ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 127

ทว่า เมื่อครู่ความสนใจของนางไม่ได้อยู่ที่สุนัขแล้ว แม้นางเฝ้ามองสุนัขวิ่งไปทั่ว แต่คาดไม่ถึงว่าสุนัขจะลอบโจมตีนาง จึงไม่ได้ตั้งตัวไว้ก่อน

หลังจากถูกกัดอย่างต่อเนื่อง เลือดก็ไหลออกมา

ครั้นสุนัขตัวใหญ่กัดคอของนาง นางรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในช่วงเวลาวิกฤติก็ต่อยเข้าที่ท้องของสุนัข

สุนัขร้องโหยหวนและล่าถอยไป

และใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ไป๋โค้วก็เตะสุนัขอีกสองตัวออกไปด้วย

ในยามนี้ ชุดผ้าฝ้ายของนางถูกฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง อยู่ในสภาพที่น่าเวทนา

ครั้นเหล่าสุนัขตัวใหญ่ได้กลิ่นเลือดก็แยกเขี้ยว และมองหาช่องโหว่อย่างอุกอาจก่อนที่จะโจมตีอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามไป๋โค้วเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นแล้ว และเหล่าสุนัขดุร้ายก็ไม่ได้เอาเปรียบใด ๆ เลย

คนหนึ่งคนและสุนัขสามตัวเผชิญหน้ากัน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่คิดว่าเรื่องราวจะพลิกกลับได้อย่างราบรื่น นางจึงพึมพำสองสามคำเงียบ ๆ “ไม่มีผู้ใดหนีพ้นผลของกรรมชั่วที่ตนก่อได้”

นางกลัวว่าตนจะเห็นเลือด จึงหมุนตัวเข้ากำแพงดอกไม้

“เจ้าหางน้อย เจ้าคิดว่าระหว่างไป๋โค้วกับสุนัขดุร้ายทั้งสาม ใครจะเป็นผู้ชนะ?”

“ข้าน้อยนามว่าชื่อเจี้ยน”

“เจ้านี่เข้มงวดเสียจริง” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูดขึ้น “เจ้าเดินตามหลังข้าตลอดเหมือนหางน้อย ข้าคิดว่าชื่อหางน้อยนี้เหมาะกับเจ้ามากกว่า นับจากนี้ไปข้าว่าจะเรียกเจ้าว่าหางน้อยแล้วกัน”

ใบหน้าของชื่อเจี้ยนเปลี่ยนไป “พระนางทราบมานานแล้วหรือว่าข้าติดตามท่านอยู่?”

เมื่อคืนตอนที่นางได้รับมอบหมายให้จับตาดูพระชายา ก็ดูเหมือนว่าพระชายาจะค้นพบนางแล้ว

แต่นางคิดว่านั่นเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญเสียอีก

เพราะอย่างไรเสีย พระชายาไม่มีวรยุทธ์

“กลิ่นบนตัวเจ้าแรงมาก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยต่อ “ข้าไม่อยากจะค้นพบก็ยากเอาการ”

“กลิ่น?” สีหน้าของชื่อเจี้ยนเปลี่ยนไป ก่อนจะดมแขนเสื้อตน “บนตัวข้ามีกลิ่น?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ชะงัก รู้ว่านางเข้าใจผิดไปแล้ว จึงเร่งพูดขึ้น “เจ้าอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้หมายความว่าบนตัวเจ้ามีกลิ่นเหม็น เจ้าชอบกินส้มเขียวหวานใช่ไหม?”