ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 112

หน้าผากของฉินเหยี่ยนเย่ว์เต้นตุบ ๆ อยู่หลายครั้ง

นางกำลังสับสน

นางคิดอยู่เสมอว่าตงฟางหลีไม่ลังเลเลยที่จะตัดเอ็นข้อมือของตนเพื่อปกป้องซูเตี่ยนฉิง

เมื่อได้ฟังคำพูดบางคำของซูเตี่ยนฉิงแล้ว ก็ราวกับมีสายฟ้าสีน้ำเงินฟาดเข้าที่หน้าผาก

หาก...

หากยามนั้น ตงฟางหลีไม่ตัดเอ็นข้อมือจนขาด นางอาจจะถูกซูเตี่ยนฉิงผลักตกจากศาลาไปแล้ว

ตกลงมาจากที่สูงปานนั้น จะต้องตายอย่างแน่นอน

กระนั้น ตงฟางหลีกลับเอ่ยขึ้นในช่วงเวลาคับขันและขัดขวางเรื่องทั้งหมดนี้

ครั้นมองเช่นนี้แล้ว จุดประสงค์แท้จริงที่ตงฟางหลีเลือกตัดเอ็นข้อมือ บางทีมันอาจจะไม่ง่ายอย่างที่นางคิดก็เป็นได้

บางทีอาจเป็น...เป็นตงฟางหลีที่ช่วยชีวิตนาง?

ทว่า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ตัดเอ็นข้อมือ ก็ยังสามารถให้ตู้เหิงออกหน้าช่วยคนได้นี่

กระนั้นตงฟางหลีกลับเลือกเส้นทางที่เกือบจะเป็นการทำร้ายตนเอง

เมื่อมีความคิดชุดหนึ่งผุดเข้ามาในใจ นางยังคงไม่เข้าใจเจตนาของตงฟางหลี แต่ที่น่าแปลกก็คือ ลมหายใจที่ติดขัดอยู่ในหัวใจสลายไปอย่างยากจะอธิบาย

“ข้ารู้สึกว่ามันน่าเสียดาย” เสียงของซูเตี่ยนฉิงน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก “เห็นได้ชัดว่าอีกเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น”

“อย่างไรก็ตาม โชคดีของท่านต้องมาสิ้นสุดลงที่นี่แล้วล่ะ” นางเดินไปหาฉินเหยี่ยนเย่ว์ “ท่านเพิ่งทุบตีสาวใช้และแม่นมของข้า ข้าเองก็จะดูแลท่านอย่างดีแน่นอน”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าถือสิทธิ์อันใด?”

ซูเตี่ยนฉิงมิได้พูดพล่าม นางยกมือขึ้น ลมจากฝ่ามืออันรุนแรงก็กระทบฉินเหยี่ยนเย่ว์

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หลบเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการตบใบหน้า