ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 317

“ข้าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว” เย่ว์ลู่ปิดหน้า “ เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแล้ว ข้าจะมีหน้าอยู่ต่อไปได้อย่างไร”

“ข้าขอโทษท่านปู่ ข้าอับจนหนทางจริง ๆ ข้าทำชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปแล้ว ข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว แม้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็จะถูกคนนินทาลับหลังได้”

“คนแบบนี้เช่นข้า มีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีประโยชน์อะไร?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ยินแล้วโกรธมาก

“เย่ว์ลู่ ชีวิตของท่านเป็นของท่านเอง ไยท่านถึงอยากมองสายตาผู้อื่นด้วยเล่า? ถ้ามีคนเหน็บแนมท่านไม่กี่คำ ท่านจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่ได้เลยรึ?”

“พวกเขาพูดลับหลังท่านอย่างไร ท่านได้ยินหรือ? ท่านได้ยินว่าพวกเขาด่าท่านอย่างไรหรือ? ชีวิตและการมีชีวิตอยู่เป็นของท่าน ทำไมท่านต้องอยู่เพื่อคนอื่นล่ะ?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของนาง ก่อนจะพูดทีละคำ “เย่ว์ลู่ มองข้าสิ”

“ไม่ว่าท่านจะทำได้ดีหรือไม่ ลับหลังท่านก็ล้วนมีคนวิพากษ์วิจารณ์อยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ยินก็ให้ทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ถ้าท่านไปได้ยินเข้า หรือเดาว่าเสียดสีท่านอยู่ เช่นนั้นก็ไปฉีกปากของพวกเขาให้แยกออกเป็นชิ้น ๆ เสีย”

“ใครที่เปิดแผลด้านหลังของท่าน ท่านก็ตีหลังคนนั้นให้หักเสีย ถึงอย่างไรก็เพียงแค่ตาย ท่านตายไปแล้วสามครั้งยังต้องกลัวใครอีก?”

เดิมทีเย่ว์ลู่จมอยู่ในความเจ็บปวดของตนไร้หนทางดึงตนออกมา ไม่ได้ยินคำพูดใดทั้งนั้น

ทว่าคำพูดของฉินเหยี่ยนเย่ว์กระแทกลึกในก้นบึ้งหัวใจ

นางชะงักงันอยู่ตรงนั้น ไม่สามารถโต้กลับได้เป็นเวลานาน

“ผู้ใดกล้าด่าข้า ข้าก็จะฉีกผู้นั้น?” นางเอ่ยอย่างว่างเปล่า

“ใช่ หากท่านคิดว่าวันข้างหน้าจะลำบากยากเข็ญ เพียงยึดหลักการนี้ไว้ อย่าประนีประนอม อย่าอดทน และสนุกตามที่ต้องการ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวต่อ “ชีวิตคนนั้นสั้น ใช้ชีวิตอย่างมีสุขสนุกสนาน ดีกว่าคับอกคับใจแล้วไปตาย”

เย่ว์ลู่ก้มหน้าลงและพึมพำ “แต่ข้าไม่มีเรี่ยวแรงอยู่ต่อไปอีกแล้ว”

“ทุก ๆ วันข้าล้วนรู้สึกเหมือนอยู่ในโคลนตม หนักหน่วง อึดอัด หายใจไม่ออก ความรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดมาก ข้าเหนื่อยมาก ข้าอยากตายยิ่งนัก ข้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องอยู่บนโลกนี้ด้วย ข้าเป็นส่วนเกิน ทำไมข้าถึงต้องมีชีวิตอยู่ ทำไมถึงต้องเป็นข้า?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตกใจมาก