ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 308

หลังจากที่เสียงอันไพเราะดังขึ้น เหล่าสตรีที่ปิดล้อมซูเตี่ยนซวงก็หยุดมือในฉับพลัน

ช่วงเวลาที่มีเสียงเอะอะมะเทิ่งก็เงียบลงทันใด

เวลาและสถานที่ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง บนชั้นสองทั้งหมดนั้นได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นระรัวเท่านั้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เงยหน้าขึ้นมองแหล่งที่มาของเสียง

ที่ราวบันไดสีแดงชาด มีบุรุษผู้หนึ่งในชุดขาวกำลังยืนอยู่ดั่งเมฆาจันทรา

เพียงแค่เขายืนอยู่ตรงนั้น ชุดขาวของเขาพลิ้วไปตามสายลมอย่างเสรี ก็ทำให้ทั่วทั้งห้องสว่างจ้า งามราวหยกประณีต

ครั้นเปรียบเทียบกับจิตใจที่เปิดเผยของตงฟางหลี บุรุษที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนก้าวออกมาจากภาพวาดมากกว่า โดยเบื้องหลังมีแสงส่องสว่างเป็นของตน ราวกับเทพเซียนและไม่สามารถเข้าใกล้ได้

อย่างไรก็ตาม ด้วยทุกอิริยาบถที่เขากระทำ กลับสง่างามและอยู่เหนือข้อพิพาททั้งปวงซึ่งทำลายสิ่งดีงามมีคุณค่าอย่างไม่ควร และยังมีคุณสมบัติประจำตัวที่เป็นเอกลักษณ์ซึ่งอดไม่ได้ที่จะหลงใหล

แวบแรกที่เห็นเขา วิญญาณเหมือนจะถูกพรากไป ราวกับระหว่างฟ้าดินเหลือเพียงบุรุษผู้นี้ ส่งผลให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะหมกมุ่น และติดอยู่ในนั้นไม่สามารถหลุดพ้นได้

ระหว่างที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์อยู่ในอาการสับสน จู่ ๆ แหวนก็ร้อนขึ้น จากนั้นมีความเจ็บปวดคล้ายเข็มทิ่มแทงมาจากระหว่างนิ้วมือ

ภายใต้การถูกกระตุ้นด้วยความเจ็บปวด นางก็ได้สติขึ้นมากะทันหัน

เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

ครั้งแรกที่พบชายผู้นี้ นางก็ตกหลุมรักหรือ?

นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหลังจากได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ บนร่างกายของเขา วิญญาณก็เหมือนจะถูกพรากไป

หากแหวนไม่มีปฏิกิริยาเกิดขึ้น นางก็ไม่อาจจินตนาการถึงผลที่ตามมาได้เลย

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หันไปมองเหอเซียง ภายใต้หน้ากากไม่สามารถเห็นสีหน้าของนางได้ ทว่าสามารถอนุมานได้จากการเคลื่อนไหวที่งุ่มง่ามของนาง นางมีอาการนั้นเช่นกัน

ประมุขหอหมิงเย่ว์ผู้นี้ผิดปกติยิ่งนัก

สิ่งที่ผิดปกติไปกว่านั้นคือกลิ่นบนร่างกายของเขา สิ่งนี่ทำให้นางนึกถึงผงยาที่สูญหายไปนาน

“หลังจากใช้น้ำสะอาดล้างแล้วก็จะไม่คันอีก” ประมุขหอพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “ฮัวซู่ ทุกท่านจะได้รับยาบำรุงผิวหยกหนึ่งขวด ถือเป็นคำขอโทษจากหอหมิงเย่ว์”