ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 304

“กระหม่อมสัมผัสได้นานแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตู้เหิงกล่าวออกมาด้วยท่าทีไม่เดือดไม่ร้อน “ตามพวกเรามานานแล้ว”

“เจ้ารู้?”

“ทราบพ่ะย่ะค่ะ หากรวมคนขับรถม้าแล้วมีทั้งหมดสี่คนพ่ะย่ะค่ะ บนรถม้ามีสตรีนั่งอยู่สามคน รูปร่างผอมหนึ่งคนอ้วนหนึ่งคนเป็นสตรีวัยกลางคน ยังมีสตรีอีกหนึ่งคน เกรงว่าน่าจะเป็นคุณหนูกระมัง”

“แม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็สัมผัสได้ด้วยหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยถาม

“บุรุษสตรีไม่ว่าจะอ้วนผอมหรืออายุมากอายุน้อย จังหวะการหายใจหาได้เหมือนกันไม่พ่ะย่ะค่ะ แค่ฟังก็สามารถแยกแยะได้แล้ว” ตู้เหิงกล่าว “ดูจากการหายใจของพวกเขาแล้ว พวกเขาหาได้รู้วรยุทธ์ไม่ มิจำเป็นต้องสนใจพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองดูตู้เหิงด้วยความชื่นชม

นางเพียงแค่อธิบายสถานการณ์ง่ายๆ ของผู้ลอบติดตามจากการแยกแยะกลิ่นเท่านั้น ทว่า กลับได้ข้อสรุปที่เหมือนกับตู้เหิงทุกประการ

ผู้ติดตามหาได้มีกลิ่นอายไอสังหารไม่ ทั้งยังมิได้กลบร่องรอยการติดตามของตนเองแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่าพวกเขามิได้เป็นมืออาชีพเท่าใดนัก ปล่อยไว้มิจำเป็นต้องสนใจพวกเขา

หากแต่สัมผัสที่หกของฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวว่า ยิ่งประมาทเท่าไหร่อาจจะเกิดเรื่องไม่ดีตามมาก็เป็นได้

โดยเฉพาะช่วงเวลาที่มีเรื่องราวพัวพันมากมายเช่นนี้

“ตู้เหิง สลัดพวกเขาให้หลุดจักดีกว่า” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “ข้ามิอยากให้ผู้อื่นเห็นพวกเราเดินทางไปที่จวนอ๋องหลูหยาง”

“มิมีเส้นทางให้เลี้ยวเลยพ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งถนนเส้นนี้มีผู้คนมากมาย ยากที่จะเพิ่มความเร็วได้ ทั้งยังเป็นการยากที่จะสลัดพวกเขาให้หลุดพ้นด้วย” ตู้เหิงกล่าวออกมาด้วยท่าทีลำบากใจ

เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นสภาพถนนหนทางแล้วนั้น

เป็นดั่งที่ตู้เหิงกล่าวจริง ๆ ถนนเป็นเส้นตรงมีแต่ต้องเดินตรงไปเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะมีตรอกซอกซอยเล็ก ๆ ก็ตาม แต่มันก็แคบมากนัก ทั้งยังเป็นทางตันอีกด้วย

ผู้คนที่กำลังพากันเดินขวักไขว่ หากเพิ่มความเร็วขึ้นมาย่อมอาจทำให้เกิดการชนผู้คนได้ง่าย มีทางเดียวคือต้องเดินหน้าไปช้า ๆ เท่านั้น

ยามที่กำลังคิดหาหนทางรับมือ ภาพหอคอยเจดีย์ทรงชั้น ๆ ขนาดใหญ่พลันพาดผ่านเข้ามาในสายตาพอดี

ท่ามกลางแสงแดดอันเบาบางของอากาศยามเหมันตฤดู ตัวอักษรหอหมิงเย่ว์ตัวใหญ่ ๆ สะท้อนเข้ามาในดวงตาของนางในทันที กระเบื้องกระจกที่มีเกล็ดหิมะบาง ๆ เกาะอยู่นั้น ราวกับกำลังอยู่บนกลีบเมฆ โคมไฟวิจิตรที่แขวนอยู่ในแต่ละชั้นให้ความรู้สึกแตกต่างจากที่อื่นยิ่งนัก

เมื่อมีการเอ่ยพูดถึงเรื่องราวของหอหมิงเย่ว์มาตลอดทางแล้วนั้น ครั้นได้มาเห็นของจริงเช่นนี้ นางก็อยากจะเข้าไปดูให้เห็นกับตาเช่นกัน

“แม่นางเหอเซียง” ฉินเหยียนเย่ว์พลางหันหน้ากลับมาเอ่ยถาม “เพื่อจะสลัดผู้ที่กำลังติดตามเราให้หลุดพ้นนั้น พวกเราเข้าไปหอหมิงเย่ว์สักครั้งดีหรือไม่”