่งเดียวที่สามารถมั่นใจได้ก็คือ ลักษณะของเด็กหญิงผู้นั้น คือนางเอง

นอกจากนี้คนที่เด็กหญิงเจอในระหว่างที่กำลังตามหาคน กลับเป็นฮูหยินที่สวมเครื่องประดับเต็มกายและแม่นางน้อยที่สะสวยราวกับบุปผาผู้หนึ่ง

ลักษณะของฮูหยินผู้นั้น คล้ายคลึงกับซูเตี่ยนฉิงเจ็ดถึงแปดส่วน

“พระชายา สำรับเตรียมเสร็จแล้วเพคะ ท่านทานสักหน่อยเถิด” เฝ่ยชุ่ยผลักประตูเข้ามา “บ่าวทำรสชาติอ่อน ๆ มา ท่านลองชิมดูว่าถูกปากหรือไม่เพคะ?”

หลังจากได้ยินเสียงของเฝ่ยชุ่ย ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันลืมตาทันที

ภาพตรงหน้า ไม่มีหิมะโปรยปรายปกคลุมไปทั้งแผ่นดิน ไม่มีลมหนาวที่คอยพัดหวีดหวิว แต่นางกลับเย็นยะเยือกไปทั้งกาย