ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 107

ผู้คนหาได้เห็นชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

พวกเขาเห็นเพียงแค่ว่า ในยามที่ฟางเฉ่ากำลังจะจับพระชายานั้น จู่ ๆ นางก็หยุดชะงักไป พร้อมทั้งถูกพระชายาตบหน้าไปเสียฉากใหญ่

การตบนั้น ทั้งรุนแรงและรวดเร็ว มีเพียงเสียงตบเพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เท่านั้นที่ดังสนั่นกึ่งก้องไปทั่วทั้งบริเวณ ทำเอาผู้คนที่ได้ยินนึกอกสั่นขวัญผวาไปตาม ๆ กัน

ฟางเฉ่าหาได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดไม่ ทว่า หลังจากที่ถูกตบเข้าอย่างเต็มแรงนั้น ใบหน้าของนางพลันบวมเปล่งขึ้นมาในทันที หัวสมองตกอยู่ในมึนงงอื้ออึง แววตาเหม่อลอย พร้อมทั้งเลือดสด ๆ ที่ไหลลงมาจากมุมปากของนาง

เมื่อเธอเห็นเลือดไหลออกมานั้น ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก จึงรีบร้อนผลักนางออกไปให้พ้นทาง

เมื่อฟางเฉ่ามิมีคนคอยพยุงแล้วนั้น ร่างกายของนางพลันอ่อนแรงล้มลงไปบนพื้นในทันที พลางเหลือกตาขาวขึ้น ก่อนจะมีอาการกระตุกขึ้นมาสองสามครั้งแล้วจึงแน่นิ่งไป

“เจ้า เจ้าทำอะไรลงไป” แม่นมที่กำลังตกใจนั้น พลันรีบวิ่งเข้ามาหาฟางเฉ่าในทันที พลางเอามืออังไปที่จมูกเพื่อตรวจสอบดูว่ายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ โชคดี ยังหายใจอยู่

“มันจะเกินไปแล้ว ที่แห่งนี้คือจวนอ๋องเจ็ด นี่เป็นวิธีการต้อนรับแขกบ้านแขกเรือนของจวนอ๋องเจ็ดเช่นนั้นหรือ?” แม่นมพลันลุกขึ้น ใบหน้าของหญิงชราพลันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

“โอ้? ในยามนี้เอ่ยถึงการต้อนรับแขกขึ้นมาแล้วหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลางแย้มยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา “ข้าละพร่ำบอกกับพวกเจ้าด้วยความหวังดีไปแล้ว แต่พวกเจ้าหาได้คิดฟังคำข้าไม่ ทั้งยังมากล่าววาจาประชดประชันกับข้าอีก”

“ยามที่นายหญิงของพวกเจ้าอาละวาดฟาดงวงฟาดงา เหตุใดถึงมิมีผู้ใดคิดขึ้นมาบ้างเล่าถึงการกระทำของตนเองในฐานะแขกผู้มาเยือน? โดยเฉพาะนางกำนัลสาวใช้ตัวเล็ก ๆ ที่กล้าบุกเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับตัวข้าที่เป็นพระชายาเช่นนี้! ผู้ใดมอบความกล้าเหล่านี้ให้กับพวกเจ้ากัน!”

“พวกเราเพียงแค่ต้องการมาเยี่ยมท่านอ๋องเจ็ดเท่านั้น” แม่นมพลางกล่าวออกมาด้วยท่าทีเศร้าใจ“คุณหนุของข้าผู้มีจิตใจดีมีเมตตา เพียงแค่ต้องการมาดูบาดแผลของท่านอ๋องเจ็ด นางทำสิ่งใดผิดกัน? นี่มันมากเกินไปแล้ว! เกินไปแล้วจริงๆ!”

“ฮ่าฮ่า มากเกินไปหรือ? ข้าลงโทษแขกที่กระทำตัวหยาบคาย เพียงเท่านี้ข้ากลับกลายเป็นคนที่มีปัญหาในการต้อนรับแขกไปแล้วงั้นหรือ? ข้าเพียงแค่สั่งสอนสาวใช้ที่กระทำตัวไร้มารยาทต่อข้าเท่านั้น เท่านี้เรียกว่าข้ารังแกผู้คนแล้วงั้นหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยิ้มเยาะออกมา

“พวกเจ้ายึดถือการกระทำของคนชั้นต่ำให้กับตน กลับต้องการการกระทำแม่พระจากผู้อื่น”

นางจงใจเน้นคำว่า "ชั้นต่ำ"สองคำนี้

เมื่อแม่นมได้ยินฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวคำว่าการกระทำของคนชั้นต่ำมาแสดงออกถึงการกระทำของพวกนางนั้น ใบหน้าพลันบิดเบี้ยวไปด้วยความน่าเกลียดในทันที พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาด้วยความสั่นเทา “ฉินเหยี่ยนเย่ว์ เจ้าอย่ารังแกคนอื่นให้มันมากเกินไปนัก”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันรีบเดินเข้ามาที่เบื้องหน้าของแม่นมด้วยความรวดเร็ว พร้อมทั้งยกขาขึ้นมาและถีบไปยังหน้าอกของแม่นมอย่างเต็มแรง "เจ้าที่เป็นข้ารับใช้ ผู้ใดอาจหาญมอบความกล้าให้เจ้ามาเอ่ยเรียกนามของข้ากัน?”