ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 126

เส้นเลือดบนหน้าผากของฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันกระตุกขึ้นมาในทันที

นี่ มันอะไรกันเนี่ย?

เดิมทีสนามหญ้าที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยนั้นกลับกระจัดกระจายเละเทะยุ่งเหยิงยิ่งนัก แม้แต่ประตูห้องบานใหญ่ที่นางอาศัยอยู่ก็ยังถูกเปิดออก ด้านในเองก็เต็มไปด้วยข้าวของกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด

แจกันล้มระเนระนาด โต๊ะเครื่องแป้งที่พังลงมา หน้าต่างมุ้งลวดที่ฉีกขาดจนดูไม่ได้...

เสมือนกับหมาฮัสกี้ตัวใหญ่ที่ทำการรื้อบ้านก็ไม่ปาน

ไป๋โค้วที่ยืนอยู่ในสนามลานบ้านนั้น สองมือพลันยืดกอดอกด้วยท่าทีภาคภูมิใจ

ไป๋โค้วพลางทำสัญลักษณ์มือชี้ไปที่ข้างล่าง พร้อมทั้งเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยท่าทียั่วยวน

ใบหน้าของฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันซีดเผือดไปในทันที

ถึงแม้ว่าในยามนี้ไป๋โค้วจักไม่อาจเอ่ยวาจาออกมาได้ ทว่า สีหน้าของนางนั้นบ่งบอกออกมาหมดทุกอย่างแล้วว่า นางจักทำให้สนามลานบ้านของตนเละเป็นหน้ากอง

ไก่กำลังโบยบิน สุนัขกำลังกระโดดไปมา

วิธีการแก้แค้นแบบเด็ก ๆ เช่นนี้ สมกับเป็นวิธีการของไป๋โค้วยิ่งนัก

“เจ้านี่มัน…” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ส่ายหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้ “หมาฮัสกี้ที่ตงฟางหลีส่งมา”

ไป๋โค้วทำลายเรือนของนางได้ดีเสียยิ่งกว่าพวกหมาฮัสกี้เสียอีก

ไป๋โค้วพลางเชิดหน้าขึ้น นางมิอาจเปล่งวาจาออกมาได้ จึงได้แต่ด่าทอผู้คนโดยไร้เสียง พร้อมทั้งแสดงท่าทียโสโอหังออกมาแทน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันเดินมาหยุดที่ข้างกำแพง

เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งไก่และสุนัขวิ่งออกไป ไป๋โค้วจึงทำการลงกลอนล็อกประตูเอาไว้

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงทำได้เพียงมองลานสนามบ้านผ่านทางผนังดอกไม้ ถึงแม้ว่านางจักมองมิเห็นสภาพลานบ้านทั้งหมด แต่นางก็พอจะจินตนาการได้ว่า เรือนโยวหลานในยามนี้มีสภาพเป็นเช่นไร

“ไป๋โค้ว ที่ข้าทำการลงโทษเจ้ามันยังไม่รุนแรงพอใช่หรือไม่ ถึงทำให้เจ้ารู้สึกว่าตนเองสามารถมาต่อกรกับข้าได้?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

“ข้าคิดว่าตนเองวางยาพิษให้เจ้าเป็นใบ้เพียงแค่สามวันนั้น มันคงน้อยเกินไปสำหรับเจ้ากระมัง อย่างน้อยต้องทำให้เจ้าเป็นใบ้สักสามเดือน เจ้าถึงจักได้หลาบจำเสียที”

ไป๋โค้วเพียงกลอกตาไปมา พร้อมประท้วงขึ้นมาอย่างไร้เสียง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้แต่ถอนหายใจออกมาเสียฉากใหญ่