ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 111

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หรี่ตาลง พร้อมทั้งยกมือขึ้นมา

พร้อมทั้งเสียงเพี้ยะที่ดังขึ้นมา! เพี้ยะ! เสียงตบพลันดังกึ่งก้องไปทั่ว โดยเฉพาะลมหนาวที่พัดพาจนลึกเข้ากระดูกเช่นนี้

แม่นมหลี่ถูกตบจนตะลึงไปในทันที

ใบหน้าของนางพลันค่อย ๆ แสดงความเจ็บปวดออกมา ลิ้นคล้ายกับถูกไฟไหม้ ทำเอานางรู้สึกเจ็บปวดเสียจนทนแทบไม่ไหว

“เมื่อครู่เจ้าอยากจะจับข้าฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ใช่หรือไม่?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จ้องมองแม่นมหลี่ “เมื่อครู่ เจ้ายังเอ่ยเรียกข้าว่านังสารเลวใช่หรือ?”

“มิว่าข้าจักมิสมควรมากเพียงใด ทว่า ข้าก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นถึงพระชายา ตำแหน่งนี้หาใช่ข้าแต่งตั้งด้วยตนเองไม่ หากแต่องค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบันเป็นผู้ออกราชโองการแต่งตั้ง เป็นถึงพระชายาเอกของท่านอ๋องเจ็ด เจ้าที่เป็นเพียงข้ารับใช้ในจวนตระกูลเสนาบดีซูกลับหาญกล้าตั้งคำถามต่อราชโองการอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์จักรพรรดิเช่นนั้นรึ? กล้าดูหมิ่นข้าเช่นนี้ เป็นผู้ใดที่มอบความกล้าให้กับเจ้ากัน?”

“ถุ้ย” หลังจากแม่นมหลี่ได้สติกลับมาแล้วนั้น นางพลันกอบกุมใบหน้าของตนเอง พลางเอ่ยวาจาร้ายกาจออกมา “ถึงแม้ว่าเจ้าจักมีตำแหน่งเป็นถึงพระชายา ข้าก็ไม่กลัว...”

ยังมิทันที่นางจะพูดจบ ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็ยกมือขึ้นมาตบแม่นมหลี่อีกครั้ง

หากแต่การตบในครานี้ รุนแรงและหนักหน่วงกว่าเดิมยิ่งนัก

รอบดวงตาของแม่นมหลี่พลันแดงก่ำขึ้นมาในทันที นางที่โกรธโมโหเสียจนลืมไปว่า ตนเองมิสามารถขยับตัวได้ พลางกรีดร้องเพื่อพุ่งตัวเข้ามาในทันที

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หามุมที่เหมาะสม ก่อนจะยกเท้าขึ้นเพื่อเตะไปที่หัวใจของนางอย่างเต็มแรง

แม่นมหลี่พลันถอยหลังไปสองก้าว ยามที่นางต้องการจะลุกขึ้นยืน ความร้อนพลันลุกลามไหม้ไปยังอวัยวะภายในแผ่กระจายไปทั่วร่างในทันที

เสมือนว่าทั่วร่างของนางกำลังถูกมดแทะก็ไม่ปาน ความเจ็บปวดทรมานทั้งหมดพลันพุ่งตรงไปสมอง ไม่นานนักสีหน้าของนางจึงค่อย ๆ ซีดเผือดลง พร้อมทั้งลมหายใจที่สูดเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนที่แววตาของนางจักเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความตาย

“ข้าบอกเจ้าแล้ว” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว "ตราบใดที่เจ้ายังคงนิ่งเงียบมิขยับตัว พิษย่อมถูกแผ่กระจายมาทางลิ้นของเจ้า หากเจ้ายังคิดดื้อดึงที่จะขยับตัวอีก ย่อมมีเพียงแต่ความตายเท่านั้นที่รออยู่"

“ใช่แล้ว แม่นมหลี่ท่านรู้หรือไม่ว่ามารดาของข้าเองก็มียศมีตำแหน่งเช่นกัน? นางเป็นถึงฮูหยินขั้นเอก เจ้าที่ฟังความจากลมเป็นฝน ใส่สีตีไข่ใส่ร้ายมารดาข้าเช่นนี้ เข้ากำลังสงสัยในราชโองการอันศักดิ์สิทธิ์ที่องค์จักรพรรดิเป็นผู้มอบให้ใช่หรือไม่? ข้าเชื่อว่า แม้แต่เสนาบดีซูก็มิกล้าทำเช่นนี้อย่างแน่นอน”