ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 22

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก้มหน้าจ้องมองเศษกระดูกที่อยู่ด้านข้าง รวมทั้งจานและกล่องอาหาร ที่ตกกระจัดกระจายอยู่ด้านข้าง

คิดว่าเป็นเพราะตาแก่นั่นคงมีอาการติดสุรา เมื่ออาหารเลิศรสที่อยู่ภายในกล่องอาหารก็ควบคุมตนเองไม่ได้ อยากจะลิ้มรสอาหารรสเลิศก่อน หลังจากที่กินอิ่มหนำสำราญแล้วค่อยกระทำการอันป่าเถื่อนต่อเฟ่ยชุ่ย

หลังจากที่เขาเมาจนหมดสติไป นางก็กลับมาอีกครั้ง

โชคดีท่ามกลางความโชคร้าย

“จริงหรือเพคะ?” เดิมทีเฟ่ยชุ่ยคิดว่าตนเองรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ไม่ได้แล้ว เมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็เหลือบตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้น “พระนาง เป็นความจริงหรือเพคะ?”

“เป็นความจริง เป็นความจริง” ยายแก่ผู้เป็นหัวหน้าเอ่ยต่อ “แม่นางเฟ่ยชุ่ย ถ้าหากเจ้าเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว คงจะไม่อยู่ในสภาพเช่นนี้แน่นอน เจ้าโชคดี จึงผ่านเคราะห์กรรมมาได้”

เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นว่าเฟ่ยชุ่ยปลอดภัย หัวใจที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง

นางลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับยายแก่ผู้เป็นหัวหน้า

“เจ้าคงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตาแก่จอมขี้เกียจผู้เลี้ยงนกพิราบเป็นพวกติดเหล้าที่อันตรายใช่หรือไม่?”

ยายแก่ผู้เป็นหัวหน้าก้มหน้า “เพคะ”

“ในเมื่อรู้ แล้วเหตุใดจึงให้เฟ่ยชุ่ยมาที่นี่ตามลำพัง?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์น้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจ้าคิดได้อย่างไร?”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่า ความบริสุทธิ์สำหรับแม่นางคนหนึ่งมีความหมายว่าอย่างไร?”

“พระนางพระชายา มิใช่บ่าว” ยายแก่ผู้เป็นหัวหน้าถอนหายใจ ไม่กล้าปิดบังอีกต่อไป “เป็นฝีมือของยายเฒ่าสกุลซูเพคะ”

“ยายเฒ่าสกุลซู?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ประคองเฟ่ยชุ่ยขึ้น “นางคือผู้ใด? เหตุใดจึงต้องเพ่งเล็งข้า?”

“คือว่า...” ยายแก่ผู้เป็นหัวหน้ามีความลำบากใจเล็กน้อย

“พูดออกมา!”

“เพคะ พระนาง บ่าวยอมพูดแล้วเพคะ ท่านอย่าทรงโมโหเพคะ” ยายแก่ผู้เป็นหัวหน้าเอ่ย “ผู้ชายของยายเฒ่าสกุลซูเป็นคนรับใช้อยู่ที่จวนสกุลซู พระนางเองก็ทรงทราบว่า แม่นางแห่งสกุลซูกับท่านอ๋องเป็นคู่สร้างคู่สมแห่งเมืองเหวินจิง แทบทุกคนที่คิดว่าแม่นางซูจะได้แต่งงานเข้าจวนอ๋อง ยายเฒ่าสกุลซูมักจะบ่นอยู่เสมอว่า รอให้แม่นางซูแต่งเข้ามาที่นี่ นางก็จะได้เสวยสุขกับความเจริญรุ่งเรืองและร่ำรวย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน