ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 268

ฉินหยี่ยนเย่ว์อารมณ์ดีขึ้นมาทันที

ขันที่ผู้นี้ไม่รู้จักตงฟางหลี?

เสียทีที่เมื่อครู่นี้เขาพูดออกมาอย่างน่าเชื่อถือว่าคนที่นี่ไม่รู้จักนาง

สถานการณ์จึงเกิดการพลิกผันครั้งใหญ่

“ไป ไป ไป ที่นี่มิใช่ที่ที่พวกเจ้าจะสามารถมาได้” ขันทีโบกมือ “อากาศเย็นเช่นนี้ มารบกวนเวลาดื่มสุราของพวกข้าเข้า เจ้าชดใช้ได้หรือ?”

เขาก่นด่าไปพลางพร้อมกับปิดประตู

ตงฟางหลีเหลือบตามองท่าทางยินดีปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่นของฉินเหยี่ยนเย่ว์แล้ว สีหน้าก็ดำทะมึน ชกเข้าที่ประตูหนึ่งหมัด

ประตูใหญ่ที่เดิมทีก็ผุพังลงแล้วถูกเขาผลักอย่างแรงเพียงครั้งเดียว ก็เกิดเสียงดังครืน กรอบประตูที่ผุพังก็แตกหักออก

ขันทีเห็นว่าพวกเขามาอย่างแข็งกร้าว อารมณ์พุ่งขึ้นมาด้วย เขาถลกแขนเสื้อขึ้นก่อนจะกล่าว “ทำไม? ยังกล้าประลองกับข้ารึ? ในตำหนักชิงสุ่ยแห่งนี้ ยังไม่มีผู้ใดกล้าลงมือกับข้ามาก่อน”

“โอ้?” ตงฟางหลีหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

วันนี้ ทั้งเขาและฉินเหยี่ยนเย่ว์เข้าวังเพื่อไปรับโทษ ไม่ได้ปักปิ่นและไม่ได้สวมหมวก สวมอาภรณ์สีเรียบที่ธรรมดาที่สุด ไร้หลักฐานมาประจักษ์ถึงฐานะ ขันทีผู้นี้จึงไม่มองเขาอยู่ในสายตา

“ใจกล้ายิ่งนัก” ตงฟางหลีหยิบลูกปัดเหล็กออกมาสองลูก ใช้แรงแปดส่วนขว้างไปที่ขาทั้งสองข้างของขันที

ลูกปัดเหล็กทะลุกางเกงผ้าฝ้ายของขันที ไปโดนกระดูก

ต่อมา เขาก็ส่งเสียงกรีดร้องราวกับหมูถูกเชือดออกมา

บรรดาขันทีที่กำลังร่วมดื่มสุราอยู่ภายในห้องต่างพากันทยอยวิ่งออกมา “เกิดอะไรขึ้น?”

“เขา เขา ใจกล้ายิ่งนัก กล้ามาโจมตีข้า รีบจับตัวเขาไว้เร็วเข้า วันนี้ข้าจะจับเขาเป็นกับแกล้มเสีย” ขันทีผู้นั้นเจ็บปวดเสียจนสีหน้าซีดขาว กัดฟันชี้ไปที่ตงฟางหลี

ในบรรดาขันทีสองคนที่มาทีหลัง มีอยู่หนึ่งคนที่อายุมากกว่าสักเล็กน้อย

ตงฟางหลีสะบัดแขนเสื้อเดินผ่านพวกเขา “องค์ชายเก้าอยู่ที่ใด?”

เหล่าขันทีได้แต่มองหน้ากันไปมา

ท่านอ๋องเจ็ดต้องการพบเด็กชั้นต่ำนั่นหรือ?

“ท่านอ๋อง องค์ชายเก้าอยู่ที่เรือนด้านหน้า บ่าวจะพาท่านไปพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีชราที่มาจากตำหนักไท่อี๋รีบร้อนเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้อง” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ชิงกล่าวขึ้นก่อน

ขันทีชราไม่รู้จักฉินเหยี่ยนเย่ว์ เห็นว่านางไม่คล้ายกับสาวใช้ ไม่กล้ากล่าวคำล่วงเกิน จึงทำความเคารพ “เดินทะลุผ่านลานนี้ไปก็จักเห็นประตูพระจันทร์เสี้ยว ผ่านประตูพระจันทร์เสี้ยวก็เลี้ยวขวา องค์ชายเก้าอยู่ที่นั่นพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าจริงจัง

นางซุกมือในแขนเสื้อก่อนจะเดินไปข้างหน้า คิ้วขมวดเข้าหากันมากขึ้นเรื่อย ๆ