ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 120

“ตู้เหิง พานางกลับเรือนโยวหลัน” ตงฟางหลีหลุบตาลง “ข้าไม่อยากเจอนาง”

“ท่านไม่อยากเจอข้า ได้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่พอใจเล็กน้อย “บังเอิญพอดี ข้าก็ไม่อยากเจอท่านเช่นกัน”

“ตงฟางหลี ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าท่านเป็นคนฉลาดมาตลอด ตอนนี้เพิ่งมารู้ ว่าก่อนหน้านี้ข้าตาบอดไปจริง ๆ ท่านก็คือคนชั่วช้าที่ใจบอดตาบอดสมองมีหลุมที่พอเห็นหญิงงามก็ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง”

เมื่อนึกถึงเขาที่ปกป้องซูเตี่ยนฉิงผู้นั้นเช่นนั้นเช่นนี้ ไฟโกรธในใจก็พวยพุ่งขึ้นมา

“ฉิงเอ๋อร์ของท่านทำอะไรล้วนดีไปหมด คนเช่นท่าน เมื่อวานข้าไม่ควรสนใจท่านเลย”

ตายไปสิถึงจะได้เงียบสงบ

เดิมทีตงฟางหลีก็มาถึงขีดจำกัดอยู่แล้ว ได้ยินฉินเหยี่ยนเย่ว์พร่ำตำหนิไม่หยุด สีหน้าก็ดำทะมึนราวกับก้นหม้อ

เขายกมือขึ้น

เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นเขายกมือขึ้นมา ไฟโกรธก็ขยายตัวเพิ่มขึ้นกว่าเดิม

นางเดินมาถึงตรงหน้าเขา แล้วเชิดหน้าขึ้น “ท่านคิดจะทำอะไร? อยากจะตีข้าอีกอย่างนั้นหรือ? ตงฟางหลี บาดแผลของท่านยังไม่หายดีก็ลืมความเจ็บไปแล้ว? หากท่านกล้าลงมือกับข้า ข้าก็จะตอนท่านเสีย”

“บุรุษที่ลงมือกับหญิงโดยไม่สนถูกผิดนับว่าเป็นบุรุษประสาอะไร? ท่านก็อย่าเป็นบุรุษอีกเลย จะได้ไม่ต้องอับอายขายหน้า”

ตู้เหิงได้ยินแล้วขมับเต้นตุบ ๆ

เขาติดตามท่านอ๋องมานานหลายปี เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนกล้าตะคอกเช่นนี้ใส่ท่านอ๋อง

พระชายามิเพียงตะคอกเท่านั้น ยังจะตอนท่านอ๋องอีกด้วย...

ยอดคนในหมู่สตรี

ไม่สิ ยอดคนในหมู่มนุษย์ต่างหาก

ตงฟางหลีหลุบตาลง ในแววตา เต็มไปด้วยไอเย็นและอารมณ์ประหลาดสายหนึ่งที่แม้กระทั่งเขาเองยังไม่ทันสังเกต

“เจ้าคิดว่าข้ามองวิธีอันโง่งมของเจ้าไม่ออกอย่างนั้นหรือ?” เขาแทบจะลอดไรฟันกล่าวออกมา “ฉินเหยี่ยนเย่ว์ การกระทำของเจ้าแตกต่างจากผู้อื่น แล้วจะเป็นเจ้าเองที่จะถูกเล่นงาน”

“อา ท่านอ๋องช่างสังเกตได้ชาญฉลาด” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวเสียดสี “สายตาท่านช่างเฉียบแหลมยิ่งนัก เพียงแวบเดียวก็มองวิธีการอันโง่งมของข้าออก แต่ พอเจอเข้ากับดอกบัวขาวปากหวานก้นเปรี้ยวบางดอกเข้าจึงเลือกที่จะตาบอด?”