ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 102

แม่นางดอกบัวขาวปากหวานก้นเปรี้ยวผู้นั้น มาทำอะไรจวนอ๋องในยามนี้?

หรือว่าแสร้งมาเยี่ยมเยียนตงฟางหลี?

เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้น ความโกรธก็พุ่งทะลักขึ้นมา พลังหลุดจากการควบคุมเล็กน้อย

เมื่อวาน นางและตงฟางหลีต่างบาดเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย มีเพียงซูเตี่ยนฉิงเท่านั้นที่เป็นผู้ชนะ เมื่อคิดถึงท่าทีแสร้งทำเป็นอ่อนแอของหญิงซ่อนดาบในรอยยิ้มผู้นั้น ก็นึกรังเกียจเสียจนอยากจะอาเจียน

ตอนที่ยังแตะต้องไม่ถึงหญิงผู้นั้นเจตนาเดิมของนางคือเป็นเหมือนน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง รอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม นางจะนำตงฟางหลีไปคืนให้ในสภาพที่สมบูรณ์

แต่ ผ่านเรื่องราวเมื่อวานนี้มา นางจึงเปลี่ยนความตั้งใจ

คนที่กล้ามาคิดร้ายบนหัวนาง นางจักต้องฉีกเป็นชิ้น ๆ ถึงจะดี

“นางยังอยู่ที่ประตู?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จ้องไป๋โค้ว แล้วเอ่ยถามต่อ “ยังไม่ถึงตำหนักหมิงอวี้อีกหรือ?”

“เหอะ เจ้าร้อนรนขึ้นมาล่ะสิ?” ไป๋โค้วยกสองมือขึ้นกอดอก ด้วยท่าทางยินดีกับความทุกข์ของผู้อื่น “ท่านอ๋องและแม่นางซูเกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน ชายมีความสามรถส่วนหญิงก็หน้าตาสวยงามช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก”

“หวังว่าท่านอ๋องจะตาสว่าง หย่ากับหญิงอสรพิษอย่างเจ้าเสีย”

“แม่นางซูเป็นถึงหญิงงามอันดับหนึ่ง งามล่มเมือง เพียงยิ้มออกมาก็สามารถดึงดูดผีเสื้อมารวมกันได้ เจ้าดูตัวเจ้าเองสิ หน้าเหลืองผิวซีด อ่อนแอเสียจนลมพัดยังต้านไว้ไม่อยู่ คล้ายกับถั่วงอกต้นหนึ่งเสียจริง”

“ท่านอ๋องงดงามราวกับเทพเซียน แต่งกับหญิงที่หน้าตาอัปลักษณ์จิตใจยังโหดเหี้ยมเช่นเจ้า ช่างไม่เหมาะสมจริง ๆ”

“ขอเพียงท่านอ๋องรีบหย่ากับเจ้า ชายาอสรพิษที่ถูกทิ้งเช่นเจ้า เหมาะจะแต่งกับขอทานเท่านั้น...”

ไป๋โค้วก่นด่าอย่างสนุกสนาน ยิ่งด่าก็ยิ่งเสพติด

หลังจากก่นด่าอยู่นาน ก็ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ พลันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

นางเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว ถึงได้พบว่าพระชายาอสรพิษกำลังยิ้มอย่างสดใสเต็มใบหน้า

รอยยิ้มเฉิดฉายดั่งบุปผาฤดูใบไม้ผลิที่เบ่งบาน