ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 310

ก้นบึ้งหัวใจของฉินเหยี่ยนเย่ว์จมดิ่ง “ประมุขหอไป๋อยากฆ่าคนปิดปาก?”

ไป๋หลินยวนได้ยินจึงตกตะลึง ก่อนจะหัวเราะเสียงเบา “เหตุใดข้าจะต้องฆ่าคนปิดปากด้วยเล่า?”

เขากำลังยิ้ม ทว่าดวงตากลับเย็นชา

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่สามารถมองทะลุชายที่ซ่อนมีดไว้เบื้องหลังรอยยิ้มผู้นี้ได้เลย

ที่นี่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

ถ้าไป๋หลินยวนเป็นภัยกับนาง นางคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกหาองครักษ์จื่ออวี้แล้วล่ะ

“พวกเรามาคุยกันอย่างตรงไปตรงมาเถอะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “ข้าขึ้นมากับท่าน เป็นเพราะข้ากลัวว่าท่านจะชักใยบรรดาสตรีที่ชื่นชอบท่านให้ทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสม”

นางนิ่งไปเล็กน้อย “ผงยาที่ท่านใช้เรียกว่าหญิงงามแซ่อวี๋สินะ?”

หญิงงามแซ่อวี๋เป็นผงยาประหลาด นางเคยเห็นในตำราที่สะสมไว้ที่เรือนนวล

ตราบใดที่โรยผงยาลงบนร่างกาย กลิ่นหอมที่กำจายออกมาจะทำให้ผู้คนเกิดอาการภาพหลอนประหลาด ในภาพหลอนนั้นภาพลักษณ์ของผู้ที่ใช้ผงยาจะได้รับการตกแต่งให้สวยงามเองตามความงดงามที่แตกต่างกัน ผู้ที่ถูกครอบงำด้วยภาพหลอนจะตกหลุมรักผู้ที่ใช้ผงยาอย่างบ้าคลั่ง

นี่อาจเป็นความลับว่าทำไมไป๋หลินยวนจึงได้รับความนิยมมากเช่นนี้

ครั้นไป๋หลินยวนได้ยินสี่คำว่า “หญิงงามแซ่อวี๋” ตอนแรกเขาแปลกใจ จากนั้นก็หัวเราะร่าขึ้นมา

เขาหัวเราะอยู่นาน หยิบถ้วยชาถ้วยนั้นของนางขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด

ท่าทีของฉินเหยี่ยนเย่ว์เปลี่ยนไป “ถ้าข้าเดาไม่ผิด ในชานั้นน่าจะเป็นหญ้าพิษที่เรียกว่าเสี่ยนเหลียน หลังจากดื่มแล้วจะปวดท้องอย่างรุนแรงไม่สิ้นสุด ในกรณีที่รุนแรงจะทำให้ลำไส้เป็นตะคริว ท่าน...”

“ข้าได้จัดการมันแล้ว มันไม่มีพิษแล้ว” ไป๋หลินยวนวางถ้วยชาลง “แม้ว่าเสี่ยนเหลียนจะมีพิษร้ายแรง แต่หลังจากผ่านกระบวนการพิเศษแล้ว กลับเป็นชาที่ยอดเยี่ยม”

“ข้าคิดไม่ถึงว่า บนโลกนี้จะยังมีคนที่รู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของผงยาหญิงงามแซ่อวี๋” เขากล่าว “หญิงงามแซ่อวี๋เป็นยาที่ข้าทำโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อสิบปีก่อน”

“ท่านทำหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์บีบกำเสื้อตนแน่น

ตามบันทึกในตำราเล่มนั้น ผู้ทำผงยาหญิงงามแซ่อวี๋ไม่ได้ทิ้งชื่อไว้ และผงยาชนิดนั้นทำยากมากจึงปรากฏให้เห็นในระยะเวลาอันสั้น และสูญหายไปแล้ว