ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 183

เขามองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเฟ่ยชุ่ย ก่อนจะลังเลอยู่นาน “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ถอดใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ในเมื่อคนมิหายใจแล้ว เช่นนี้จักฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร?

ทั้งเฟ่ยชุ่ยและชื่อเจี้ยน ได้ตายไปแล้ว

“ทำต่อไป” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รร้องตะโกนออกมา “เป็นไปไม่ได้ พวกนางจักต้องไม่เป็นอันใด”

“หากมิถึงตอนสุดท้าย อย่าคิดยอมแพ้”

“ตู้เหิง ข้าขอร้องเจ้า”

เมื่อตู้เหิงมองเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของนางนั้น เขาได้แต่หลับตาลง พร้อมทั้งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะทำการนวดหัวใจผายปอดกู้ชีพเฟ่ยชุ่ยต่อไป

พละกำลังที่แข็งแกร่งของตู้เหิง รวมไปถึงกำลังภายในนั้น

หลังจากกดหน้าอกเพื่อนวดหัวใจอยู่นาน ในที่สุด ก็พลันมีน้ำออกมาจากปากของเฟ่ยชุ่ย

พร้อมทั้งเสียงไอสำลักน้ำที่ดังตามมา

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ นางหายใจแล้ว” ตู้เหิงมิอยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า พลางเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีประหลาดใจ “เฟ่ยชุ่ยขยับตัวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ตู้เหิงพูดไป พลางกดหน้าอกต่อไปด้วย พลางสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะส่งลมหายใจเข้าไปทางปากของเฟ่ยชุ่ย

หลังจากที่เฟ่ยชุ่ยกลับมาหายใจได้เองนั้น นั่นทำให้นางกลับมามีสติอีกครั้ง

ยามที่นางลืมตาขึ้นมา นางกลับเห็นใบหน้าขนาดใหญ่ของตู้เหิงแทน

ทันใดนั้น ริมฝีปากของตู้เหิงก็ประทับเข้ามา

หลังจากที่ตู้เหิงส่งอากาศหายใจเข้าไปให้นางนั้น เขาก็เริ่มหันมากดหน้าอกอีกครั้ง

เฟ่ยชุ่ยที่ใช้เวลาอยู่นานกว่าตนเองจักมีสติกลับมา บุรุษผู้นี้ ไม่เพียงแต่กดหน้าอกของนางเท่านั้น แต่เขายังจูบนาง?

“เพี๊ยะ”

ตู้เหิงที่ถูกตบพลันหน้าหันไปตามแรงในทันที

เนื่องด้วยเฟ่ยชุ่ยมิค่อยมีเรี่ยวแรงมากนัก แรงตบของนางจึงอ่อนตาม

ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ พร้อมทั้งใบหน้าที่แดงขึ้นสี

ตู้เหิงที่ตระหนักถึงปัญหาได้นั้น เขาจึงรีบปล่อยตัวนาง ก่อนจะหันกายหนี พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า “เอ่อ เอ่อข้า ขออภัย ข้าหาได้ตั้งใจทำเช่นนั้นไม่ เมื่อครู่เป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน เป็นพระชายาที่สั่งให้ข้าทำ”

เขาพลันหันกลับไปมองเฟ่ยชุ่ยด้วยความเขินอาย “แม่นางเฟ่ยชุ่ย เมื่อครู่ข้ามิได้ตั้งใจจริงๆ”

เฟ่ยชุ่ยหลับตาลงหาได้คิดสนใจเขาไม่

“ข้าขออภัยด้วย” ตู้เหิงใช้มือเดียวอุ้มนางขึ้นมา

เฟ่ยชุ่ยที่มิมีแรงแม้แต่จะต่อกรนั้น นางทำได้เพียงหน้าแดงเท่านั้น

ตู้เหิงที่ใช้มือคนละข้างกอดคนเอาไว้นั้น ไม่นานก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแค่เฟ่ยชุ่ยและชื่อเจี้ยนยังมีชีวิตอยู่นั้น ในที่สุดฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

พวกนางยังไม่ตาย ไป๋โค้วเองก็ตายไม่ได้เช่นเดียวกัน

เรื่องใหญ่ที่ติดค้างอยู่ในใจของนางนั้น สุดท้ายก็จบลงเสียที นั่นจึงทำให้ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก

หลังจากที่นางโล่งใจแล้วนั้น พลันพบว่าร่างกายของตัวเองกลับเปียกโชกไปทั้งตัว รู้สึกหนาวยิ่งนัก

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยายามบังคับตัวเองให้เดินมาที่เรือนสมุนไพร

ทันใดนั้น นางก็เห็นตงฟางหลีที่ไม่มีเวลาแม้แต่จะเปลี่ยนเครื่องแบบของราชสำนัก ยืนหน้ามืดคล้ำอยู่ท่ามกลางจวนที่ยุ่งวุ่นวาย เสื้อผ้าอาภรณ์ของเขาปลิวไสวไปมาแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางลมหนาว ร่างกายของเขาเต็มกลิ่นอายความกดดันที่น่าหวาดกลัวไปในทันที