ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 110

“นังสารเลว เจ้าเอาอันใดให้ข้ากินกัน?” หลังจากที่แม่นมหลี่ขยับตัวได้แล้วนั้น ดวงตาของนางพลางเบิกกว้างออกมาในทันที พร้อมทั้งเกาไปที่ลำคอของตนอย่างบ้าคลั่ง

เม็ดยาที่ละลายในลำคอออกไปแล้วนั้น ทำให้ไม่สามารถหยิบมันออกมาได้

“ส่งยาถอนพิษมาให้ข้าเดี๋ยวนี้” แม่นมหลี่พลันรีบวิ่งเข้ามา“นังสารเลว มอบยาถอนพิษมาให้ข้าเร็ว ๆ เสีย”

เพี้ยะ!

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลางตบไปที่ใบหน้าของนางในทันที "สุนัขของผู้ใดมิยอมล่ามเอาไว้ให้ดี เอาแต่วิ่งวุ่นกัดผู้อื่นไปทั่ว"

ก่อนหน้านั้นแม่นมหลี่ถูกเตะออกมา ในยามนี้ยังมาถูกตบอีก ทั้งยังถูกวางยาพิษอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว นางในยามนี้คล้ายจักเป็นบ้าอยู่รอมร่อ มารยาทผลประโยชน์อันใดต่างก็หลงลืมไปจนหมดสิ้น ในยามนี้นางได้แต่กรีดร้องไปมามิต่างจากคนบ้าคนหนึ่ง

“สตรีน่ารังเกียจ ข้าไม่ยอมจบกับเจ้าง่าย ๆ แน่”

แม่นมหลี่กางเล็บมือก่อนจะวิ่งพุ่งตรงไปหาฉินเหยี่ยนเย่ว์

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลางเคลื่นกายหลบนางเล็กน้อย

หลังจากที่หลบออกไปแล้วนั้น นางพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีขบขันว่า “ข้าจักบอกอะไรกับเจ้าไว้ ยิ่งเจ้าขยับตัวมากเมื่อใด ยาพิษก็จะแพร่กระจายไวมากเท่านั้น หากเจ้าอยู่นิ่ง ๆ มิขยับตัว ยาพิษย่อมแพร่กระจายช้าลง”

แม่นมหลี่หาได้นึกเชื่อใจไม่ นางพยายามที่จะพุ่งตัวเข้ามาอีกครั้ง

“ความร้อนคือจุดเริ่มต้นของไฟและไฟคือบ่อเกิดของความร้อน อวัยวะภายในของเจ้าในยามนี้คล้ายกับมีไฟลุกไหม้อยู่ภายในก็ไม่ปาน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “หากเจ้ายังคงเคลื่อนไหวต่อไป ไม่นานนักความร้อนจักแพร่กระจายไปทั่วร่าง เมื่อนั้นเจ้าก็จักสิ้นใจไปด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน”

“หากเจ้าอยู่เฉยๆ พร้อมแลบลิ้นออกมาเสมือนกับสุนัขละก็ ความร้อนจากอวัยวะภายในจะเคลื่นตัวมาที่ลิ้น ท้ายที่สุดแล้วมันจักเป็นการช่วยชีวิตเจ้า แต่จะทำให้ลิ้นของเจ้าเน่าเปื่อยแทน”

“แน่นอนว่า หากเจ้าอยากจะตาย เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้ามิเตือนเจ้าแล้วกัน”

ในคราแรกแม่นมหลี่รู้สึกสงสัยยิ่งนัก ทว่า อวัยวะภายในของนางรู้สึกเหมือนถูกแผดเผาอยู่จริง ๆ ทั้งยังคล้ายกับมดที่กำลังกัดแทะอยู่ก็ไม่ปาน