ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 113

นี่คือใบหน้าที่แท้จริงของซูเตี่ยนฉิง

ภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่งามล่มเมืองกลับมีหัวใจอันดำมืดซุกซ่อนอยู่

“เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าข้าจะโง่งมจัดการกับเจ้าแบบเดียวกับที่จัดการกับสาวใช้และแม่นมของเจ้า?” เสียงของฉินเหยี่ยนเย่ว์เบา คิ้วขมวดเข้าหากัน

“ซูเตี่ยนฉิง ที่เจ้าส่งคนทั้งหมดออกไป เป็นเพราะกลัวว่าใบหน้าที่แท้จริงของตนจะถูกเปิดเผยสินะ? เจ้าช่างทำงานอย่างหนักเพื่อรักษารูปลักษณ์อันน่าสมเพชของหญิงงามล่มเมือง เหนื่อยมากเลยกระมัง?”

“เช่นนั้นก็ให้ข้าฉีกทึ้งหน้ากากของเจ้าออกเป็นอย่างไรเล่า?”

นางเอ่ยจบก็แตะแขนเสื้อ มีสายลมหอมวูบหนึ่งพัดผ่าน

ซูเตี่ยนฉิงแอบคิดว่าแย่แล้ว จึงปล่อยข้อมือของฉินเหยี่ยนเย่ว์อย่างรวดเร็ว ถอยหลังไปสองก้าว ปิดปากปิดจมูก และรอสักพักก่อนจะกล้าปล่อยมือลง

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์ ข้าน่าจะเคยบอกท่านแล้ว ว่าท่านลอบกัดข้าไม่ได้หรอก” ซูเตี่ยนฉิงสะบัดแขนเสื้อ มีมีดเล่มหนึ่งปรากฏอยู่ในมือของนาง “หากข้ากรีดมันลงบนใบหน้าของท่านก่อนเล่า?”

“ลมหอมเมื่อครู่นั่นไม่มีพิษ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หัวเราะเบา ๆ “มันก็แค่แป้งน้ำธรรมดา”

“แป้งน้ำ?” ซูเตี่ยนฉิงขมวดคิ้ว

“เงินหนึ่งตำลึงต่อแป้งน้ำหนึ่งกล่อง สำหรับคุณหนูเช่นเจ้า เกรงว่าจะไม่เคยใช้เครื่องประทินโฉมคุณภาพต่ำเช่นนี้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยขึ้นเสียงเบา “เมื่อครู่นี้ข้าเพียงแค่อยากให้เจ้าอยู่ห่างจากข้าหน่อยเท่านั้นเอง ที่สุดแล้วสิ่งที่ควรทำข้าก็ได้ทำทั้งหมดแล้ว”

“วางมาดใหญ่โตตบตาผู้อื่น?” ซูเตี่ยนฉิงใช้มือปัดเสื้อผ้า ขณะที่สีหน้าเย็นชาและน่ากลัว

“วางมาดใหญ่โตตบตาผู้อื่น? เฮอะ ตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มใช้วิธีการน่ากลัวมาจัดการกับเด็กอายุไม่ถึงสิบขวบเช่นองค์ชายสิบ ข้าก็รู้ได้ว่าเจ้าฉลาดมาก ทำเรื่องใดก็จะไม่ทิ้งร่องรอยไว้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “ข้าเองก็ไม่ได้วางแผนที่จะใช้วิธีการดาษดื่นเพื่อจัดการกับเจ้าเช่นกัน”

นางเหยียดข้อมือออกพลางขมวดคิ้ว “ข้าจึงเคลือบพิษบนข้อมือของตัวเอง”

หากซูเตี่ยนฉิงคิดจะปัดเข็มเงินทิ้งไป ก็จำเป็นต้องจับข้อมือของนาง

เมื่อสัมผัสเพียงเล็กน้อย พิษจะแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อก็ดูฝ่ามือของเจ้าเสียสิ”

ซูเตี่ยนฉิงสะท้าน มองลงไปโดยไม่รู้ตัว