ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 261

“หม่อมฉันไม่ได้วางยาพิษ เมื่อวานมันเป็นอุบัติเหตุเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูด “ถ้าท่านไม่กินก็ไม่ต้องกิน ไม่ถึงกับต้องใส่ร้ายหม่อมฉันกระมัง? หรือท่านต้องการให้หม่อมฉันขอบคุณอย่างไร?”

“มาหาข้า” ตงฟางหลีกล่าว

“หืม?”

“ไม่อยากขอบคุณข้าหรือ?”

“โอ้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินเข้าไปข้างเขา

“นั่งสิ” ตงฟางหลีชี้ไปตรงหน้า

“รถม้าคันนี้ไม่ใหญ่ ท่านทำได้เพียงแค่เอนตัวเท่านั้น จะไม่เบียดกันไปหน่อยหรือเพคะ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์นั่งลงในที่ที่เขาระบุ

ตงฟางหลียืดตัวขึ้นเล็กน้อย

แขนข้างหนึ่งของเขาเข้าเฝือกอยู่ ไม่สามารถนอนราบได้

และโดนโบยซ้ำอีก ไม่สามารถนอนหงายได้

เขาทำได้เพียงนอนตะแคงเท่านั้น ศีรษะวางอยู่บนต้นขาของนาง และมืออีกข้างก็โอบรอบเอวของนาง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตกใจกับการกระทำของเขา ครั้นมองลงไป ก็เห็นใบหน้าด้านข้างที่เกือบจะสมบูรณ์แบบนั้น

จากมุมมองของนาง สามารถเห็นได้ชัดเจนว่าจมูกของเขาขยับเล็กน้อย ใบหน้าที่แกะสลักอย่างประณีตราวกับหยกส่องแสงประกาย

การหายใจแบบดาษดื่นก็มีเสน่ห์เช่นกัน

ระยะห่างระหว่างพวกเขาค่อนข้างใกล้กัน นางสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของเขา

หัวใจของนางเต้นระรัว แก้มแดงราวกับแสงสายัณห์

“ตงฟางหลี ท่าน...จู่ ๆ จะทำอะไรน่ะเพคะ?” นางตื่นตระหนกและอยากจะผลักเขาออกไป

“อย่าขยับ” ตงฟางหลีคว้านางไว้

“เบาะบนรถม้าค่อนข้างบาง มันเจ็บมาก” เขาพูด “ข้าได้รับบาดเจ็บมา หากกลิ้งตกลงโดยไม่ระวังจะต้องแย่แน่ มีเจ้าเป็นเบาะรองเนื้อมนุษย์ก็ยังดีอยู่บ้าง”

ทันใดนั้น ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็รู้สึกถึงดอกเหมยที่ลอยละล่องออกไป ใจเต้นจนพูดไม่ออกเลย

“ท่านไม่รู้ทักษะแพทย์เสียด้วยซ้ำ หม่อมฉันคิดว่าให้ลู่ซิวไว้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วเพคะ ถ้าเสด็จพ่อกริ้วและหม่อมฉันไม่สามารถกลับไปได้ ลู่ซิวก็ยังสามารถช่วยหม่อมฉันได้ด้วยใบสั่งยา”

นางรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในรัศมีของตงฟางหลี และเร่งเอ่ยขึ้น “ล้อเล่นน่ะเพคะ กระต่ายเจ้าเล่ห์ย่อมต้องมีสามโพรงให้ถอยกลับ คนอย่างหม่อมฉัน อย่างน้อยที่สุดก็ต้องสงวนไว้ห้าโพรงเพื่อตัวหม่อมฉันเอง”

ตงฟางหลีได้ยินนางพูดถึงลู่ซิวอย่างหน้าชื่นตาบาน จึงดูไม่พอใจมากและหันหน้าไปทางด้านข้าง

“อย่าขยับเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กระซิบเสียงต่ำ สอดมือลอดใต้คอของเขา ให้เขาหนุนบนข้อมือของนาง แล้วใช้มือกดศีรษะของเขา

ตงฟางหลีดูเหมือนจะชอบท่านี้มาก และโน้มตัวเข้ามาใกล้นางมากขึ้นด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง “ช่วยข้าดึงผมออกหน่อยสิ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองปลายผมถูกซุกไว้ใต้คอของเขา ก่อนจะจัดทรงผมของเขาให้เรียบร้อย

ผมของตงฟางหลีคุณภาพดีเยี่ยม เรียบลื่นราวกับเส้นไหม ดำขลับราวกับหมึก และให้สัมผัสเหมือนผ้าแพรต่วน

นิ้วของนางไล้ไปตามผมสลวยของเขา ยิ่งสัมผัสยิ่งรู้สึกว่ามันรู้สึกดีจนไม่อยากละมือ

“เจ้าจะสัมผัสไปจนถึงเมื่อใด?” หลังจากนั้นไม่นาน ตงฟางหลีก็เอ่ยปากอย่างเงียบ ๆ