ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 180

มู่เหยี่ยหอบหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ราวกับคิดจะยกมือขึ้นมา

ไม่ว่านางจะพยายามเช่นไร ก็มิอาจขยับแม้กระทั่งนิ้วมือได้ ความรู้สึกที่ควบคุมร่างกายได้ยากนั้น ราวกับตกลงไปในห้วงเหวลึกก็มิปาน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินมาหยุดที่ข้างกายนาง “มู่เหยี่ย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ หม่อมฉันจะเอาคืนเป็นสองเท่า แต่ ท่านหาได้ทำร้ายข้าไม่ ข้าจึงไม่จำเป็นต้องป้องกันตนเอง ดังนั้น ท่านวางใจเสียเถอะ ข้าจะไม่ทำร้ายท่าน”

ไม่ทำร้ายนาง มิได้หมายความว่าจะปล่อยนางไป

“หนี้ระหว่างพวกเรา ก็ให้เสด็จพ่อเป็นคนตัดสินเองเถอะ” เสียงฉินเหยี่ยนเย่ว์ราบเรียบ “สาวใช้ของข้าตายไปแล้ว ความผิดของท่านก็จะหนักขึ้น ท่านคิดดูให้ดี”

พื้นที่เรือนสมุนไพรไม่กว้าง การคิดจะหาคนมิใช่เรื่องยาก

ทว่า หากเฝ่ยชุ่ยและหางน้อยตายหรือถูกฝังไปแล้ว ไม่ว่าจะหาอย่างไรนางก็มิอาจหาเจอ

นางต้องการได้ยินว่าพวกนางยังมีชีวิตอยู่จากปากของมู่เหยี่ย

นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุด และตรงไปตรงมาที่สุด

มู่เหยี่ยโกรธกัดฟันกรอดจนตัวสั่น จ้องฉินเหยี่ยนเย่ว์อย่างดุดัน แล้วเบือนหน้าไปอีกด้าน “เสด็จพ่อไม่ลงโทษองค์หญิงเช่นข้าเพียงเพราะสาวใช้สองคนนั่น ฉินเหยี่ยนเย่ว์ เจ้าพอได้เสียที อย่าคิดว่าควบคุมข้าได้แล้ว ข้าจะกลัวเจ้า”

ได้ยินคำพูดของนาง ฉินเหยี่ยนเย่วห์พลันขมวดคิ้ว กำมือแน่น

ประโยคนี้กำลังบอกกล่าวกับนางอย่างชัดเจน ว่าเฝ่ยชุ่ยและหางน้อยตายแล้ว

“มู่เหยี่ย! ท่านเป็นองค์หญิง มีเพียงชีวิตของท่านที่สูงส่งเท่านั้นหรือ? สาวใช้สองคนนั้นเป็นสาวใช้ ชีวิตก็จะต้องต่ำต้อยอย่างนั้นหรือ? พวกเขาทั้งสองตายไปแล้ว ข้าจะต้องให้ท่านได้ชดใช้เป็นแน่”

มู่เหยี่ยเห็นฉินเหยี่ยนเย่ว์นัยน์ตาสองข้างแดงก่ำ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด ก็อดแผ่นหลังเย็นวาบไม่ได้

นางเชิดลำคอ “ก็แค่สาวใช้สองคน...”

เพี้ยะ!

ฝ่ามือฉินเหยี่ยนเย่ว์ตบลงที่ใบหน้ามู่เหยี่ยอย่างรุนแรง

แรงจากฝ่ามือนี้ ใช้แรงกายทั้งหมดของนางในขณะนี้ ทิ้งรอยฝ่ามือหนึ่งรอยไว้บนใบหน้ามู่เหยี่ยอย่างชัดเจน

นางจิกเล็บเข้าเนื้อตนเองอย่างแรง ก่อนจะหมุนกายกลับเข้าไปยังลาน

“มู่เหยี่ย!” เนื่องจากมีโทสะมากจนเกินไป เสียงของนางจึงแปร่งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงแหลม

“ท่านเอาร่างของพวกนางไปทิ้งไว้ที่ใด?”

มู่เหยี่ยถูกท่าทีโกรธขึ้งของนางทำให้ตกใจ ขณะที่นางยังคงปากแข็งและจะตอบโต้กลับนั้น นางกำนัลอาวุโสนามว่าปี้เถาก็ได้กรีดร้องเสียงแหลมออกมา

ก่อนที่ปี้เถาจะเกาตามร่างกายอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง

นางกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นราวกับคนบ้า หลังจากนั้นไม่นาน ผมเผ้าของนางก็กระเซอะกระเซิง ใบหน้าถูกเล็บขีดข่วนจนเกิดเป็นรอย และยังคงไม่หยุด

มู่เหยี่ยตกใจจนสุดตัว ขณะที่คิดจะตะคอกใส่ปี้เถานั้น ซูเตี่ยนฉิงพลันเริ่มมีอาการคันเช่นกัน

ทว่ายังแตกต่างจากปี้เถา ซูเตี่ยนฉิงได้รับบาดเจ็บสาหัส รู้สึกคันจนไม่สบายกาย ทว่ามิอาจพลิกกายได้ ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ฉินหยี่ยนเย่ว์มองพวกนางด้วยสายตาเย็นชา