ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 266

“จำไม่ได้แล้วเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ส่ายหน้า “ได้ยินว่าตอนเด็กข้าซุกซนมาก จึงตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด”

ตงฟางหลีขมวดคิ้วเข้าหากัน ในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างอื่น “หลุมน้ำแข็งที่ใด? เรื่องเกิดเมื่อใด?”

“ตอนหม่อมฉันยังเด็กเคยมีไข้สูงครั้งหนึ่ง เรื่องก่อนที่จะมีไข้นั้นก็จำไม่ได้แล้วเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” เสียงของตงฟางหลีเจือความผิดหวังเล็กน้อย

ครู่ต่อมา ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างออก แล้วหัวเราะออกมาด้วยความขมขื่นปนโล่งใจ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองท่าทีของตงฟางหลีแล้ว นิ้วกำชายอาภรณ์แน่น

นางต้องการบอกเขาความฝันที่แสนจะแปลกประหลาดถึงสิ่งที่เคยทำเมื่อครั้งอยู่ในอดีต เกี่ยวกับการที่ตงฟางหลีตกน้ำ และนางลากเขาขึ้นมาบนฝั่งเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อหวนกลับไปคิด ก็รู้สึกว่านั้นเป็นสิ่งที่นางคิดมากในยามกลางวันจนทำให้เก็บไปฝันเท่านั้น

ถึงอย่างไร ตงฟางหลีก็เชื่อมั่นทั้งหัวใจแล้วว่าคนที่ช่วยเขาไว้คือซูเตี่ยนฉิง

เรื่องราวที่ไร้ซึ่งหลักฐาน พูดออกไปแล้วรังแต่จะทำให้ตนเองอับอายไปเท่านั้น

“ตงฟางหลี” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เลื่อนสายตาลงมองเตาอุ่น เอ่ยด้วยเสียงเนิบนาบ “หากนางยืนกรานจะแต่งกับท่าน ไม่เสียดายที่จะเป็นชายารอง หรือแม้แต่สนม ท่านจะแต่งกับนางอยู่หรือไม่?”

ตงฟางหลีเงียบไม่พูดสิ่งใด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่รอคำตอบ ก็ยิ้มเย้ยหยันตนเองออกมา

มิต้องรอให้ตงฟางหลีตอบ นางก็ควรจะรู้คำตอบ

จากความรักที่ตงฟางหลีมีต่อซูเตี่ยนฉิง เพื่อสตรีผู้นั้น การที่จะดึงนางลงมาจากตำแหน่งชายาเอกนั้นล้วนเป็นไปได้ทั้งหมด

เดิมทีบรรยากาศที่ยังพอจะนับได้ว่าเงียบสงบ เนื่องจากคำถามของนางบรรยากาศจึงเยือกเย็นลง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไร้อารมณ์จะพูดคุยต่อ เอนศีรษะพิงพนักพิงรถม้าด้วยสีหน้าเย็นชา

ตงฟางหลีใช้หางตากวาดมองแก้มของนาง แล้วยื่นมือออกไป

นิ้วเรียวยาวบีบที่แก้มของนาง ก่อนจะออกแรงดึง

“ท่านทำอันใดอยู่?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถูกเขาดึงแก้มจนรู้สึกเจ็บ

“ผอมเกินไปแล้ว” ตงฟางหลีปล่อยมือจากแก้มของนาง เลื่อนมือลงมา สัมผัสที่ตำแหน่งหัวใจของนาง “เรียบ”

“เจ้ายอมให้ข้าแต่งกับนางหรือ?” ตงฟางหลีจ้องตาของนาง ก่อนจะเอ่ยซ้ำขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีจริงจังเป็นอย่างยิ่ง

“หม่อมฉันยอม...” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กัดริมฝีปาก “ใช้ไม้ตะบองตีเป็ดยวนยาง ตีจนพวกท่านจะแยกออกจากกัน อยู่ห่างกันคนละฟากฟ้าเลยเพคะ”

“หม่อมฉันยอมเป็นนางมารแสนชั่วร้าย ที่จะมอบคำสาปแช่งที่ร้ายแรงที่สุดให้แก่พวกท่าน สาปแช่งให้พวกท่านไม่เจอหน้ากันตลอดชีวิต ท่านคิดว่าอย่างไรเพคะ?”

ตงฟางหลีได้ยินคำตอบของนางแล้ว ใบหน้าล่มเมืองนั่นพลันมีรอยยิ้มคล้ายดั่งสายลมในวสันฤดูเต็มใบหน้า “ข้าคิดว่าดียิ่งนัก”

“...” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ฟังแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบไปว่าอย่างไรดี

นางมิเคยอ่านความคิดของสุนัขจิ้งจอกตัวนี้เข้าใจเลย

คนผู้นี้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนใส่ใจซูเตี่ยนฉิงเสียถึงเพียงนั้น จนแทบจะตายเพื่อนางเสียให้ได้

บัดนี้มีท่าทีเย็นชาถึงปานนี้

บางทีในสายตาของราชวงศ์ มีเพียงผลประโยชน์ ไม่มีความรู้สึกก็เป็นได้

นางคิดเช่นนี้ ในใจพลันเย็นยะเยือกลงหลายส่วน