ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 316

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มุ่นคิ้วเล็กน้อย

ครั้นฟังเสียงเพียงอย่างเดียว อาการขององค์หญิงเย่ว์ลู่ก็ไม่สู้ดีนัก

นางเข้ามาในห้อง เห็นคนบนเตียงได้อย่างชัดเจน และแทบจะส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

เพียงไม่กี่วันมานี้ที่ไม่ได้พบหน้ากัน สตรีอวบอัดในยามนั้นกลับผ่ายผอมลงจนเป็นหนังหุ้มกระดูกแล้ว

ใบหน้ากลมตอบลงเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่แหลม หยาดน้ำในดวงตากลมโตเปี่ยมรังสีแห่งความตาย

“เหอเซียง เจ้าออกไปเสีย” องค์หญิงเย่ว์ลู่โบกมืออย่างอ่อนแรง

“พระชายาอ๋องเจ็ด นั่งตามสบาย”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นั่งลงข้างนาง เมื่อมองดูใกล้ ๆ รูปร่างหน้าตาของนางดูซีดเซียว ผมเผ้าไม่เป็นทรง เนื้อหนังมังสาหย่อนคล้อยอยู่บนร่าง กระดูกใต้ผิวหนังที่เห็นได้อย่างเด่นชัด ยิ่งทำให้สยดสยองมากขึ้นไปอีก

“เย่ว์ลู่ นี่เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน ไยท่านถึงได้กลายเป็นเช่นนี้เล่า?” นางถามด้วยความตกใจ

องค์หญิงเย่ว์ลู่มองนางด้วยสายตาว่างเปล่า

หลังจากที่ใบหน้าของนางตอบลง ดวงตาทั้งสองก็จมลึก ยิ่งสะท้อนใบหน้าเหี่ยวเฉาซีดเซียว ก็ยิ่งน่าหวาดกลัวเป็นพิเศษ

“ทำไมเจ้าต้องช่วยข้าด้วย?”

“ปล่อยให้ข้าตายมิดีกว่าหรือ? ไยเจ้าต้องลำบากด้วย?”

“ถ้าตอนนั้นข้าตายได้ ข้าก็คงไม่ต้องเจอเรื่องเช่นนี้อีก ทำไมเจ้าถึงช่วยข้าด้วยเล่า ทำไม?”

เย่ว์ลู่กล่าวโทษด้วยน้ำเสียงแตกพร่าราวกับหญิงชราอย่างไรอย่างนั้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์รันทดใจ

เย่ว์ลู่ต้องทนเจ็บปวดมากมายเพียงใด ภายในเวลาอันสั้นไม่ถึงสิบวันถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้

“ท่านพยายามตายไม่ได้ เช่นนั้นจึงอดอาหารหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ฉวยโอกาสคว้าข้อมือของนาง

ชีพจรของนางอ่อนแรงมาก นางผ่ายผอมลงจนผิวหนังหุ้มกระดูกอย่างเห็นได้ชัดว่าเพราะอดอาหาร

“เย่ว์ลู่” เสียงของฉินเหยี่ยนเย่ว์เยียบเย็น “ขืนยังทำแบบนี้ต่อไป ท่านจะทนอยู่ได้ไม่นานหรอก แค่คน ๆ หนึ่ง ตายสามครั้งยังไม่พอหรือ?”

“วันมงคลนั้นท่านตายไม่สำเร็จ แม้จะเอาหัวไปโขกเสาก็ไม่ตาย อดอาหารมาหลายวันเพียงนี้แล้วก็ยังไม่สามารถพรากชีวิตของท่านไปได้ แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ?”

“ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว” เย่ว์ลู่พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ข้ายังจะมีหน้าอยู่ต่อไปได้อย่างไร?”

“ท่านไม่มีหน้าอยู่ต่อ แต่มีหน้าจะตายงั้นหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์บีบไหล่ของนาง “ท่านอ๋องหลูหยางเคยบอกว่า พ่อแม่ของท่านจากโลกนี้ไปเร็ว ท่านถูกเขาเลี้ยงดูมากับมือ ท่านเคยคิดบ้างไหม ถ้าท่านตายไปแล้ว เขาจะเป็นเยี่ยงไร?”

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่า คนซื่อตรงเช่นนั้น ยามได้ยินข่าวการฟื้นชีพของท่าน จะร้องไห้ด้วยความปีติเช่นเด็กน้อย”

“เย่ว์ลู่” ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองเข้าไปในดวงตาของนาง “เรื่องที่ท่านประสบพบเจอมาเดิมทีมันไม่มีอะไรเลย อย่าให้ปู่ของท่านที่ผมขาวโพลนส่งคนผมดำไปปรโลกเลย...ได้ไหม?”