ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 129

ชื่อเจี้ยนรู้สึกกังวลมาสักพักแล้ว หลังจากเตะประตูเปิดออก ก็รีบวิ่งไปด้านข้างของไป๋โค้ว

ไป๋โค้วถูกสุนัขกัดจนสาหัส แม้จะสวมชุดผ้าฝ้าย ทว่าร่างกายก็ถูกกัดเละหลายแห่ง บาดแผลลึกมาก เลือดไหลทะลักออกมา

หลังจากที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นเลือด ร่างกายของนางก็สั่นเทา และก็ไม่กล้ามองอีกต่อไป นางหันหลังกลับ ก่อนจะเปล่งเสียงสูงออกมา “เฟ่ยชุ่ย”

ประตูเปิดออกจนมีเสียงเอี๊ยด เฟ่ยชุ่ยมองออกไปอย่างระมัดระวังด้วยสีหน้าซีดเผือด

ครั้นเห็นว่าสุนัขตัวใหญ่ทั้งสามตัวถูกปรามหมดแล้วจึงโล่งใจ

“พระชายา ท่านกลับมาจนได้” มีเสียงร้องไห้ในน้ำเสียงของนาง “ไม่รู้ว่าสุนัขตัวใหญ่มาจากที่ใด ทั้งเห่าและไล่กัดคนอยู่ในลานบ้านของพวกเรา บ่าวกลัวแทบตายเพคะ”

“ไม่เป็นไรแล้ว ทำความสะอาดสถานที่เสีย เตรียมสุราเข้มข้น เทียน และน้ำเดือด เอามารักษาบาดแผลของไป๋โค้ว” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูดขึ้น “ชื่อเจี้ยน ห้ามเลือดให้นางก่อน”

เมื่อเฟ่ยชุ่ยเห็นเสื้อผ้าขาดวิ่นบนร่างของไป๋โค้วก็ตกใจสุดตัว รีบไปเตรียมข้าวของ

ไป๋โค้วพูดไม่ออก ได้แต่จ้องมองฉินเหยี่ยนเย่ว์เท่านั้น

สายตานั้นมีการตักเตือน มีความสงสัย และยังมีอารมณ์ที่ซับซ้อนบางอย่าง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถอนหายใจหนัก ไป๋โค้วก็นับว่าทำตัวเองทั้งนั้น ฉวยโอกาสไม่สำเร็จยังขาดทุนเสียอีก

นางไม่ควรที่จะต้องไปสนใจ

อย่างไรก็ตามไป๋โค้วปากไม่ดี กระทำการโดยประมาท อีกทั้งยังทำตัวแบบเด็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้ลอบกัดลับหลัง และไม่มีทางที่จะมีแผนชั่วร้ายลับใด ๆ อีกทั้งมีอะไรก็จะตรงไปตรงมา

นางคิดจะให้มาเป็นฝ่ายตัวเองเสมอ

ในทางกลับกัน ผู้หญิงคนนี้ดื้อดันเกินไป เช่นเดียวกับก้อนหินในห้องส้วม ทั้งเหม็นและแข็ง วิธีการทั่วไปเกรงว่าจะไม่สามารถปราบนางได้

ตอนนี้ก็ทำได้เพียงพนันเท่านั้น