ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 290

ระยะห่างระหว่างจวนอ๋องเจ็ดและจวนอ๋องสามนั้นอยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก

ฮูหยินรองไล่สาวใช้ทั้งสองลงจากรถม้า และบอกให้คนขับรถม้า ขับช้า ๆ ไปยังจวนอ๋องสาม

นางดึงม่านรถแน่น แล้วปิดม่านผ้าโปร่งก่อนจะหยิบห่อผ้าออกมาอย่างระมัดระวัง

สมบัติล้ำค่าอยู่ตรงหน้านาง นางวางมันลงไม่ได้

ถูสมบัติล้ำค่าแต่ละชิ้นบนแก้มหลายครั้ง จากนั้นจึงวางมันไว้แนบอก สัมผัสมันเป็นระยะ ๆ เพราะกลัวว่าสมบัติล้ำค่าจะหายไป

“ท่านแม่” ฉินเสวี่ยเย่ว์เห็นรถม้าของฮูหยินรองมาถึงแล้ว จึงรุดไปต้อนรับนาง “ท่านกลับมาแล้ว เหตุใดท่านไปนานขนาดนี้?”

ฮูหยินรองลงจากรถด้วยสีหน้าปลื้มปีติมาก ดึงแขนของฉินเสวี่ยเย่ว์ไว้ “ลูกสาวคนดีของแม่ มันหนาวนะ ไยเจ้าไม่รออยู่ในเรือนล่ะ”

“ข้าเห็นว่าท่านยังไม่กลับมาเลย จึงกังวลนิดหน่อย มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

หลังจากที่ฮูหยินรองเข้ามาในเรือนก็เทชาให้กับตัวเอง ดื่มมันไปหลายอึกก่อนที่จะพูดขึ้น “อย่าพูดถึงเลย คนในจวนอ๋องเจ็ดเห็นข้าแล้วไม่สนใจไยดี ไม่มีแม้แต่คนที่รินน้ำชาให้ข้า ให้ข้ารอทั้งอย่างนั้นอยู่ครึ่งชั่วยาม แค่พูดถึงก็มีน้ำโหแล้ว”

ฉินเสวี่ยเย่ว์เติมชาให้นางพลางขมวดคิ้ว “จวนอ๋องเจ็ดทำเกินไปแล้ว การต้อนรับขับสู้แบบนี้คืออะไรกัน?”

“ท่านแม่ นี่ต้องเป็นการกระทำชั่วช้าของนางแพศยาฉินเหยี่ยนเย่ว์เป็นแน่”

“นี่ไม่สามารถตำหนินางได้” ฮูหยินรองเอ่ยขึ้น “นางอยู่จวนอ๋องเจ็ดต้องใช้ชีวิตอย่างน่ารันทด ครั้นข้าเห็นนาง บนหัวนางไม่มีเครื่องประดับ และเสื้อผ้าของนางทำจากผ้าราคาถูกมากเช่นกัน สีหน้ายากจนคร่ำครึ แม้แต่สาวใช้บ้านเราก็ล้วนไม่สู้”

“คนในจวนอ๋องเจ็ดไม่ต้องการพบนาง เลยไม่พานางมาพบข้า สมน้ำหน้าแล้ว”

ดวงตาของฉินเสวี่ยเย่ว์เปล่งประกายด้วยความชั่วร้ายและไม่ยินดี

นับตั้งแต่เหตุการณ์หู่พั่ว หูตาและคนรับใช้ที่ติดสินบนไว้ในจวนอ๋องเจ็ดล้วนถูกจัดการทิ้งทั้งหมด ไม่มีทางที่จะรับรู้ความเคลื่อนไหวของจวนอ๋องเจ็ดได้ แล้วก็ไร้วิธีเข้าใกล้ได้ง่าย ๆ

“ท่านแม่ หลังจากท่านพบนาง ได้พบว่านางแตกต่างจากเมื่อก่อนแล้วหรือไม่?” นางถาม