ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 271

อย่างไรก็ตาม ร่างกายราวกับมีเข็มแทงเจ็บปวดจนแทบเอาชีวิต ยามที่เนื้อผ้าเสียดสีนั้น คล้ายดั่งมีมีดกรีดเฉือนผิวหนัง

อาภรณ์ตัวหนาบนตัวกลายเป็นความทรมาน

“นางแพศยา ตกลงว่าเจ้าทำอันใดกันแน่?” นางก่นด่าไปพลางพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออก

“ไม่มีอันใด แค่วางเข็มพิษฉบับปรับปรุงแล้วกับเจ้าก็เท่านั้น” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

แม่เฒ่าหวังถอดเสื้อออกจนเหลือแต่เสื้อผ้าชิ้นบาง ๆ

หิมะโปรยปรายปกคลุมไปทั่วพื้นดิน แต่นางกลับไม่รู้สึกหนาว ความรู้สึกถูกกรีดยามที่เนื้อผ้าเสียดสีผิวหนังนั้นทรมานมากเกินไป จนนางแทบสิ้นสติ คิดจะถอดเสื้อต่อ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่ต้องการให้นางรำคาญสายตาตงฟางหลี จึงหยิบไม้โบยขึ้น ก่อนจะฟาดลงบนตัวของนางอย่างแรงตามท่าทางและแรงที่นางใช้ตีน้องเก้า

แม่เฒ่าหวังถูกทรมานจนแทบจะเอาชีวิต แต่กลับต่อต้านไม่ได้ ได้แต่คร่ำครวญไม่หยุด

“พี่โจว ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย” นางร้องเอ็ดตะโร “รีบไปเรียกคนมา แล้วจัดการสองคนนี้เสีย ข้าจะทำให้นางอยู่มิสู้ตายให้ได้ แล้วก็หาบุรุษสักสิบกว่าคนมาทรมานนาง...”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นว่านางยังปากร้าย ใจไม้ไส้ระกำ พ่นออกมามีแต่คำสกปรก ก็ลงมือหนักยิ่งขึ้น

ไม้โบยเป็นของแข็ง ฟาดลงบนตัวแล้วเจ็บปวดยิ่งนัก เวลาเพียงไม่นาน เสื้อผ้าบนตัวของแม่เฒ่าหวังก็ถูกตีจนขาดวิ่น เผยให้เห็นรอยสีแดงเป็นแถบ ๆ

แม่เฒ่าโจวลอบตะโกนในใจว่าแย่แล้ว

นางเห็นฉินเหยี่ยนเย่ว์ลงมือได้อย่างโหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง ไร้ซึ่งท่าทางของความหวาดกลัว ทั้งยังเห็นคุณชายที่มีท่าทีไม่ธรรมดาผู้นั้น ทุกการเคลื่อนไหวล้วนสูงส่งยิ่งนัก นี่เป็นกิริยาสูงส่งที่บ่มเพาะมาเป็นเวลานาน

ฐานะของพวกเขาย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

แม่เฒ่าหวังผู้นี้ปกติก็เป็นคนไร้แววตามองคนอยู่แล้ว ครานี้ เกรงว่าจะล่วงเกินคนใหญ่คนโตเข้าแล้ว

แม่เฒ่าโจวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แม่เฒ่าหวังผู้นี้มีนิสัยวู่วาม อีกทั้งยังโง่งม หลังจากถูกตีอย่างแรงไปหนึ่งยกแล้ว เกรงว่าคงฟังอันใดไม่เข้าใจอีก

เพื่อแผนการในวันนี้แล้ว มีแค่เพียงตัดความสัมพันธ์กับนางเท่านั้นจึงจะปกป้องตนเองได้

คิดเช่นนี้แล้ว นางก็ลงมือหนักขึ้นอีก ตีลงแต่ละครั้งก็หวังให้ตาย

แม่เฒ่าหวังเห็นนางลงมืออย่างโหดเหี้ยม ก็ก่นด่าขณะที่พุ่งเข้าไปคว้าผมของแม่เฒ่าโจวราวกับคนบ้าก็มิปาน

แม่เฒ่าโจวรู้สึกเจ็บ จึงตอบโต้กลับ

เวลาผ่านไป แม่เฒ่ารูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์สองคนก็ทะเลาะทำร้ายร่างกายกัน สถานการณ์น่าเวทนายิ่งนัก