ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 283

“ท่านชอบนางไหม?” เมื่อนางถามคำถามนี้ หัวใจของนางก็บีบรัดแน่น

รู้แล้วยังแกล้งถาม ผลที่ตามมาอาจเป็นความขมขื่นและทำให้ตัวเองอับอายขายหน้า

“ครั้งหนึ่งข้าเคยชอบนาง” ตงฟางหลีกล่าว “ก่อนที่ข้าจะอายุสิบห้า ข้าหวังว่าจะฝากชีวิตไว้กับนาง”

“ครั้งหนึ่ง?”

“อืม ครั้งหนึ่ง” ตงฟางหลีใช้นิ้วปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าของนางออก “มันเป็นเรื่องเก่า ๆ ไร้สาระ”

“หม่อมฉันอยากรู้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

นางอยากรู้ความคิดที่แท้จริงของตงฟางหลี “หม่อมฉันหวังว่าท่านจะตอบตามความเป็นจริง ระหว่างท่านสองคนเกิดอะไรขึ้น?”

ตงฟางหลีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ควรเริ่มจากตรงไหนดี?”

“ตั้งแต่อายุสิบห้าแล้วกัน เส้นแบ่งเขตตอนอายุสิบห้าของท่านคือสถานการณ์แบบใด?”

ตงฟางหลีเงียบไปครู่หนึ่ง “หลังจากวันเกิดครบสิบห้าปี องค์ชายจะสามารถมีนางสนมได้ ข้าอยากแต่งงานกับนาง เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ก็เห็นด้วย เมื่อข้าต้องการบอกข่าวนี้กับนาง ข้าเห็นนางกับเสด็จพี่หกอยู่ด้วยกัน”

ทันใดนั้นฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็ตระหนักได้ว่า “ท่านถูกนอกใจ”

“ตอนนั้น ข้าแค่คิดว่าเป็นเสด็จพี่หกที่ก่อกวนนาง ตอนที่ต้องการสั่งสอนเสด็จพี่หก ข้าได้ยินบทสนทนาของพวกเขา” ตงฟางหลียิ้มเย้ยหยัน “สำหรับนาง ความรักและความห่วงใยอันบ้าคลั่งของข้าคือสิ่งที่ทำให้นางเอาไปโอ้อวด ที่จริงแล้วนางดูถูกข้าที่ไร้อำนาจและไม่ได้รับความโปรดปราน”

“จากนั้นล่ะ?” จู่ ๆ ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกสงสารเขาขึ้นมานิดหน่อย

“ข้าเจ็บปวดมาก เกลียดความไร้ประโยชน์ของตัวเอง” ตงฟางหลีพูดต่อ “ข้าขอเสด็จพ่อให้อนุญาตเข้าร่วมกองทัพในฐานะทหารธรรมดา ต่อมาข้าได้พบกับลู่ซิวในกองทัพ หลังจากประสบอันตรายมากมาย ก็กลายเป็นสหายสนิทกัน เราเป็นคู่แข่งกัน หลังเปิดใจกัน สิ่งเหล่านั้นก็บรรเทาไปตามสายลม”

“โอ้ เจ้าอาจไม่รู้ว่าเมื่อก่อนลู่ซิวเองก็ชอบนางเช่นกัน และข้ายังทะเลาะกับลู่ซิวหลายครั้งด้วย” ตงฟางหลีกล่าว

“หม่อมฉันได้ยินตู้เหิงเคยบอกว่าจู่ ๆ ลู่ซิวก็ไม่ชอบนางแล้ว” นางกล่าว

“คำตอบนี้ เจ้าพอใจหรือไม่?” ตงฟางหลีถาม

“ตอนที่ท่านบีบคอหม่อมฉันครั้งแรก เป็นเพราะสตรีผู้นั้น อารมณ์รุนแรงเช่นนั้นไม่ได้แสร้งทำ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ว่า “ท่านยังชอบนางอยู่”

“มันคือความรู้สึกผิด” ตงฟางหลีเอ่ย “นางไม่ชอบข้า และข้าไม่อยากบังคับให้นางแต่งงานกับข้า แต่นางกลับอดอาหารตายเพราะข้าแต่งงานกับเจ้า ข้ามีความรู้สึกผิดอยู่ในใจ”

ยี่สิบปีมานี้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าชีวิตน่าสนใจ

“เฮอะ ท่านต้องปกป้องนางจนถึงที่สุด หม่อมฉันขอโทษจริง ๆ ที่ข้าเข้าไปยุ่มย่าม” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถอยห่างจากเขาเล็กน้อย กอดหมอนแล้วถอนหายใจ “ช่างเถอะ หม่อมฉันก็รู้ว่ามันเป็นเช่นนี้”

“ตงฟางหลี ท่านรักเทพธิดาของท่านให้ดี ๆ และอย่าหาเรื่องหม่อมฉันอีก”

“ถ้าข้าพูดว่า” ตงฟางหลีกอดนางจากด้านหลังวางหัวไว้บนไหล่นาง “ข้าได้ชดใช้ให้นางแล้ว ชดใช้คืนหมดแล้ว เจ้าพอใจไหม?”

“หมายความว่าอะไร?”

“ถุงหอมที่ทำให้เกิดพิษผีเสื้อไร้กลิ่นนั่น เป็นนางที่มอบให้ข้าเอง แม้ข้าจะเป็นหนี้ชีวิตนางก็ตาม แต่ก็ได้ชดใช้คืนไปแล้ว” ตงฟางหลีกล่าวต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าสังเกตเห็นได้ไม่แน่ชัดเท่าใดนักว่า…นางไม่ใช่คนนั้น”

เขาได้เริ่มสืบเรื่องนี้แล้ว เบาะแสที่เขาได้รับเพิ่มเติมยิ่งยืนยันความคิดของเขา

หลายปีที่ผ่านมานี้ เป็นไปได้มากที่เขาจะจำคนผิด

ก็เป็นตอนนี้ที่เพิ่งได้รู้ ว่าความรู้สึกที่มีต่อซูเตี่ยนฉิงในอดีตไม่ใช่ความรักระหว่างชายหญิงแน่แท้ มันเป็นความปรารถนาที่จะตอบแทนความเมตตาของเขา และความรู้สึกผิดที่ผิดต่อคำสาบาน