ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 121

นางคุกเข่าลงหนึ่งข้าง แล้วประสานมือ “ท่านอ๋อง”

“พาพระชายากลับเรือนโยวหลัน” ตงฟางหลีกล่าว “หากพระชายาไม่ให้ความร่วมมือ อนุญาตให้ใช้ทุกวิถีทางได้”

“ไม่จำเป็น” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นรูปลักษณ์ของเจ้าหางน้อยที่ติดตามนางได้ชัดเจนเป็นครั้งแรก

แตกต่างจากไป๋โค้ว เป็นแม่นางที่สุขุมและคมในฝัก

“ข้ากลับเองได้” นางก้าวไปด้านหน้าสองก้าว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ในบรรดาโอสถมีสมุนไพรตัวหนึ่งนามว่ากวาโหลว ยามที่ผลของกวาโหลวสุกงอมนั้น จะแดงก่ำราวกับไฟ มองเพียงแค่ภายนอกสวยงามมาก หากแต่ปลอกเปลือกออก ถึงจะพบว่าข้างในดำเมี่ยม น่าคลื่นไส้เป็นอย่างยิ่ง บางคนก็เป็นเช่นผลกวาโหลว ภายนอกดูสวยงาม แต่ภายในดั่งฝ้ายที่เน่าเปื่อย คนตื้นเขิน ส่วนมากล้วนมองเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น”

กล่าวจบ นางก็ยกมือขึ้น “เจ้าหางน้อย ข้าเดินไม่ไหวแล้ว ประคองข้ากลับที”

ชื่อเจี้ยนขมับกระตุกสองครั้ง “พระชายา หม่อมฉันนามว่าชื่อเจี้ยนเพคะ”

“อืม เจ้าหางน้อย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอนกายพิงกายของนาง

ชื่อเจี้ยนพูดไม่ออก จึงทำความเคารพ แล้วประคองนางกลับ

ศาลาอวี้ถังกลับคืนสู่ความเงียบ

ตงฟางหลีสีหน้าขาวซีด เนื่องจากเมื่อครู่เกิดเรื่องเช่นนั้นกับฉินเหยี่ยนเย่ว์ไป แก้มสองข้างจึงมีสีแดงก่ำเล็กน้อย ขาวซีดและแดงก่ำ สองสีที่แตกต่างกันผสมเข้าด้วยกัน งดงามราวกับหยกท่ามกลางลมหนาว

เขาฝืนทนมาจนถึงยามนี้ ได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว ไร้เรี่ยวแรงไปทั้งกาย จำต้องอาศัยตู้เหิงประคองถึงได้รักษาสมดุลไว้ได้

“ท่านอ๋อง สถานการณ์ของท่านมิสู้ดีมาก จำเป็นต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนนะพ่ะย่ะค่ะ” ตู้เหิงเห็นแล้วก็ตกใจ “พิษที่ขาของท่าน น่ากลัวเกินไปแล้วจริง ๆ”

เขาไม่กล้าแม้กระทั่งจะจินตนาการเลยว่า หากมิใช่พระชายาค้นพบบาดแผลที่ขา ท่านอ๋องจะกลายเป็นเช่นใด

ตงฟางหลีมองทิศทางที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินจากไป ก็นึกถึงความรู้สึกสัมผัสเมื่อครู่นี้ขึ้นมา ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายอย่างหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ

ลมยามราตรีพัดมา พัดเอาเศษหิมะที่หลงเหลือบนแผ่นกระเบื้องให้ปลิวไสว โคมไฟในเรือนกวัดแกว่งไปมาไม่หยุดหย่อน จนเกิดเป็นเสียงคราญคราง

เขาฝืนยืนตัวตรง และใช้น้ำเสียงเย็นชา “ตู้เหิง สั่งให้คนไปทำความสะอาดลานรอบ ๆ เรือนโยวหลันเสีย”