ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 105

นางยืนกลางสวน ไร้ความเศร้าโศก ไร้ความยินดี

สายลมพัดมา พัดเอาหมอกยามเย็นกระจายออกไป พัดปลายผมของนางให้พลิ้วไสว เส้นผมปัดผ่านแก้ม นางใช้มือเปล่าเกี่ยวเส้นผมไปทัดหลังใบหูอย่างแผ่วเบา แล้วยืนรออย่างสงบ

รอประมาณหนึ่งเค่อ ก็มองเห็นเกี้ยวของซูเตี่ยนชิงกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ได้จากที่ไกล ๆ

ทั้งสองฝั่งเกี้ยวมีสาวใช้และแม่นมหนึ่งคน พวกเขาแต่ละคนเชิดหน้าขึ้น ด้วยท่าทีหยิ่งผยอง

เนื่องจากฉินเหยี่ยนเย่ว์ขวางทางไว้ เกี้ยวจึงทำได้เพียงหยุดชะงัก

ซูเตี่ยนฉิงเปิดผ้าม่าน นัยน์ตาสองข้างแดงก่ำ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ราวกับดอกสาลี่ต้องฝน “แม่นางฉิน เสด็จพี่หลีสบายดีใช่หรือไม่? โปรดพาข้าไปเจอเขาสักหน่อยเถิด”

“วางใจเถิด เขามิตายหรอก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองต้นหญ้ายามพลบค่ำที่อยู่ไกลออกไป แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แม่นางซูมาที่จวนอ๋อง เพื่อทักทายท่านอ๋องเช่นนั้นหรือ? หากใช่ เช่นนั้นเจ้าก็รู้คำตอบแล้ว ท่านอ๋องไม่สะดวกรับแขก เชิญเจ้ากลับไปเถิด”

ซูเตี่ยนฉิงสำลัก

เดิมนางคิดว่า ที่นี่คือจวนอ๋องเจ็ด ถึงอย่างไรฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็ควรจะซ่อนตัว และสุภาพสักหน่อย

คาดไม่ถึงเลยว่า หญิงผู้นี้จะสุภาพไม่เป็นเลยสักนิด

เมื่อเอ่ยปากพูด ก็เป็นการประกาศสงคราม

นางเดินออกจากเกี้ยว มายืนประชันหน้าฉินเหยี่ยนเย่ว์

“พระชายาเจ็ดตั้งใจมาขวางให้ข้าอยู่ที่นี่เช่นนั้นหรือ?” ซูเตี่ยนฉิงสะอื้นฮัก ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา ด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “เจ้ากลัวว่าข้าจะพบกับเสด็จพี่หลีหรือ?”

“เจ้าจะพบตงฟางหลีหรือไม่ข้ามิได้สนใจ แต่ ข้ารู้ว่าตอนนี้เขาไม่ต้องการพบเจ้า” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

นางมิได้โกหก

ในบรรดาข่าวที่ล้วงถามจากปากของตู้เหิงมาได้นั้น อาการที่ข้อมือของตงฟางหลีจักต้องเก็บเป็นความลับ บาดแผลที่ขาจักต้องเก็บเป็นความลับยิ่งกว่า