ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 106

ซูเตี่ยนฉิงแววตาเป็นประกาย พลางพยักหน้า “พวกเจ้าพูดได้มีเหตุผล ฟางเฉ่า เจ้าไปเชิญพระชายาออกไปอยู่อีกฝั่งเสีย”

แม้ปากจะพูดว่าเชิญ ในแววตากลับประกายลำแสงร้ายกาจและเหี้ยมโหด

สาวใช้นามว่าฟางเฉ่าเห็นแววตาของเจ้านาย ก็เข้าใจทันที นางเชิดหน้าขึ้น เดินตรงไปยังฉินเหยี่ยนเย่ว์

“สุนัขดีไม่ขวางทาง หากเจ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็ถอยออกไปเสียดี ๆ” นางใช้คางเผชิญหน้ากับฉินเหยี่ยนเย่ว์ รูจมูกเชิดขึ้นฟ้า “คุณหนูของพวกเรามาเยี่ยมท่านอ๋อง ไม่ได้มาเยี่ยมเจ้า เจ้าอยู่ที่นี่มิจำเป็นต้องมาชี้นิ้วสั่ง”

“แล้วก็ หยุดคิดจะเอาตำแหน่งพระชายามากดดันพวกเราเสีย หากเจ้ามิได้ใช้วิธสกปรก ตำแหน่งพระชายาคงมิหลุดไปจนถึงเจ้า”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จ้องมองท่าทียโสโอหังของสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชา

เกรงว่าซูเตี่ยนฉิงคงจะถูกตามใจมากเกินไปเสียแล้ว กระทั่งสาวใช้ที่พามาล้วนหยิ่งผยอง คิดว่าโลกทั้งใบเป็นมารดา ที่ต้องตามใจนางเช่นนั้นหรือ?

นางมองสาวใช้เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ก็หลุบตาลง รอยยิ้มมุมปากฉีกกว้างขึ้นต่อเนื่อง

หนี้ของเมื่อวาน ก็ทวงคืนจากสาวใช้ที่แสนจะยโสคนนี้ก่อน

ฟางเฉ่าเห็นว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่หลบ แววตาเปล่งประกายความร้ายกาจวาบขึ้นมา นางเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ทั้งยังแข็งแรง และยังเป็นวรยุทธ์ ขอเพียงกระแทกเบา ๆ ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงก็จะถูกชนจนกระเด็นไปอีกฝั่ง

หากได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยโดยมิได้ตั้งใจ ทำได้เพียงแค่โทษนางที่ยืนขวางทางเสียแล้ว

“พระชายา โปรดหลีกทางเพคะ” ขณะที่นางกล่าว ร่างกายกลับพุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ลอบกำหมัดแน่น เตรียมที่จะต่อยฉินเหยี่ยนเย่ว์สักหมัดตอนที่ชนกัน

ขณะที่กำลังจะชนเข้ากับฉินเหยี่ยนเย่ว์

ฉินเหยี่ยนเย่ว์กลับหมุนกายไปอีกด้าน ฟางเฉ่าจึงชนกับอากาศ ภายใต้ผลของแรงเฉื่อย ร่างกายจึงคะมำไปข้างหน้าโดยที่ควบคุมไม่ได้

ขณเดียวกันนั้นเอง ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ยื่นเท้าออกไปหนึ่งข้าง เดิมฟางเฉ่าที่จุดศูนย์ถ่วงไม่ดีอยู่แล้ว จึงล้มหกคะมำ หน้าทิ่มพื้นดิน

ใบหน้ากระแทกลงบนแผ่นหินแข็งแกร่ง ผิวหน้าหลุดลอกไปหนึ่งชั้น