ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 124

“ท่านป้า นางทำเกินไปจริง ๆ เจ้าค่ะ” ซูเตี่ยนฉิงพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเองเช็ดหยาดน้ำตาของตน “วาจาของนางเอาแต่กล่าวใส่ร้ายให้ความตระกูลซูว่ามิเคารพต่อราชวงศ์ ทั้งยังเอ่ยยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างองค์จักรพรรดิและท่านพ่ออีกด้วย”

“ดังคำกล่าวที่ว่า ติดตามกษัตริย์คล้ายติดตามพยัคฆ์ อันตรายยากที่จะคาดเดาได้ พวกเราตระกูลซูคิดการสิ่งใดระมัดระวังรอบคอบมาโดยตลอด เกรงว่าพวกเราจะก้าวพลาดไป ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่เอ่ยวาจาใส่ร้ายตระกูลซูอย่างเปิดเผยเช่นนี้ ถึงแม้ว่าคำพูดของนางจักเป็นเพียงคำเลื่อนลอย ทว่า ตระกูลซูที่เป็นดั่งต้นไม้ใหญ่ย่อมมิอาจรู้ได้ว่ามีผู้ใดเก็บซ่อนความอาฆาตแค้นเอาไว้บ้าง หากว่าถูกผู้อื่นลอบใช้โอกาสนี้ในการทำร้ายพวกเรา ทำให้องค์จักรพรรดิต้องลงโทษพวกเราแล้วไซร้ เกรงว่าคงยากที่จะคาดการณ์ผลที่จะตามมาได้”

ซูเตี่ยนฉิงกล่าวถึงตระกูลซูแทบจะทุกถ้อยทุกคำ เพื่อแสดงออกอย่างชัดเจนว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์คิดที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลซู

นัยน์ตาของฮองเฮาพลันทอประกายเย็นวาบออกมา “ที่นางมีท่าทีเหิมเกริมเช่นนี้ คงเป็นเพราะบิดาของนางต้องกลับมาที่เมืองเหวินจิงกระมัง”

“ท่าทีของตระกูลฉินที่หยิ่งผยองจนมิเห็นผู้ใดอยู่ในสายตา เจตนาที่แท้จริงยากที่จะหยั่งรู้ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง น่าเสียดายนัก ที่เรายังมิอาจหาเรื่องอันใดไปโจมตีพวกเขาได้”

เรื่องแม่นมทั้งสองคนนั้น เป็นความผิดของนางเอง หากยอมความได้ก็ต้องยอม นางมิกล้าสร้างปัญหาไปมากกว่านี้

หากเรื่องนั้นถูกทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตละก็ คงได้ถูกหวงกุ้ยเฟยหยิบเรื่องนี้มาจัดการนางเป็นแน่ ทั้งยังมิดีต่อตัวนางเองด้วย

เรื่องราวขององค์ชายสิบเองก็ต้องเก็บเงียบเช่นกัน

นิสัยฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่หยิ่งยโสเช่นนี้ นางก็มิอยากเรียกตัวเเรามาจัดการในยามที่สถานการณ์เข้าสู่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อด้วยเช่นกัน มิรู้ว่านังบ้าผู้นั้นจะกล้าทำเรื่องเช่นไรออกมาได้บ้าง จักทำให้นางได้ไม่คุ้มเสียเอา

“ฉิงเอ๋อร์ เราได้ยินมาว่าเอ็นข้อมือของท่านอ๋องเจ็ดขาด? เรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับฉินเหยี่ยนเย่ว์ด้วยหรือไม่?”

ซูเตี่ยนฉิงพลันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเป็นกังวลว่า “เรื่องนี้...”

“หยุดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ได้แล้ว พูด!” ฮองเฮากล่าว

“เรื่องนี้เป็นความผิดของฉิงเอ๋อร์เองเจ้าค่ะ ฉินเหยี่ยนเย่ว์บังเอิญไปเห็นยามที่ฉิงเอ๋อร์กำลังพูดคุยกับพี่หลีเข้า นางจึงรีบวิ่งกรูเข้ามาสักถามข้าราวกับคนบ้า ท่านอ๋องเจ็ดเห็นแก่ชื่อเสียงของฉิงเอ๋อร์นั้น จึงตัดเอ็นข้อมือของตนเองเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ” ซูเตี่ยนฉิงพลางเขย่าแขนของฮองเฮาไปมา

“ท่านป้า เรื่องนี้มันผ่านไปแล้วเจ้าค่ะ ทั้งฉิงเอ๋อร์และท่านอ๋องเจ็ดมิอยากจะนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกแล้ว ท่านอย่าไปคิดเอาความเรื่องนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ?”

“เพียงเพื่อปกป้องชื่อเสียงของข้า ท่านอ๋องเจ็ดจึงต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ข้ามิอยากทำให้เขาผิดหวังเจ้าค่ะ”

สายตาของฮองเฮาพลันเปล่งประกายขึ้นมา เสมือนกับสังเกตเห็นว่าซูเตี่ยนฉิงกำลังปิดบังเรื่องราวบางอย่างเอาไว้ ทว่า นางก็มิคิดที่จะเปิดเผยมันออกมา เพียงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เดิมทีเราก็อยากจะใช้เรื่องนี้ในการจัดการกับนาง หากมิอาจหาช่องโอกาสเล่นงานนางได้ เราก็มิอาจจัดการนางได้ ทั้งยังมิสามารถเรียกตัวฉินเหยี่ยนเย่ว์เข้าวังได้อีก เจ้าคิดว่าเราสมควรจักทำเช่นไรดี?”

ซูเตี่ยนฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าฮองเฮามิอยากหาเรื่องนังบ้านั่น นางจึงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “ท่านป้า ฉินเหยี่ยนเย่ว์สตรีผู้นั้นคล้ายกับคนบ้าก็ไม่ปาน ไล่กัดผู้คนไม่เลือกหน้า ฉิงเอ๋อร์ไม่แนะนำให้ท่านป้าเผชิญหน้ากับนางโดยตรงเจ้าค่ะ”

ฮองเฮาพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าลง “ก็จริง”