ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 284

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หันหน้าไปสบตากับเขา

ดวงตาของตงฟางหลีชัดเจนและจริงใจ

เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินเสียงหัวใจของเขา เสียงในใจบอกนางว่าทุกคำพูดของเขานั้นล้วนจริงใจ

“คำถามสุดท้าย ท่านชอบหม่อมฉันไหม?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอาหน้าผากไปแตะกับหน้าผากของเขา ปลายจมูกแตะปลายจมูก ในน้ำเสียงมีเสียงขึ้นจมูกเล็ก ๆ อยู่ “ท่านต้องตอบตามความจริงนะ”

ระยะห่างนั้นใกล้เกินไป ใบหน้าของตงฟางหลีถูกปัดแก้มด้วยสีแดง “ไม่รู้สิ”

“ไม่รู้หรือ?”

“อืม ข้ารู้สึกว่าได้แกล้งเจ้าแล้วสนุกมาก และตอนที่ได้อยู่ด้วยกันกับเจ้าก็น่าสนใจมากเช่นกัน” เขาตอบอย่างตรงไปตรงมา

เขาอธิบายความรู้สึกได้ไม่ชัดเจน

อยากจะจูบนางโดยไม่มีเหตุผล อยากปกป้องรอยยิ้มที่สดใสของนางไว้ อยากให้นางอยู่ข้างกายเพื่อหยอกล้อ

“คำตอบนี้ทำให้หม่อมฉันรู้สึกซับซ้อน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ย

ตงฟางหลีหัวเราะเบา ๆ “ต่อจากนี้ไปข้าจะลดการหยอกล้อเจ้าก็ได้”

“ไม่ใช่เพราะเหตุนี้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูดอย่างยากลำบาก “หม่อมฉันคิดมาตลอดว่าหม่อมฉันงดงามเฉกเช่นบุปผา เลยทำให้ท่านเคลิบเคลิ้มหลงใหล ใครจะรู้ว่าท่านแค่คิดว่าหม่อมฉันน่าสนใจเท่านั้น หม่อมฉันรู้สึกล้มเหลวยิ่งนัก”

ตงฟางหลีมองนางอย่างจริงจังแล้วพูด “เจ้าก็แค่ผอมไปหน่อย และแห้งไปหน่อย ถ้าบำรุงตัวเองดี ๆ จะหนึ่งในสิบของข้าอย่างแน่นอน”

“...” ใบหน้าของฉินเหยี่ยนเย่ว์ดำมืด “ท่านไร้ยางอายมากเลยหรือ? แม่ของหม่อมฉันตอนเยาว์วัยนั้นงดงามมาก หม่อมฉันจะชนะนางได้อย่างแน่นอน"

นางพูดแล้วหัวเราะทันที

หลังจากที่บรรยากาศผ่อนคลายลง จิตใจก็มีความสุขเช่นกัน

“ตงฟางหลี เรื่องที่เพิ่งพูดไปเป็นเรื่องจริงกี่ส่วนหรือ?”

“ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง” ตงฟางหลีไม่รู้ว่าควรจะแสดงความรู้สึกของเขาอย่างไร

ตอนที่แต่งงานกับนาง เพียงแค่อยากจะเข็นเรือตามน้ำ อำพรางผู้อื่น

ต่อมาเมื่อเห็นนาง เขาก็รู้สึกมีความสุข

ลู่ซิวบอกเขาว่ามันเป็นการแสดงออกของการชอบใครสักคน

วันที่แต่งงานกัน ไม่ใช่ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วหรือ?

ยกเว้นดื่มสุรามงคลและร่วมหอสุดท้าย พิธีกรรมที่พวกเขาผ่านมานั้นเป็นทางการและครบถ้วนแล้ว

ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรออกมา ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็เป็นฝ่ายเข้ามาจูบก่อน

ร่างกายของตงฟางหลีแข็งทื่อ เขาจ้องมองนางด้วยดวงตาเบิกกว้างเห็นรอยยิ้มราวบุปผาของนาง

เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนรู้สึกมีความสุข

อ่อนโยน อบอุ่น รอยยิ้มราวกับฤดูใบไม้ผลิ

ร่างกายที่แข็งทื่อของเขากลายเป็นน้ำพุที่ไหลเอื่อย คลื่นน้ำถาโถมในดวงตา เปลี่ยนจากฝ่ายรับมาเป็นฝ่ายรุก

ก๊อก ๆ ...

“ท่านอ๋อง พระชายา” ตู้เหิงเคาะประตูอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครตอบรับ

“ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยหรือ?” เขาเปิดประตูแล้วเดินเข้ามามองไปรอบ ๆ “แปลกจัง เมื่อครู่เห็นชัด ๆ เลยว่าท่านอ๋องเข้ามาแล้ว และไม่เห็นพระชายาออกไปเลย ทำไมไม่มีใคร... "