ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 264

ในน้ำเสียงของตงฟางหลีเจือด้วยความวิงวอนและความคาดหวัง “เจ้า สามารถคืนความบริสุทธิ์ให้กับน้องเก้าได้หรือไม่?”

“หม่อมฉันน่ะหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง “ตงฟางหลี ท่านมั่นใจหรือว่ามารดาของน้องเก้าเป็นผู้บริสุทธิ์?”

ความน่าจะเป็นทางพันธุกรรมและการกลายพันธ์ของยีนส์ที่นางเพิ่งจะเอ่ยถึงไปเมื่อครู่นี้ เป็นสถานการณ์ที่ยืนยันแล้วว่าทั้งสองฝ่ายเป็นบิดามารดา

“ข้ามิเชื่อว่าพระสนมหลานจะทำเรื่องหักหลังเสด็จพ่อ นิสัยของนางทั้งอ่อนโยนและใจดียิ่งนัก” ตงฟางหลีกล่าว “ทว่ายิ่งคนที่อ่อนโยนมากเพียงใดนิสัยก็ยิ่งแข็งกร้าวมากเพียงนั้น ข้ามิอาจช่วยเหลือนางได้ จึงรู้สึกเสียใจมาตลอด”

เพราะฉะนั้น อย่างน้อยต้องช่วยเหลือน้องเก้าออกมา

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ฟังเขาชื่นชมหญิงอื่น ในใจก็รู้สึกคาดไม่ถึง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นออกมา “ที่แท้ท่านก็ชอบสตรีที่อ่อนโยนดั่งสายน้ำนี่เอง”

มิแปลกใจที่ซูเตี่ยนฉิงมักจะพูดเสียงเบา ๆ ที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่แท้ก็เป็นการทำตามสิ่งที่เขาโปรดปรานนี่เอง

“เจ้ากำลังพูดเหลวไหลอันใดอยู่” ตงฟางหลีสีหน้าดำทะมึน “พระสนมหลานมีความสัมพันธ์อันดีกับเสด็จแม่ ตอนที่เสด็จแม่ เกิดเรื่องขึ้น หากมิใช่พระสนมหลานคอยปกป้อง ข้าคงตายไปนานแล้ว”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้ว่าตนเองเข้าใจผิด ก็แค่นเสียงเหอะเหอะออกมาสองครั้ง “ไม่มีอุปกรณ์วัดที่แม่นยำ คงอาศัยได้เพียงแค่การคาดเดาง่าย ๆ เท่านั้น หม่อมฉันหาได้เชี่ยวชาญอย่างเต็มร้อยไม่เพคะ”

“เชี่ยวชาญพียงหนึ่งส่วนก็ดี” ตงฟางหลีกล่าว

หลังจากเรื่องนั้น บ้านเดิมของพระสนมหลานก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน บ้านแตกสาแหรกขาดคนในครอบครัวล้มตาย

ทั้งหมอตำแย นางกำนัล แม่นม คนที่ตายก็ตายไป คนที่เสียสติก็เสียสติ น่าเวทนายิ่งนัก

หากคืนความบริสุทธิ์ให้น้องเก้า และล้างข้อครหาให้พระสนมหลานได้ ก็นับว่าเขาสมความปรารถนาแล้ว

“ตงฟางหลี” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ขมวดคิ้ว “เรื่องเกี่ยวกับสายเลือดราชวงศ์ หากพวกเรายื่นมือเข้าตรวจสอบโดยที่ไม่ทันได้ไตร่ตรองก่อน เกรงว่าทางฝั่งเสด็จพ่อ…”

“หลังจากเรื่องนั้น เสด็จพ่อก็ส่งองครักษ์จื่ออวี๋ไปตรวจสอบอยู่นาน แต่ก็หาหลักฐานว่าพระสนมหลานขโมยคนไม่เจอ” ตงฟางหลีกล่าว “วันที่พระสนมหลานเสียชีวิตนั้น เดิมทีอากาศปลอดโปร่งท้องฟ้าแจ่มใส นางชูนิ้วขึ้นฟ้าสาบานต่อหน้าเสด็จพ่อว่ามิได้ทำเรื่องผิดต่อราชวงศ์ จากนั้นก็โขกศีรษะจนตายคาที่”

“หลังจากนางเสียชีวิตไปแล้ว จู่ ๆ อากาศก็เกิดเปลี่ยนแปลงไป เกิดสายฟ้าฟาดอัสนีบาต ฝนตกหนักสามวันสามคืนติดกัน”

“สวรรค์ลิขิตให้เกิดปรากฏการณ์นี้ขึ้น ในใจเสด็จพ่อจึงรู้สึกละอายใจ แล้วก็เคลือบแคลงว่าเรื่องนี้มีลับลมคมใน และเป็นเพราะเหตุนี้ พระองค์จึงหาได้กำจัดน้องเก้าทิ้งไม่ แต่กลับโยนออกไปไม่สนใจใยดี บัดนี้เสด็จพ่อได้ถามเรื่องหยดเลือดเพื่อทดสอบสายเลือดกับเจ้าขึ้นมาอีก ดูท่าว่า เรื่องของน้องเก้าเป็นหนามแท่งหนึ่งในใจของพระองค์มาตลอด”

“เมื่อก่อนข้าเคยพบเจอน้องเก้า เด็กคนนั้นมีผิวเหลืองตัวซูบผอม น่าสงสารยิ่งนัก หากเจ้าสามารถหาหลักฐานว่าเขาเป็นลูกของเสด็จพ่อได้จริง ๆ ก็ช่วยเขาไว้สักครั้งเถิด ข้ามิต้องการให้เด็กคนนั้นอาศัยอยู่ในที่ที่มืดมนไปตลอดชีวิต

นิ้วของนางวางบนริมฝีปากของเขา หยุดสิ่งที่เขากำลังจะพูดออกมา “ยามที่หม่อมฉันรับไม้โบยห้าสิบครั้งที่เสด็จพ่อทรงประทานให้ ก็ไม่รู้ว่าเหล่าทหารองครักษ์จะสามารถกะแรงได้อย่างแม่นยำ จึงได้เตรียมตัวที่จะถูกโบยจนตายแล้ว”

“ท่านกลับกล่าวกับเสด็จพ่อว่า พวกเราสามีภรรยาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน รักใคร่ปรองดองกัน จึงควรรับการโบยแทนหม่อมฉัน”

ภายใต้สถานการณ์นั้น นางสามารถปฏิเสธความหวังดีของเขา และไปรับการลงโทษอันน่าเกรงขามได้

ทว่า นางกลับมิได้ทำเช่นนั้น

ที่ส่วนลึกภายในจิตใจ นางคาดหวังว่าวีรบุรุษผงาดฟ้าของนาง จะเป็นเขา

“ยังมิทันออกจากวังหลวง ละครรักใคร่ปรองดองของพวกเรายังมิทันจบเพคะ” นางกล่าวพร้อมกับหัวเราะเสียงเบา “พวกเราสามีภรรยาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ท่านต้องการทำสิ่งใด หม่อมฉันล้วนติดตามท่านไปด้วย หากฟ้าถล่มลงมาก็ให้หล่นทับท่านก่อนก็แล้วกัน”

ตงฟางหลีใจสั่นรัว

เขาจ้องมองนัยน์ตาโค้งยิบหยีของฉินเหยี่ยนเย่ว์แล้ว ในใจคล้ายดั่งถูกบางอย่างเปิดออก