ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 109

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์ เจ้ารู้สึกไม่พอใจข้า เป็นเพราะในใจพี่หลี่มีเพียงข้าอยู่ในใจใช่หรือไม่”

“พี่หลีชอบข้า หาใช่ความผิดของข้าไม่ เจ้าเอาความโกรธโมโหของตนมาลงที่ตัวข้าเช่นนี้ มิคิดว่ามันเกินไปหน่อยหรือ?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สะบัดมือไปในทันที “ซูเตี่ยนฉิง เจ้าอย่าได้หลงตัวเองเกินไปนัก เจ้าหมายความว่าข้าอิจฉาเจ้าเช่นนั้นหรือ? อิจฉาที่ตงฟางหลีชอบเจ้าหรือ?"

“เจ้าช่วยเก็บอาการหน่อยได้หรือไม่ ? ตงฟางหลีจักชอบเจ้าหรือไม่นั้นมันมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับข้าเลยสักนิด ข้าเองก็มิชอบบุรุษเจ้าชู้เช่นนั้นเหมือนกัน พวกเจ้าสองคนต่างหากถึงจะเป็นขยะร้ายที่เกิดมาเพื่อกันและกันยิ่งนัก ข้าละหวังว่าผู้เฒ่าแห่งความรักจักผูกมัดพวกเจ้าเอาไว้ด้วยกันแน่น ๆ เสีย”

ลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามา ทำเอาต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาส่งเสียงดังกรอบแกรบ

ซูเตี่ยนฉิงพลางมองไปที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ทั่วร่างถูกปกคลุมไปด้วยหอกหนามบาง ๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา นัยน์ตาของนางมืดมนมิต่างกับฝากฟ้าในยามนี้ยิ่งนัก

นางมักจะเป็นคนวางแผน ทั้งยังชอบนั่งอยู่บนภูเขาเพื่อดูเสือสู้กันมาโดยตลอด ทว่า นางในยามนี้โมโหจนปวดตับยิ่งนัก

“พวกเจ้าทุกคนลงไปรอก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องบางอย่างอยากจะพูดคุยกับพระชายา” ซูเตี่ยนฉิงกล่าว

เหล่าข้ารับใช้ที่หามเกี้ยวนั้นต่างลอบสบตากัน ทว่า หาได้กล้าขัดคำสั่งเจ้านายของตนไม่ จึงค่อย ๆ ทยอยออกไปทีละคน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่สั่งการให้ข้ารับใช้และนางกำนัลของตนออกไปจากศาลายวี่ถังก่อนหน้านั้น

ในยามนี้ ศาลาหลังใหญ่จึงเหลือเพียงแค่สี่คน

สาวใช้ที่ถูกเข็มยาสลบ ทั้งยังถูกฉินเหยี่ยนเย่ว์ตบหน้าไปหลายครั้งหลายครานั้น นางมิอาจลุกขึ้นยืนได้

แม่นมที่ถูกฉินเหยี่ยนเย่ว์ถีบสองครั้ง โมโหนางยิ่งนัก ดวงตาทั้งสองข้างพลันแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

ซูเตี่ยนฉิงที่มีสีหน้ามืดครึ้มนั้น "แม่นมหลี่ จับนางเอาไว้ให้ข้า!"