ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 307

“ไร้ยางอาย”

บรรยากาศที่เพิ่งสงบลงเมื่อครู่เริ่มตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง เนื่องจากมีผู้คนมากมายรวมตัวกันโวยวาย ทันทีที่หัวข้อเกี่ยวกับประมุขหอเริ่มต้นขึ้น เหล่าแฟนคลับสมองน้อยก็ร่วมมือกันมุ่งเป้ามาที่นาง

พวกนางผสมอารมณ์ของตนอย่างไร้ความปรานีอยู่ตรงหน้า เจ้าหนึ่งคำพูดข้าหนึ่งคำพูด ในช่วงเวลาสั้น ๆ ก็โจมตีฉินเหยี่ยนเย่ว์จนยับเยิน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์กลัวเสียงดังเป็นที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถูกคนจำนวนมากดุด่า ขมับก็เต้นรัวจนปวดหัวอย่างรุนแรง

เดิมทีนางเพียงแค่อยากจะสั่งสอนบทเรียนให้กับสาวใช้สกุลซู ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้

นางถูกโจมตีดุด่าโดยกลุ่มแฟนคลับสมองน้อยอย่างไร้เหตุผล ซึ่งกระตุ้นความโกรธของนาง

นางโรยผงคันลงบนแขนเสื้อ

ค้นพบโอกาสที่เหมาะสม ยามที่เสื้อแขนพลิ้วไหวไปตามลม ในที่ที่ลมพัด ผงคันก็ปลิวว่อนไปทั่ว

หลังจากนั้นไม่นาน เหล่าสตรีที่มีลิ้นยาวก็เริ่มอยู่ไม่สุข

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คันมาก”

“ข้าก็ด้วย”

“อ๊ากกก ทำไมมันถึงคันเพียงนี้?” พวกนางเกาผิวอย่างบ้าคลั่ง เล็บข่วนจนเป็นรอยแดงสด

“เป็นนาง ต้องเป็นนางแน่” มือข้างหนึ่งเกาคอ มืออีกข้างชี้ไปยังฉินเหยี่ยนเย่ว์ “เป็นนางที่วางยาพิษพวกเรา”

ทันทีที่คำนี้ดังขึ้นมา ผู้คนรอบตัวฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็รีบถอยออกห่าง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถือโอกาสถอยไปยังที่โล่ง ก่อนจะส่งเสียงเย้ยหยัน “ถุงในหัวของพวกท่านเต็มไปด้วยหญ้าหรือไร? คนอื่นพูดอะไรพวกท่านก็เชื่อสิ่งนั้นหรือ?”

“ข้าก็อยู่ใต้หนังตาพวกท่าน จะไปทำอะไรได้? คุณหนูชุดสีเหลืองท่านนี้เพิ่งหยิบเอาบางอย่างออกจากแขนเสื้อ ถ้าพวกท่านไม่ได้ตาบอด ก็น่าจะเห็นมันแล้ว”

ทุกคนมองหน้ากัน

แน่นอนว่าผู้คนจำนวนไม่น้อยเห็นสิ่งที่ซูเตี่ยนซวงหยิบออกมาจากแขนเสื้อ พวกนางก็รู้สึกคันคะเยอยิ่งนัก

ซูเตี่ยนซวงไม่เคยเจอเรื่องเช่นนี้มาก่อน นางก็กรีดร้องและต่อต้าน

ยิ่งนางต่อต้าน ผู้คนเหล่านั้นก็ยิ่งรู้สึกว่านางกินปูนร้อนท้องมากขึ้น บางคนคว้าผมของนาง บางคนก็คว้าข้อมือของนางแล้วบิดเข้าหากัน

หลังจากนั้นไม่นาน หน้ากากของซูเตี่ยนซวงก็ถูกฉีกออก ผมเผ้ายุ่งเหยิง และใบหน้าก็ถูกเล็บยาวข่วนอยู่หลายครั้ง นางดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างสุดซึ้ง

“พวกท่านอย่าลงมือลงไม้กันเลย ใครก็ได้รีบมาที” ผู้ดูแลหญิงไม่คาดคิดว่าเรื่องจะเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ได้ จึงวุ่นวายกับการเรียกคนแล้วแยกพวกนางออกจากกัน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลดสายตาลง

เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงจนไม่สามารถฝืนก่อความวุ่นวายต่อไปได้อีกแล้ว

“ท่านผู้ดูแล ท่านไปเอาอ่างน้ำมา”

“ฮัวซู่ เจ้าไปเอาอ่างน้ำมา”

เสียงที่ขี้เกียจและไพเราะดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงของนาง