ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 182

ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้ตั้งแต่แรกแล้ว

หลังจากที่นางออกมาจากตำหนักหมิงอวี้นั้น ตู้เหิงก็ติดตามนางอยู่ด้านหลังไกลๆ

นับตั้งแต่ที่นางเดินมาถึงเรือนโยวหลาน จนถึงคอกม้า จนกระทั่งมาถึงเรือนสมุนไพรที่นางทะเลาะกับองค์หญิงมู่เหยี่ยนั้น ตู้เหิงคอยเฝ้ามองดูนางด้วยสายตาที่เย็นชามาโดยตลอด

ฉะนั้นแล้ว ยามที่ไป๋โค้วเลียนเสียงตงฟางหลีนั้น ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงคิดว่าเป็นตู้เหิงที่ลงมือมาโดยตลอด

ทว่า ในภายหลังกลับเห็นว่าตู้เหิงเอาแต่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ มิได้สอดมือเข้ามายุ่งเกี่ยว

ความสัมพันธ์ขององค์หญิงมู่เหยี่ยนั้นซับซ้อนยิ่งนัก นั่นจึงทำให้จุดยืนของตงฟางหลีในเรื่องนี้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าลำบาก ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงเข้าใจเป็นอย่างดี เพราะเหตุนี้จึงทำให้ตู้เหิงมิอาจปรากฏตัวออกมาได้

ดังนั้นแล้ว ถึงแม้ว่าชีวิตของนางจะต้องตกอยู่ในอันตราย แต่นางก็มิคิดวิงวอนร้องขอความช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย

ทว่า!

เมื่อเห็นเฟ่ยชุ่ยและชื่อเจี้ยนเปียกโชกไปด้วยน้ำเย็นจัดนั้น ในยามที่เห็นว่าพวกนางมีโอกาสรอดอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ ทว่า นางกลับไร้ความสามารถ ทั้งยังมิอาจอดกลั้นอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้ ก่อนจะร้องไห้โฮออกมาเสียฉากใหญ่ พลางร้องตะโกนออกมาว่า “รีบออกมาช่วยเร็ว ๆ”

“มิว่าจะเรื่องอันใดข้าจักน้อมรับมันเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว ข้าขอล่ะ”

ตู้เหิงพลางเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ปรากฏไปด้วยอารมณ์หลากหลาย “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขออภัย...”

ก่อนที่ท่านอ๋องจักออกเดินทางไปนั้น พระองค์ได้พยายามกำชับกับเขาเอาไว้แล้วว่า ห้ามปรากฏตัวออกยกเว้นแต่เป็นเรื่องที่จำเป็นจริง ๆ

เรื่องนี้ ต้องมอบอำนาจทั้งหมดให้พระชายาจัดการสะสางด้วยตนเอง

เขาเองก็ได้อดทนรอมาโดยตลอด

หลังจากได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของฉินเหยี่ยนเย่ว์นั้น ภายในใจของตู้เหิงยิ่งรู้สึกลำบากใจมากขึ้นกว่าเดิม

“ตู้เหิง ข้าขอร้องเจ้า” ใบหน้าของฉินเหยียนเย่ว์พลันซีดขาว รอบดวงตาแดงก่ำ “ดึงพวกนางขึ้นมา ข้าดึงพวกนางขึ้นมาไม่ไหว”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจักเป็นผู้รับผิดแต่เพียงผู้เดียว แต่พวกนางสองคนยังพอมีหนทางช่วยเหลืออยู่ รีบดึงพวกนางขึ้นมาเสีย หากช้าไปกว่านี้คงไม่มีหวังแล้ว”

ตู้เหิงหาได้เอ่ยอันใดออกมาไม่ เขาใช้แรงเป็นอย่างมากในการดึงหนึ่งในพวกนางขึ้นมา

คนผู้นั้นคือชื่อเจี้ยน

หินก้อนใหญ่ที่ผูกติดอยู่กับเท้าของชื่อเจี้ยนนั้น เป็นหินที่มีน้ำหนักยิ่งนัก ทั้งยังยึดตัวชื่อเจี้ยนเอาไว้ในหลุมให้ขยับไปที่ใดอีกด้วย มิน่าเล่าฉินเหยี่ยนเย่ว์ถึงมิอาจลากตัวชื่อเจี้ยนขึ้นมาได้

ตู้เหิงตัดเชือกทิ้ง ก่อนจะนำตัวชื่อเจี้ยนวางราบบนพื้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอามือทาบไปที่ใต้จมูกของนางเล็กน้อย ก่อนจะพบว่านางแทบไม่หายใจแล้ว

ภายในใจของตู้เหิงรู้สึกสั่นสะท้านไปในทันที

เมื่อคิดว่าเฟ่ยชุ่ยจักต้องตายนั้น เขาก็มิคิดสนใจอันใดอีก พลางรีบร้อนทำตามฉินเหยี่ยนเย่ว์โดยไว พร้อมทั้งเอามือกดไปที่หน้าอกของเฟ่ยชุ่ยในทันที

ทั้งใบหน้าของชื่อเจี้ยนและเฟ่ยชุ่ยต่างก็ซีดเผือดยิ่งนัก พร้อมทั้งลมหายใจของพวกนางที่หยุดลง

หากว่าการตามจริงแล้ว หาได้มีหวังในการช่วยพวกนางสองคนไม่

ทว่า ฉินเหยี่ยนเย่ว์กลับมิคิดยอมแพ้ ก่อนจะพยายามกดหน้าอกเพื่อนวดหัวใจกู้ชีพต่อไป

การนวดหัวใจผายปอดกู้ชีพนั้นมีประโยชน์ในการช่วยชีวิตคนเป็นอย่างมาก หากแต่เวลากลับค่อย ๆ เดินผ่านไปเรื่อย ๆ

หยาดเหงื่อพลันผุดขึ้นมาบนหน้าผากของพวกเขาไม่มีหยุด ทว่า พวกนางทั้งสองคนหาได้มีท่าทีจะฟื้นขึ้นมาไม่

“ข้ามาช้าเกินไป ข้าขอโทษ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ร้องสะอึกสะอื้นออกมา “ข้าขอร้องพวกเจ้าล่ะ อย่าตายนะ”

“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ”

ในขณะที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์พึมพำกล่าวออกมา หากแต่มือของนางก็ยังคงออกแรงอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด

สีหน้าของตู้เหิงพลันแสดงออกมาอย่างซับซ้อนในทันที