ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 104

ไป๋โค้วร้องอืออืออาอา

ลำคอที่เมื่อสักครู่จังจะฝืนเปล่งเสียงออกมาได้นั้น ตอนนี้ ราวกับว่าคอได้พังไปแล้ว พูดไม่ออก ทำได้เพียงอ้าปากกว้างและหอบหายใจเฮือกใหญ่เท่านั้น

นางพยายามอยู่หลายครั้ง ทว่ามิอาจเปล่งเสียงออกมาได้ แม้กระทั่งเสียงร้องพื้นฐานยังทำไม่ได้

กลายเป็นคนใบ้อย่างกะทันหัน นางทั้งหวาดกลัวทั้งโกรธ จึงจ้องมองฉินเหยี่ยนเย่ว์ด้วยสายตาอันเหี้ยมโหด แล้วถลาเข้าหาราวกับคนสติเฟื่องก็มิปาน

“หยุด หยุดก่อน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หลบไป๋โค้ว “ข้าบอกเจ้าได้ว่า ฤทธิ์ยาอยู่ได้เพียงสามวันเท่านั้น พ้นสามวันไปแล้ว ฤทธิ์ยาจักหายไป เจ้าจักกลับมาเป็นปกติเช่นเดิม แต่ หากเจ้ากล้าก่อความวุ่นวายต่อ ข้ามิรังเกียจที่จะทำให้เจ้ากลายเป็นใบ้ไปตลอดชีวิต”

“ไป๋โค้ว ข้าพูดได้ย่อมทำได้ หากเจ้ามิเชื่อ เจ้าสามารถลองได้”

ไป๋โค้วกำหมัดแน่น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มิได้ข่มขู่นางอย่างแน่นอน หญิงผู้นี้ทำได้ทุกอย่างอย่างแท้จริง

หากนางยังฝืนโจมตีต่อไป ไม่เพียงแค่เอาเปรียบไม่ได้ แต่จะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบด้วย และมีความเป็นไปได้ที่จะได้รับผลลัพธ์ที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม แม้กระทั่ง หากยั่วยุหญิงอสรพิษผู้นี้ นางจักต้องตาย

ไป๋โค้วกลัวว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์จะลงมือกับตนอีก จึงมิกล้าสาวเท้าไปข้างหน้า ทำได้เพียงจับจ้องด้วยสายตาเหี้ยมโหดเท่านั้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เพิกเฉยต่อสายตาสังหารคนของไป๋โค้ว แล้วนั่งลงหน้าโต๊ะสำหรับแต่งหน้าอย่างเงียบ ๆ

นางในยามนี้ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าขาวซีด จำเป็นจักต้องแต่งกายให้เรียบร้อยเสียใหม่จึงจะไปพบซูเตี่ยนฉิงได้

นางใช้แป้งน้ำที่บดมาจากผงไข่มุกทาลงบนใบหน้า เพื่อปกปิดรอยคล้ำรอบดวงตาและใบหน้าขาวซีด

จากนั้นใช้ที่ทาปากทาที่เปลือกตา ปัดที่แก้ม และทาที่ริมฝีปาก จากนั้นใช้ดินสอเขียนคิ้ววาดหางคิ้วให้ยกขึ้น และวาดเส้นที่บางและยาวที่ปลายหางตา

หลังจากใบหน้าซีดเซียวของนางเมื่อสักครู่ ผ่านการแต่งเติมแบบง่าย ๆ ก็กลับมาดูงดงามดั่งเดิม

หางคิ้วที่ยกขึ้นและปลายหางตา เพิ่มความน่าเกรงขามขึ้นเล็กน้อย ให้ความรู้สึกคุกคาม กดดันที่ไม่ได้มาจากความโกรธ

นับว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์พึงพอใจกับการแต่งหน้านี้